‘Nooit heb ik me ergens zo snel thuis gevoeld als op Tribune E van de Freethiel’

Rik Conickx is brand manager voor Nestlé Health Science en al 20 jaar supporter van Beveren. Naar aanleiding van de 40e verjaardag van de thuiswedstrijd tegen het grote FC Barcelona, op 25 april 1979 in de halve finale van de toenmalige Beker voor Bekerwinnaars, haalt hij herinneringen op.

‘SUPPORTER SK BEVEREN’. Het opschrift kon niet duidelijker zijn: gele hoofdletters in een standaard lettertype op een blauwe, wollen stof. Fierheid over de identiteit als Beveren-supporter, maar zonder te veel franjes. Nooit eerder waren de topmarketeer en de man uit de Beverse straat het zo eens over het ontwerp van een muts.

Riccardo Bonetto

We schrijven 13 maart 1999 en ik kreeg die muts van mijn grootvader zaliger, een kwartiertje voor ik als negenjarige mijn eerste wedstrijd zou bijwonen op de Freethiel. Beveren moest het opnemen tegen Racing Genk en mijn grootvader had er onderweg naar het stadion alles aan gedaan om me een ontgoocheling later op de avond te besparen: we maakten geen schijn van kans tegen de ploeg van Aimé Anthuenis, met onder meer het legendarische spitsenduo Strupar-Oulare in zijn rangen.

Tevergeefs. Na nog geen vijf minuten in het stadion en de eerste ‘Komaan Beveren!’ die van de tribunes rolde, was ik ervan overtuigd dat er die dag maar één ploeg kon winnen. Ik kom uit een warm gezin, heb leuke collega’s en een geweldige vriendin, maar nooit heb ik me ergens zo snel thuis gevoeld als op Tribune E van de Freethiel.

Genk zou dat seizoen kampioen spelen, maar op de Freethiel viel die avond niets te rapen. Beveren vormde een stevig blok en kon rekenen op de diensten van een tovenaar: Riccardo Bonetto. De sympathieke Italiaan was enkele weken eerder op de Freethiel neergestreken, weggevlucht voor de militaire dienstplicht in eigen land en naar eigen zeggen beïnvloed door het rijke Europese verleden van KSK Beveren.

In mijn herinnering domineerde Bonetto die avond 90 minuten lang zijn linkerflank en scoorde hij drie doelpunten. Vooral dat laatste is zeer twijfelachtig, aangezien de wedstrijd eindigde op.. 1-0. Dat winnende doelpunt werd overigens niet gescoord door Bonetto maar wel door Lambert Smid, de Tsjecho-Slowaakse spelmaker die vijf seizoenen lang de rots in de branding was op het Beverse middenveld. Oerdegelijk, maar geen Bonetto.

Catalaanse vlag

Het was 20 jaar eerder dat Jean-Marie Pfaff en co het in de halve finales van de UEFA Beker voor Bekerwinnaars tweemaal mochten opnemen tegen Barcelona, enkele weken nadat ze Inter Milaan hadden uitgeschakeld. De ploeg van Beveren bestond bijna uitsluitend uit jongens uit de eigen streek, maar met Saúl Lisazo stond er gedurende tien minuten ook een flamboyante Argentijn tussen de lijnen. Lisazo was naar verluidt een beperkt voetballer, maar maakte na zijn carrière furore als acteur in Zuid-Amerikaanse telenovela’s. Veel kans dat op negenjarige leeftijd niet Jean Janssens – toenmalig Gouden Schoen en absoluut Beveren-icoon – maar Lisazo mijn Bonetto zou geweest zijn.

Beveren moest trouwens niet onderdoen voor Barcelona, maar kreeg zowel in de heen- als in de terugwedstrijd een discutabele penalty tegen. Het zorgt tot op vandaag voor het nodige nostalgisch cynisme op de Beverse tribunes wanneer we ons weer eens benadeeld voelen tegen een G5-club: ‘Vroeger werden we tenminste nog geflikt tegen Barcelona’. 22.000 toeschouwers woonden de Europese exit tegen Barcelona bij. Niemand die weet hoe ze ooit zoveel volk op de Freethiel hebben binnengekregen.

Terwijl de supporters van Beveren hun spelers trakteerden op een minutenlange staande ovatie, trokken de supporters van Barcelona de Beverse straten in voor een lange feestnacht. Journalisten vonden het opvallend dat dit niet gebeurde in de traditionele clubkleuren, maar wel met geel-rode Catalaanse vlaggen. Toen al was voetbal niet meer dan een bijzaak voor de Catalanen. De echte strijd werd naast het veld geleverd.

Stijn Vreven

Heel af en toe waant de Freethiel zich opnieuw in 1979, zoals bijvoorbeeld bij de overwinning tegen Anderlecht in februari 2016. De uitblinker die dag was niet Floriano Vanzo, de sierlijke Italiaanse Belg die de winning goal maakte, noch Thibault Moulin, absolute sterkhouder op het middenveld en één van de beste spelers die de afgelopen jaren voor Beveren speelde.

Neen, de uitblinker was trainer Stijn Vreven. Hij schudde die wedstrijd geen tactische meesterzet uit zijn mouw, maar wel een memorabele scheldtirade aan het adres van de scheidsrechter na de onterechte rode kaart voor Milos Maric.

Stijn moest zijn bank verlaten en werd naar de tribune verwezen, maar de boodschap die hij op het veld achterliet, was des te duidelijker. Geen enkele ploeg zou die middag zijn komen winnen op de Freethiel. Zelfs niet de kampioenenploeg van Racing Genk uit 1999. Zelfs niet Inter Milaan. Stijn Vreven, met hem kon de Beveren-supporter zich identificeren.

Supporter SK Beveren

We staan aan de vooravond van de veertigste verjaardag van de thuiswedstrijd tegen Barcelona en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat beide clubs sindsdien een licht verschillend traject hebben afgelegd. Supporters van Beveren hebben vandaag een geromantiseerd heimwee naar het verleden en zeer veel angst voor wat de toekomst hen (niet) te bieden heeft.

Supporters van Barcelona hebben geen idee wie Jean Janssens is en hebben angst dat ze misschien geen ticket kunnen bemachtigen voor de volgende kampioenenmatch van hun club.

Maar als supporters van Barcelona willen voelen wat ik voel bij een onverhoopte overwinning tegen Anderlecht of Club Brugge, dan zal dat niet lukken bij een zoveelste Champions League-titel of de honderdste hattrick van Lionel Messi. Daarvoor zal die Catalaanse onafhankelijkheid dan toch verworven moeten worden. In Beveren is voetbal geen bijzaak. De strijd wordt op het veld geleverd.

Sommige zaken lijken trouwens nooit te zullen veranderen. De Barcelona-supporter zwaait vandaag nog steeds met de Catalaanse vlag, Stijn Vreven scheldt nog steeds scheidsrechters de huid vol en ik ben er zeker van dat Riccardo Bonetto in één of andere Italiaanse veteranen-competitie nog steeds wekelijks zijn linkerflank afdweilt, nostalgisch terugdenkend aan die bewuste zaterdagavond op de Freethiel waarop hij minstens één hart veroverde. En ik draag nog steeds mijn muts.

‘SUPPORTER SK BEVEREN’, voor altijd. (Want laat u vooral niet afleiden door het prefix dat vandaag voor onze naam staat)

Rik Conickx