‘Nooit werd het heel duidelijk waar de meerwaarde van René Weiler lag’

Meer dan een voetnoot zal René Weiler in de geschiedenis van Anderlecht niet zijn, zegt Jacques Sys. ‘En toch was het opvallend hoe zijn vakmanschap intern werd geloofd’.

Met veel minachting stapte René Weiler vorige week dinsdag na de 3-0-nederlaag van Anderlecht op Bayern München de pers tegemoet. De Zwitser, die ooit journalist wilde worden en communicatie studeerde, had Sven Kums achteraan geposteerd, een vreemde ingeving. Kums veroorzaakte een strafschop en kreeg rood. In plaats van zijn keuze rustig toe te lichten, verschuilde Weiler zich achter het wapen van de misplaatste arrogantie.

Het was het begin van het einde, een houding van complete radeloosheid bij iemand die door intimi als zeer charmant en galant wordt omschreven. Nu tekende de stress zijn gezicht. Een beeld dat niet nieuw is bij Anderlechttrainers die in de vuurlinie liggen.

René Weiler zal de geschiedenis van paars-wit ingaan als een voetnoot. Ook vorig seizoen was het nooit stil rond zijn onvermogen om Anderlecht in vertrouwde huisstijl te laten voetballen.

Weinig spelers ook die zijn aanpak roemden in de pers, een niet onbelangrijke indicatie. Alleen Youri Tielemans had het eens over zijn rechtlijnigheid. Weiler kreeg de steun van de bestuurlijke top en het publiek leek het matige voetbal te pikken. De titel, ook behaald door de gouden doelpunten van Lukasz Teodorczyk, verbloemde veel. Maar duidelijk niet alles.

Na het 2-2-gelijkspel van Anderlecht op KV Kortrijk cirkelden Herman van Holsbeeck en Roger Vanden Stock in de buurt van René Weiler toen die een televisie-interview gaf. Gebruikelijk is dat niet. Het was alsof ze met hun aanwezigheid wilden vermijden dat Weiler ongelukkige uitspraken zou plegen en zijn relatie met de media verder zou verstoren. Van Holsbeeck had lang zijn hand boven het hoofd van zijn trainer gehouden, in tijden van crisis had hij kennelijk geen andere keuze.

Toch was het opvallend hoe het vakmanschap van Weiler intern werd geloofd. Ook in zogenaamde off-the-record-gesprekken. Maar wat die kwaliteiten van René Weiler precies inhielden, waar zijn meerwaarde lag, dat werd nooit heel duidelijk. Behalve dat hij er vorig seizoen in was geslaagd de kleedkamer uit te kuisen en de vaak in nonchalance vervallende groep scherp te houden.

Het siert Anderlecht dat het René Weiler zo lang steunde, terwijl die nooit een geheim maakte van zijn filosofie. Meer dan om de schoonheid van het spel gaat het hem puur om de punten, op welke manier dan ook. Dat is heiligschennis in het Astridpark.

Weiler was een rauwe antiromanticus in een theater van creativiteit en frivoliteit. Het powerplay waarmee Anderlecht in Kortrijk uitpakte om een punt te pakken, het deed pijn aan de ogen. Dat supporters zelfs riepen om het ontslag van Weiler bij een doelpunt van Anderlecht was nog maar zelden vertoond. Zelfs de anders altijd waardige Roger Vanden Stock viel daardoor even uit zijn rol. Maar uiteindelijk was de werksituatie onhoudbaar geworden. Ook voor de gedemoraliseerde Weiler, het aanhoudende gescheld van de supporters beu.

Anderlecht kan nu beginnen aan de zoektocht naar een opvolger. Die staat voor de zware opgave de ploeg zijn identiteit terug te geven. De komende weken moet blijken in hoeverre de vreemde keuzes van Weiler het rendement aantastten en sommige spelers, zoals Sven Kums, verstikten. En of de gemakzucht die ook dit seizoen bij momenten weer in de groep sloop ook op termijn kan gecontroleerd worden.

Het is onvoorstelbaar dat je als trainer een zeker naar Belgische normen getalenteerde ploeg als Anderlecht zo ondermaats laat voetballen. Dat proces moet René Weiler voor zichzelf maken. Maar hij is wat dat betreft niet alleen. Zoals zondag aan de kust bleek in een absolute wanvertoning tussen KV Oostende en AA Gent. Het past allemaal in een competitie vol (trainers)rumoer.