‘Niet-EU-voetballers in ons land zijn te vergelijken met transmigranten’

In transitland België wordt iedereen beter van de huidige import-exportpolitiek, zegt Geert Foutré. ‘Spelers, makelaars, maar ook clubleiders delen in de opbrengst’.

Hoe kon het in het Belgische voetbal zo verkeerd lopen, en hoe kan het opgelost worden? Het zijn confronterende vragen die buitenstaanders de afgelopen weken stelden aan wie in ’t wereldje werkzaam is. Deals in het voetbal waarbij makelaars riante sommen opstrijken, zijn geen Belgische uitzondering. Wie de mercato’s in andere competities volgt, weet dat de bedragen hier peanuts zijn in vergelijking met wat elders geïncasseerd wordt.

Anders wordt het als zelfs degenen die mee geld verdienen aan het transitcentrum dat België geworden is het als de Far West omschrijven. Dat komt omdat er in dit land, in tegenstelling tot in andere voetballanden, geen regelgeving voor makelaars is en omdat België een van de meest vrije voetbalmarkten ter wereld is.

Na het Bosmanarrest koos men hier voor een afschaffing van alle beperkingen, terwijl ook de minimumvergoedingen voor niet-EU-spelers erg laag zijn. In Nederland moet een niet-EU-speler op jaarbasis minstens 422.000 euro verdienen (voor een U21-speler is dat 211.000 euro), terwijl dat in België slechts 78.400 euro is. In Duitsland moet elke profclub minstens twaalf in eigen land opgeleide (Duitse) spelers in de kern moet hebben. In Engeland krijgt een profvoetballer alleen een automatische werkvergunning als hij titularis is bij een nationale ploeg uit de top 70 van de FIFA-ranking. In Italië en Spanje geldt een beperking voor niet-EU-spelers.

Blijft over: België, waar iedereen welkom is, en waar van de 465 eersteklassevoetballers dit seizoen er 180 van buiten de EU komen (38 procent).

Niet-EU-voetballers in ons land zijn te vergelijken met de transmigranten. Allemaal zien ze in België een springplank, maar allemaal willen ze hier ook zo snel mogelijk weg. Zo’n groot personeelsverloop leidt tot een gebrek aan identiteit, maar toch leerde een rondvraag vorig jaar dat onze topclubs het verplicht aantal Belgen (nu acht per wedstrijdkern) liefst nog naar beneden zien gaan. In transitland België wordt iedereen beter van de huidige import-exportpolitiek. Spelers, makelaars, maar ook clubleiders delen in de opbrengst. Bovendien zijn de meeste clubs zo afhankelijk van hun vaste makelaars dat ze hen de sleutels voor hun sportief beleid hebben toevertrouwd in plaats van aan een goed scoutingsapparaat, waarmee je zelf bepaalt wie je in huis haalt.

Niet-EU-voetballers in ons land zijn te vergelijken met transmigranten.

Een tweede probleem is het ontbreken van een transparante regelgeving in ons makelaarswereldje, waar geen onderscheid gemaakt wordt tussen clubmakelaars en spelersmakelaars. Daardoor mag de ene makelaar ongestraft spelers afsnoepen van de andere, al dan niet aangemoedigd door clubs die het liefst met vaste makelaars werken. In Frankrijk en Engeland kunnen spelersmakelaars maximaal een contract voor twee jaar met een speler afsluiten. Al die tijd hebben ze recht op een vergoeding (5 procent), ook als de speler of de club een andere makelaar onder de arm neemt. Iedereen weet perfect waar hij aan toe is en wat de sancties (boete, schorsing) zijn op het overtreden van de regelgeving, sancties die ook toegepast worden. Niet zo in België, waar iedereen doet wat hem goed uitkomt, en daarmee wegkomt.

Daarom is het voornemen van de spelersmakelaars om aan zelfregulatie te doen en een beroepsorganisatie te vormen een goeie eerste filter. Vraag is wie verder mee aan tafel moet. De Pro League, met vooral betrokken partijen? De Belgische overheid is niet bevoegd: sport is als gemeenschapsmaterie verdeeld over de drie gemeenschappen terwijl arbeidsbemiddeling een bevoegdheid is van de drie gewesten (Vlaanderen, Wallonië en Brussel). Krijg die zes instanties maar eens samen aan tafel om tot één sluitende regelgeving te komen.

Kortom: van binnenuit zal het bestaande systeem niet snel aangepast worden, en de bestuurlijke verdeeldheid maakt de kans klein op correcties van buitenaf. Zonder afdwingbare en transparante regelgeving is het na deze affaire wachten op het volgende schandaal.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content