Trainersontslag in Kortrijk: ‘Een sterk staaltje van zelfsabotage’

Is dit voor KV Kortrijk niet hét moment om eens een eigen sportieve visie uit te schrijven om zichzelf een houvast te bieden bij de aanwerving en de beoordeling van coaches, vraagt Christian Vandenabeele zich af naar aanleiding van het nakende ontslag van Yannis Anastasiou.

Eerstdaags wordt Yannis Anastasiou ontslagen. Volgens Het Laatste Nieuws is de kans zelfs klein dat hij vandaag nog de training zal leiden. Maar alleen wie sinds het begin van de herfst onder een steen leefde, zal daar nog van opkijken. Al valt het niet uit te sluiten dat er intussen ook mensen zijn die niet meer geloven dat het zal gebeuren, omdat ze vorige maand al enkele keren lazen dat het slechts een kwestie van uren was alvorens KV Kortrijk zijn coach zou afdanken en het er toen telkens toch niet is van gekomen. Maar nu zal het blijkbaar echt niet lang meer duren. Veel dieper in de rangschikking kan de ploeg dan ook niet meer zakken. Op één wedstrijd van het einde van de heenronde staat KVK voorlaatste met slechts één punt meer dan Eupen.

De enorme blessurelast is niet vreemd aan de neergang. Met Yousef Attal kwam er vorige week nog een geblesseerde bij: pas hersteld van de breuk van zijn oogkas die hij begin september in een interland met Algerije opliep, liep hij nu een meniscusletsel op. Voor zijn positie van rechtsback haalde Anastasiou dan maar een jongen zonder contract uit de beloftekern. Zijn al langer geblesseerd: Gary Kagelmacher (quadriceps), Christoph Lepoint (enkel), Stijn De Smet (enkel), Elohim Rolland (knie), Anthony Van Loo (knie) en Tyron Ivanof (knie). Hervé Kagé is fysiek op de terugweg na een terugval in zijn revalidatie van een buikspieroperatie en is nog niet klaar om te starten; en Jovan Stojanovic zat na rugproblemen zaterdag in Mechelen voor het eerst weer in de wedstrijdselectie. Het is voor een team als Kortrijk veel kwaliteit om te missen.

Evenmin vreemd aan de neergang van KV Kortrijk is de sfeer die sinds eind september gecreëerd wordt rond Anastasiou. Toen werd de bij KV Oostende na zeven speeldagen ontslagen Yves Vanderhaeghe al gepolst om de Griek als coach van KVK op te volgen. Dat was opmerkelijk vroeg om al op zoek te gaan naar een opvolger voor een pas nieuwe coach die je een contract van drie jaar gaf en die je twee buitenlandse assistenten liet meebrengen die je ook elk een contract van drie jaar gaf. Het was ook opmerkelijk omdat op dat moment veel in het voordeel van die pas nieuwe coach en zijn assistenten pleitte. Hun visie en vakwerk met oog voor detail viel velen op en de ploeg stond op dat moment in de middenmoot.

Sindsdien hield de geruchten- en berichtenstroom over kandidaat-coaches die werden gepolst niet meer op. Terwijl Anastasiou onverstoorbaar voortdeed, werd in de spelersgroep al gespeculeerd over zijn opvolging.

Het is een merkwaardige situatie die je als bestuur creëert: van je spelers verwachten dat ze topprestaties leveren met een coach in wie je zelf niet meer gelooft, in wie althans zeker één bestuurder niet gelooft. Want ook dat was al snel een gespreksthema in de kleedkamer, tot hilariteit van sommigen en frustratie van anderen: de verdeeldheid van de clubleiding, algemeen manager Matthias Leterme die zegt dat de coach niet ter discussie staat en het verdient gesteund te worden, terwijl voorzitter Joseph Allijns al de zoektocht naar een vervanger is gestart.

Het is zelfsabotage.

Die onderlinge verdeeldheid is geen goed signaal dat je als clubbestuur geeft aan je spelersgroep, aan spelers van wie je verwacht dat ze als team door hun concentratie en cohesie boven zichzelf zullen kunnen uitgroeien.

Feit is dat KV Kortrijk zijn beste wedstrijden speelde vóór de geruchten- en berichtenstroom op gang kwam dat er een trainerswissel op komst was. Dat is intussen bijna anderhalve maand geleden. Ongetwijfeld daarom ook dat er al op speeldag 10 voor een dubbele premie werd gespeeld. Ter extra motivatie.

Ook vóór de openbare sloop van Anastasiou eind september begon, telde de man in het Guldensporenstadion niet alleen maar ‘vrienden’ en ‘gelijkgestemden’. Dat was een beetje eigen aan zijn opdracht in Kortrijk en het veranderingsproces dat hij er samen met de door hem meegebrachte assistenten doorvoerde: na de miserie van het voorbije seizoen daar moest hij er met zijn staf iets nieuws opbouwen. Hij kwam er binnen met een duidelijke visie en een duidelijk plan voor het ontwikkelen van een spelwijze, van spelers individueel en van een team. Vanaf de eerste dag bracht hij dat systematisch tot uitvoering. Maar links en rechts wrong dat wat met visies die al elders in de club aanwezig waren, ook bij de jeugdopleiding en in de scoutingscel.

Bovendien was Anastasiou in Kortrijk pas begonnen of hij kreeg er in de sportieve hiërarchie zowaar zijn voorganger boven zich. Karim Belhocine, de coach die voor hem plaats moest maken, werd als sportief manager gerecupereerd. Als vertrouwenspersoon en sportief adviseur van algemeen manager Leterme moest hij onder meer het werk beoordelen van de man die hem als coach opvolgde (en die beter dan hem moest zien te doen). Een gezonde situatie bleek dat niet te zijn. Anastasiou en Belhocine praatten niet eens met elkaar.

Ook dat was een vreemde manier van samenwerken van individuen met als hoger, collectief doel het sportief succes van KV Kortrijk.

In elk geval werden hier en daar in de entourage al snel kritische bedenkingen over de visie en de aanpak van Anastasiou geventileerd, over ‘een on-Belgische ruit op het middenveld’ en over ‘een te Nederlandse, te weinig aan het Belgisch voetbal aangepaste spelwijze’. Kritische bedenkingen die bij sommigen negatieve overtuigingen werden, versterkt door opkomende en uitdijende schrik om in de degradatiestrijd verzeild te geraken.

Onder druk schakelde Anastasiou over op de overlevingsmodus, op een moment dat hij met zijn ploeg nog in de middenmoot stond. Intussen staat KVK op de plaats die het toen vreesde, midden in de degradatiestrijd. Nog steeds met de coach over wie sommigen in de club negatieve overtuigingen ventileren die ook in de media mee de teneur bepalen.

Het is een sterk staaltje van zelfsabotage.

Is dit voor KV Kortrijk niet hét moment om eindelijk eens een eigen, diepgaande en gedetailleerde sportieve visie uit te schrijven, ook om zichzelf een referentiekader en een houvast te bieden voor de aanwerving en beoordeling van coaches? Vaak roemt het zichzelf als een club die elke euro twee keer omdraait alvorens hem uit te geven. Aan het ontslag van een hoofdtrainer en zijn assistenten die het nog maar pas een driejarig contract gaf?