Zaterdag speelt Olivier Deschacht (39) met Zulte Waregem voor de tweede keer in zijn carrière in en tégen ‘zijn’ Anderlecht. Een week voor hij volgend weekend thuis tegen Standard de magische kaap van 500 wedstrijden in de Belgische hoogste klasse rondt.
In Sport/Voetbalmagazine van deze week blikt Olivier Deschacht terug op zeven van zijn tot dusver 498 matchen in de Belgische competitie. Onder meer op die van 1 november 2018, toen hij met Lokeren voor het eerst aantrad tegen zijn ex-ploeg, in het Constant Vanden Stockstadion bovendien.
‘Hoe ouder ik werd, hoe meer ik droomde van een prachtig afscheid bij Anderlecht zoals dat van Pär Zetterberg indertijd. Tot plots dat telefoontje, drie weken na het seizoen 2017/18. Van de nieuwe voorzitter: dat mijn contract niet meer verlengd zou worden, terwijl Hein Vanhaezebrouck en Luc Devroe me tijdens de play-offs het omgekeerde beloofd hadden…
‘Het zit me nog altijd hoog, ja. Als ze me tijdig hadden ingelicht, dan had ik dat ook zeer jammer gevonden, maar dan had ik tenmínste nog een echte afscheidswedstrijd kunnen vieren. Helaas werd me dat niet gegund…
‘Dus heb ik dat zélf moeten creëren, met Lokeren in mijn eerste match op en tégen Anderlecht. Voor de aftrap kreeg ik een goedkoop kadertje toegestopt en een getekende regenboogtrui van Remco Evenepoel, die net wereldkampioen bij de junioren was geworden – dat is nu veel meer waard. (lacht)
‘Het mooiste was echter het applaus van de supporters. Voor de wedstrijd, in de derde minuut (Deschacht speelde met het rugnummer 3 bij paars-wit, nvdr) – ik was zelfs zo onder de indruk dat ik een foute pass gaf – en het luidst toen ik de 0-1 binnen kopte. Alsof het in de sterren stond geschreven.
‘Hier, luister naar het commentaar van Filip Joos: (toont een filmpje op zijn smartphone) ‘Deschacht is mee, stel je voor… Ja, daar is ie! Dáár is ie! O-li-vier Deschacht scoort op Anderlecht!!!’ Zot, hé. Hét nieuws van de dag. Ik kreeg achteraf zelfs berichtjes van ploegmaats van wie ik in jaren niets meer gehoord had.
‘Ik heb toen niet gejuicht, neen. Kon ik niet maken voor de supporters die me twintig jaar lang gesteund hadden. Al kreeg ik van hen wel een staande ovatie. En na de match nog een. Voor de eerste keer in mijn carrière heb ik toen zelfs echt gehuild.
‘Door de mix van emoties: boos omdat ik nog altijd voor Anderlecht had moeten spelen, maar ook blij terugblikkend op al die mooie jaren. Kippenvelmomenten waar ik, na die eerste invalbeurt tegen Beveren als twintigjarig groentje, nooit had van durven te dromen.’
Lees het volledige interview met Olivier Deschacht in onze Plus-zone of in Sport/Voetbalmagazine van 4 maart.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier