Onze Rode Duivels zijn cynischer geworden, maar wat de sterspelers betreft blijft het allemaal wat tegenzitten. Een analyse van de zege van België door onze man Peter t’Kint.
Gisteren, even voor acht, kregen we een déjà vu, toen de Nederlanders neerzegen op de grasmat. Veel Oranje in Boedapest, dito sfeer en een stijgend zelfvertrouwen. Wat Nederland in de groepsfase had laten zien, vonden wij vrij matig, maar de al bij al makkelijke kwalificatie in combinatie met een makkelijker tabelhelft had ze aan het dromen gebracht.
Vrijdag hadden we het er met Axel Witsel over. Hij waarschuwde: ‘We dachten in 2016 ook in de makkelijke helft te zitten. En toch struikelden we. Wie Europees kampioen wil worden, moet voorbij diverse grote landen. Niet een, of twee.’
Eén horde namen de Duivels. Niet direct in stijl, zoals we van hen in de kwalificaties gewoon waren. Maar knokkend. Met gezonde agressie, en veel respect voor de tegenstand, zie maar de manier waarop Lukaku afscheid nam van Ronaldo. De Bruyne deed hetzelfde, met zijn ploegmaats bij City, of met Ronaldo. Op het veld hadden de Portugezen minder respect. Niet voor de enkels van Hazard, evenmin voor De Bruyne, en ook al niet voor Thorgan Hazard die door Pepe wild middendoor werd getrapt. Voor het eerst op dit tornooi was de ref niet op de afspraak. Een wanklank. Maar geen Duivel die het aangreep om ook over de schreef te gaan en er zelf eens eentje doormidden te hakken.
Blijven oplappen?
Aan alles kon je in de aanloop naar dit tornooi vermoeden dat het anders zou zijn dan drie jaar terug. De spelers predikten geduld, wilden klinischer zijn, geleerd door de ervaringen van Argentinië op het WK in 2014 – hun eerste tornooi, ze wisten niet wat ze mochten verwachten – of door de ervaringen in Rusland. Die nederlaag tegen de Fransen is blijven hangen.
Een WK is de facto wel wat onvoorspelbaarder, vanwege een ander soort voetbal, met Afrikaanse, Aziatische of Amerikaanse verrassingen. Een EK is anders, hier kent iedereen iedereen, zeker nu van alle landen voetballers in grote competities meedraaien. Daarom krijg je weinig verrassingen, ook al omdat de meesten moe zijn. Alleen de Denen sprankelden, tegen een moe Wales. Italië vond ook moeilijk de opening, kwam zelfs nog goed weg.
De bondscoach predikte ook geduld, omdat onze grote troef van drie jaar terug – een frisse voorhoede met De Bruyne, Hazard en Lukaku, gesteund door een kwieke Mertens – nu niet meteen in de wedstrijd zat. Mertens lijkt met lood in de benen rond te lopen, De Bruyne valt van de ene fysieke ellende in de andere, en Hazard, ja, die was op de weg terug, speelde sterk maar zie, is ook weer out. Hoe lang zal de komende uren moeten blijken. Was het een kramp, een verrekking, een scheur.. Het is afwachten. Ook in het geval van De Bruyne. Win je met voortdurend oplapwerk het tornooi?
Zo komt straks wel veel druk op Lukaku. Hoe fris is die nog, na een lang seizoen en het vele reizen tijdens dit tornooi? Na trekken en sleuren, ook gisteren weer. Drie keer richting noorden en een keer naar Zuid-Spanje, straks naar Beieren. Terwijl de frisse Italianen, met hun lepe achterhoede, drie keer in Rome konden spelen en slechts een keer op het vliegtuig richting Londen moesten stappen?
Courtois staat pal
Maar goed, voorlopig lukt het allemaal. Courtois staat pal (en werd even geholpen door de paal), voelt zich sterker dan drie jaar geleden. Hij zal het vrijdag kunnen tonen. De verdediging staat ook pal, meer dan 400 interlands samen, die vier achterin, keeper inbegrepen. Dan kan je wat druk aan. De twee Dortmunders aan de buitenkanten zijn fris na een lastig seizoen, dat helpt ook in het meters maken. Witsel en Tielemans houden het goed gesloten. Alleen die transitie naar voor blijft soms problematisch. Ook al toen De Bruyne wel nog op het veld stond en Eden zijn uiterste best deed, om een bal bij te houden, zodat iedereen kon opschuiven.
De goal was wel een parel: Courtois die Ronaldo uitkapt, en dan, dertig seconden later, de ene wingback die de andere een schietkans aanbiedt. ‘There are two Hazards’, tweette Lineker.
Veel ellende
Vorige tornooien in Europa leren dat zoiets niet al té erg moet zijn, meer controle, minder sprankel als de kansen efficiënt worden afgewerkt. We wonnen zoals Portugal vijf jaar geleden het tornooi, signaleerde Witsel gisteren na de match. Afzien, maar wel winst. Portugal eindigde in Frankrijk derde in de groep, zonder een keer winst, en sloop dan verder door het tornooi: 1-0 in de achtste finales, 1-1 en strafschoppen in de kwartfinale, 2-0 tegen Wales in de halve, en 1-0 na verlengingen tegen Frankrijk in de finale.
Zonder Cristiano. Wij straks zonder Hazard?
Een sterk team kan ook wel eens zonder zijn beste speler. Moeilijk, maar het kan.
Geen goal slikken in de KO-fase (toen beperkt tot drie matchen) en een keer geluk met de strafschoppen leverde Spanje in 2008 en 2012 ook twee keer de Europese titel op. Het zou een ander traject zijn voor de Belgen dan drie en vijf jaar geleden maar de vreugde zou er straks niet minder om zijn. Er is al veel ellende op dit pad over de Duivels gestrooid : geen eigen stadion om er de groepswedstrijden te spelen, zware blessures. Het mag vanaf nu ook al een keer meezitten. Bijvoorbeeld een keer tijdens strafschoppen, iets waar deze generatie nog geen ervaring mee heeft.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
