Het sportmoment van Peter t’Kint: de schreeuw van Zinho Vanheusden van 1 november 2020. Die joeg alle haartjes recht op de armen van de aanwezigen op Sclessin.
Hebt u dat ook, dat u naar dingen niet kan kijken, omdat ze zo ‘doordringend’ zijn?
Wij hebben dat met zware blessures. Die van Luc Nilis indertijd, zijn botsing in Engeland. De beelden zijn dat weekend vaak gepasseerd en we hebben ze nooit (willen) zien. Het nieuws was al doorgedrongen, dat volstond. Wij koesteren andere herinneringen aan een spits met een goddelijke techniek.
Idem dito met de achillespees van Geert De Vlieger, het been van Juan Lozano of die knie van Gazza. Nope, liever zijn raid met Engeland tegen Schotland. Komende zomer staan beide landen op het EK (en op Wembley) weer tegenover elkaar, geheid zal zijn run weer over alle schermen lopen. Dát willen we zien, niet die vreselijke knieblessure.
We hebben dit seizoen veel wedstrijden gezien. Keken, in januari, uit naar de play-offs, naar het EK, naar het nieuwe seizoen. Het werd vanaf maart, een jaar van weinig beleving, niet alleen de sporters hadden er last van.
Daarom de schreeuw van Zinho als meest beklijvende moment van 2020, ook al waren we die middag niet op Sclessin. Een schreeuw, die in de huiskamer sneed, neen hakte, zoals corona deed in ons leven.
Een schreeuw die deed denken aan die van Edvard Munch en zijn schilderij.
Bernard Dewulf is een poëet, die het allemaal oneindig veel beter kan verwoorden dan wij.
Op 23 mei verscheen van zijn hand een stuk in De Standaard: ‘Verwondering doet ‘oh’. Verbazing vraagt ‘hoezo?’. Verbijstering ten slotte is sprakeloos. Zowat de bekendste voorstelling van dat laatste is het schilderij De schreeuw van Edvard Munch. Iemand gilt – randje waanzin – in een landschap zijn verbijstering uit en niemand in het hele van paniek kronkelende landschap hoort iets. Mede omdat hij geen geluid maakt. Het is het wezen van de verbijstering: ze is de ongehoorde schreeuw van ongeloof, onvermogen en verlatenheid.
Verbijstering is de oorverdovende verstomming.’
Verbijsterd keek en tastte Zinho op 1 november naar zijn knie. Kijk op de foto’s naar zijn ogen. Ongeloof. Onvermogen. Verlatenheid. Anders dan Munch, mét geluid. Dat sneed, door merg en been. Maar dat was dan ook het enige verschil. Een schilderij is nu eenmaal anders dan een livebeeld. Maar verder: die ogen!
Koude rillingen.
Het ga je goed in je revalidatie, Zinho. Op nog veel schreeuwen, in 2021. Van vreugde dan wel, na een goal of een zege.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier