‘Na mijn zware blessure liep de coach mij gewoon voorbij’

Ruim 300 spelers stonden in juli in de startblokken van de Jupiler League. Elk met zijn eigen verwachtingen, dromen, ambities en verhalen. Een keer per maand geeft de Secret Footballer van Sport/Voetbalmagazine een inkijk in de coulissen van onze vaderlandse competitie.

‘Ik spreek uit ondervinding als ik zeg dat een zware blessure tot het risico van het vak behoort. Ik weet nog goed hoe ik mijn eigen ‘horrorblessure’ opliep. Het was bij een counter halfweg de tweede helft. Ik duwde de bal voor mij uit en op het moment dat ik wil versnellen voel ik iets knakken in mijn been. Ik wist meteen dat mijn match voorbij was. Ik heb eerst om mijn vervanging gevraagd en ik ben daarna languit op de grond gaan liggen. Aangezien ik nog kon stappen, heb ik geweigerd om plaats te nemen op de draagberrie. Mijn eergevoel nam op dat moment de bovenhand. Het vreemdste moment moest dan nog komen: op weg naar de kleedkamer werd ik straal genegeerd door de coach. Ik dacht dat hij mij een tikje zou geven op de schouders, maar hij keek mij niet eens aan. Hij bleef met zijn gezicht richting speelveld staan. Na de match is hij ook niet bij mij gekomen. Hij heeft gewoon bij iemand van de medische staf geïnformeerd naar de aard van mijn blessure.

‘De kinesist en de dokter waren er vrij zeker van dat het om een breuk ging. Ze konden alleen nog niet uitmaken of mijn pees gedeeltelijk of volledig was afgescheurd. Volgens de eerste diagnose zou mijn revalidatieperiode enkele maanden duren. Ik had kunnen wenen, roepen of op tafel kloppen, maar ik bleef er vrij nuchter onder. Achter mij hoorde ik de dokter en kine tegen elkaar fluisteren: ‘Die jongen beseft niet wat er hem te wachten staat.’ In hun ogen kwam ik wellicht té kalm over. Maar ik ben nu eenmaal iemand die niet snel onder de indruk is.

‘Er was niemand die mij kon uitleggen hoe die blessure er gekomen was. Ik moest het doen met enkele hypotheses. Het was misschien de uitloper van een ontsteking. Misschien had ik de weken en maanden daarvoor zitten overcompenseren. Op de club hoorde ik ook andere verhalen: dat ik al geblesseerd was toen ik mijn contract tekende. Maar zoiets merk je toch op tijdens de medische tests?’

Dure behandelingen

‘Ik zal niet zeggen dat mijn blessure destijds een algemene schokgolf teweeg heeft gebracht in de kleedkamer, maar mijn maatjes binnen de ploeg waren wel aangedaan. Acht à negen man, onder wie de twee vicekapiteins, hebben mij een berichtje gestuurd om mij succes te wensen. De aanvoerder niet. Dat had ik min of meer verwacht want we zijn niet bevriend.

‘Toen duidelijk werd dat ik onder het mes moest, heb ik mijn kliekje verwittigd. Drie spelers zijn mij uiteindelijk in het ziekenhuis komen opzoeken na mijn operatie. Een paar mensen van de medische staf stuurden mij achteraf ook een sms. Maar vanuit de club bleef het oorverdovend stil. Ik heb niemand gehoord: niet de trainer, niet de sportief directeur en niet de voorzitter. De voorzitter pleit ik vrij. Die man heeft wellicht mijn contactgegevens niet. Ik weet zelfs niet of hij wist dat ik geblesseerd was. ( lacht) Van een sportief directeur mag je toch aannemen dat hij begaan is met spelers die hij persoonlijk heeft aangeworven. Maar die man is wereldvreemd. Een paar dagen na mijn operatie was ik aanwezig op de club – ik moest namelijk een paar dingen regelen. Ik liep op krukken en ik droeg een spalk. Om maar te zeggen dat ik een opvallende verschijning was. Hij heeft mij dus zeker zien staan, maar hij is mij gewoon voorbijgelopen… De grootste ontgoocheling was wellicht het stilzwijgen van de coach. Oké, hij is geen people manager, maar van hem had ik minstens een kleine geste verwacht. De coach is verondersteld het bindmiddel te zijn tussen de spelers. In zijn ogen was ik misschien niet belangrijk genoeg. Je ziet: in de wereld waarin wij ons voortbewegen, is het ieder voor zich.

‘Tijdens mijn revalidatie heb ik fysiek afstand genomen van de kleedkamer. Bewust. Ik ging niet naar de matchen. Deels omdat ik niet met de auto mocht rijden. Ik vroeg mijn ploegmaats dan maar grondig uit. Hoe is de match verlopen? Wat hebben jullie op training gedaan? Af en toe je gezicht laten zien kan geen kwaad – je wordt snel vergeten in een kleedkamer – maar ik besloot om niet elke dag langs te gaan. Ik zag het niet zitten om gedurende een paar maanden op en af te rijden om oefeningen te verrichten die ik gemakkelijk thuis kon doen. Van de club kreeg ik wel de toestemming om bij Lieven Maesschalck te gaan revalideren. Ik had opgevangen dat hij veel aan zijn assistenten overlaat en zich enkel bezighoudt met de echte sterren. Dat klopt toch wel. Hij kende mij niet eens… En zijn tarieven liggen aan de hoge kant: vijftig euro per sessie. Voor een professionele sporter valt dat mee, maar het kan snel oplopen.’

Game of Thrones

‘Mijn dagschema als ‘mindervalide’ zag er iets anders uit dan wat ik gewoon was. Om 9 uur opstaan, op mijn gemak ontbijten, de PlayStation aanzetten, vrienden ontvangen en ga zo maar door. Ik heb het in feite meer voor tv-series, maar voor de gelegenheid heb ik een PlayStation geleend van een vriend. Mijn gamesessies konden uitlopen tot drie uur ’s morgens. En dat vier dagen op zeven. Reken maar uit wat het mij aan slaaptekort kostte. In het weekend ging mijn aandacht vooral uit naar sportweddenschappen. Uiteraard met het account van mijn broer. Ik was nog helder van geest. Met mijn gemoedstoestand viel het dus mee. Ik heb het al eerder gezegd: op mentaal vlak ben ik stug. Ik had geen last van een mentale terugval. Die eerste grote blessure was een soort test voor mij, een kleine uitdaging. Je ziet ploegmaats sterker terugkomen uit blessure, nu was het mijn beurt. Als voetballer moet je een keer in je carrière zoiets meemaken.

‘Na een lange afwezigheid heb je twee grote bekommernissen: de misgelopen premies en je status binnen de ploeg. Op dat vlak heeft de club mij niet gerustgesteld. Ze hebben niet gezegd: neem rustig de tijd om terug te komen, we rekenen op jou naar volgend seizoen toe .

‘Ik stel vast dat er weinig ruchtbaarheid gegeven is aan mijn blessure. Bij sommige ploegen is het een nationale ramp als een speler uitvalt. Neem nu Lokeren. Daar is het al paniek als Killian Overmeire een schrammetje heeft. De supporters hebben blijkbaar ook eeuwige trouw gezworen aan hun aanvoerder. Pas op: ik wil mij niet met hem vergelijken. Die gast heeft in het stadion een levensgrote foto van hem hangen waarop hij samen met Jan Köller poseert als een personage van Game of Thrones. Hoeveel spelers kunnen dat zeggen?’