Jacques Sys

Om 12 uur ’s nachts naar het kerkhof

Jacques Sys Jacques Sys is een Belgische sportjournalist

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al 45 jaar in de journalistiek, diept iedere zondag een anekdote op uit zijn lange carrière.

Er zijn van die interviews die op het netvlies gebrand blijven.

Dat met David Brocken bijvoorbeeld. Brocken was een getalenteerde rechtsachter van Lierse en een van de voortrekkers van een jonge ploeg die in 1997 kampioen was geworden. Hij speelde in die periode twee interlands. Brocken zou later naar Anderlecht gaan en naar Standard, al groeiden die passages niet echt uit tot een succes. En hij zou zijn carrière in Noorwegen beëindigen.

Maar lang voordien, in oktober 1993, beleefde David Brocken een drama dat zijn leven veranderde. In een auto-ongeluk verloor hij zijn zwangere vriendin Marijke en raakte zelf zwaar geblesseerd. Hij zat aan het stuur toen de wagen, in de nabijheid van het Koninklijk Paleis in Brussel, begon te slippen en tegen een boom knalde.

Of David daarover zou willen praten, vroegen we ons op de redactie af. Absoluut, zei zijn trainer Herman Helleputte desgevraagd, het zal hem opluchten.

Zo maakten we in de donkere dagen voor de kerst een van de meest geëmotioneerde interviews uit onze carrière. Brocken sprak met een opmerkelijke openhartigheid over deze tragedie. Soms sereen, maar dan zwaar aangedaan, maar vooral overspoeld door een hoop schuldgevoelens. Vanaf de keuken keken zijn ouders toe. Met tranen in de ogen.

David Brocken zat volop in een verwerkingsproces. Hij vertelde dat het ongeluk om één uur ’s ochtends was gebeurd, ze waren met vrienden in Brussel naar een laatavondfilm geweest. Hij zei dat hij vermoedelijk niet te snel reed, maar dat allicht een klapband het ongeluk veroorzaakte.

Hij was een paar dagen later naar de plaats van het accident geweest en was verschrikkelijk beginnen huilen toen hij die boom zag. Maar op hetzelfde moment kreeg hij ook een gevoel van opluchting. Omdat hij zag dat de weg op de plaats van het ongeluk recht was en dit zijn vermoeden bevestigde dat hij inderdaad een klapband moest gekregen hebben. Maar de schuldgevoelens, die bleven knagen.

David praatte met vertedering over zijn vriendin Marijke, een joviale studente in de rechten die hem in de uitbouw van zijn carrière volop steunde. Toen hij eens een strafschop had gemist, reed Marijke één dag later met hem naar een voetbalveld, ging zelf in de goal staan en liet hem tien strafschoppen nemen. Zijn stem stokte verschillende keren tijdens het gesprek.

Toen hij zes weken na de begrafenis de draad van zijn leven weer wilde oppikken, naar een discotheek reed en daar wilde binnenstappen, voelde hij dat er hem iets remde. Plots kwam Marijke weer voor zijn ogen. Brocken sprong in de auto en reed naar het kerkhof. Om twaalf uur ’s nachts. Daar bleef hij bijna twee uur. Om met Marijke te praten, om te huilen. Zo vertelde hij het, moedig maar vooral zwaar geëmotioneerd.

Weinig voetballers ontmoet die zo open over hun gevoelens praatten als David Brocken. Maar, zei hij, hoe meer ik daarover kan spreken, hoe beter ik me achteraf voel. Vijf en een half jaar later, in april 1999, interviewden we Brocken weer. Hij was sinds twee en een half jaar getrouwd, in de woonkamer stoeide zijn twintig maanden oude dochter Maxime. Naar het kerkhof, vertelde hij, ging hij nog vaak. Hij zocht geregeld de eenzaamheid. Het verleden, bekende hij, woog op zijn gezin. Die littekens raakte hij niet kwijt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content