Onder Philippe Clement groeit Dieumerci Ndongala (27) helemaal open na enkele moeilijke jaren. De Congolese winger van KRC Genk is zijn trainer heel erkentelijk en legt in Sport/Voetbalmagazine uit wat Clement zo speciaal maakt.
Wat is het verschil tussen het Genk dat vorig seizoen pas op speeldag 29 zekerheid kreeg over deelname aan play-off 1 en het Genk dat nu door de competitie dendert? Flankspeler Dieumerci Ndongala moet niet lang nadenken: ‘Ik zou zeggen: Philippe Clement.’
‘De ploeg is nagenoeg dezelfde gebleven, maar van wat ik gehoord heb, waren er problemen met de vorige coach (Albert Stuivenberg, nvdr). Spelers gingen ook te veel de persoonlijke toer op. Onder Clement heeft de groep twee grote ingrepen ondergaan: het zelfvertrouwen werd opgekrikt en iedereen werd overtuigd om zijn talent ten dienste te stellen van het collectief.’
Daar stopt de lofzang niet van de Congolees voor zijn trainer. ‘Op basis van wat ik nu zie, weet ik dat Clement een heel grote wordt. En ik zeg dat niet om te slijmen. Had ik een type Clement eerder ontmoet dan zou ik mij sneller ontwikkeld hebben’, vertelt Ndongala aan Sport/Voetbalmagazine. ‘Ik heb hem nog zien spelen tijdens zijn Brugse periode. Het is indrukwekkend om te zien hoe ver Clement als speler afstaat van Clement de trainer. Hij had zijn visie kunnen afstemmen op zijn ervaringen als verdediger, maar hij houdt van mooi en offensief voetbal. Als we aanvallende patronen inoefenen op het veld denken we soms: waar heeft hij dat nu weer gevonden? Die man is zo gepassioneerd… Hij is elke dag op de club aanwezig – volgens mij slaapt hij in het stadion.’
De methode-Clement draait in grote mate rond communicatie, legt Ndongala ook uit. ‘Daardoor kan hij dicht bij de spelers staan. Praten, motiveren, oppeppen, twijfels verjagen: hij doet het allemaal heel spontaan. Zeker na een nederlaag of een mindere match van een speler. Hij kan ook voetbaltactische issues op een dusdanige manier uitleggen dat je zin hebt om zelf coach te worden. Ik ken trainers die tijdens de theorie enkel droge richtlijnen meegeven, maar het is niet voldoende om aan een speler te zeggen hoe hij moet bewegen op het veld. Je moet hem ook de achterliggende gedachte uitleggen. Nu weet ik waarom ik een loopactie maak en het geeft mij veel voldoening als een ingeoefend manoeuvre in de match uitkomt.’
‘Mijn spel zonder bal is het onderdeel waarin ik het meest geëvolueerd ben. Vroeger was ik een typische flankspeler: ik bleef tegen de lijn plakken en probeerde altijd mijn man te passeren. Er zit nu meer variatie in mijn spel – afhaken, in de ruimte duiken of de bal in de voeten vragen – en ik voer looplijnen uit waar een ploegmaat van kan profiteren. Als ik de bal vraag in een ongevaarlijke zone weet ik dat iemand in mijn rug zal duiken om de voortzetting te verzorgen. Tegen STVV, dat over het hele veld individuele mandekking toepaste, heb ik mij echt geamuseerd door García alle hoeken van het veld te laten zien. Dankzij Clement ben ik een betere voetballer dan enkele jaren geleden. Ik moet mijn persoonlijke statistieken nog optrekken, maar dit is nu al het beste seizoen uit mijn carrière.’
