Dé verrassing in deze play-off 1 – naast het feit dat Gent niet aan stress en gebrek aan ervaring om met druk om te gaan ten onder ging – heet Charleroi.
Met een beetje meeval pakt het gisteren ook tegen Club een punt, maar ook zonder dat punt en ongeacht de uitslag van zondag, heeft Charleroi zichzelf weer op de kaart gezet. Een voetbalclub als visitekaartje van een stad en zelfs een hele regio.
Play-off 1 hebben het bruto nationaal geluksgevoel in Charleroi en omgeving een stuk de hoogte in gejaagd. Dankzij Felice Mazzu en zijn spelers zijn vandaag en gisteren een pak Carolo’s met een goed gevoel opgestaan, en dat zal nog een tijd zo blijven, ook na afloop van de competitie. Een reclamecampagne om hetzelfde effect te beogen, was onbetaalbaar geweest.
Voetbal als religie, en stadions als kathedralen: het zijn steeds meer ontmoetingsplaatsen geworden waar emoties overslaan, en waar inspiratie kan ontstaan (het omgekeerde kan evenzeer, zoals net 30 jaar op de Heizel aangetoond werd). Waar burgemeester Paul Magnette en co al een paar jaar in stilte aan werken, een langetermijnproject waarvan ze de vruchten misschien pas over onafzienbare tijd zullen plukken, hebben de spelers van Sporting op een paar maanden gerealiseerd. ‘Tous ensemble’ is de slogan van de aartsvijand van de Zebra’s, maar de voorbije weken hebben ze dat bij Charleroi toch maar mooi in de praktijk gebracht. Tot twee jaar geleden zorgde die andere Bayat voor verdeeldheid, nu bracht Mehdi Bayat iedereen samen. Het heeft niet alleen met afkomst te maken, maar met aanpak. Mehdi Bayat probeert in Charleroi wat Ivan De Witte al eerder in Gent in de praktijk bracht: laat mensen samenwerken en zorg voor win-win-situaties. Het helpt écht tegen verzuurdheid.
De zege van Club zorgt er dan voor dat blauwzwart plots weer uitzicht krijgt op Champions League voetbal. Het moet dan wel vroeger aan de slag dan gepland, maar het biedt weer een nieuwe uitdaging voor Michel Preud’homme en co, na een seizoen dat over gans de lijn, ondanks het ontbreken van de titel, met inbegrip van de blessures en de vermoeidheid, als geslaagd mag bestempeld worden. Ook al zal er nog eens gevloekt zijn bij het terugdenken aan die late, derde goal een paar dagen eerder thuis tegen Gent.
Club moet niet gefrustreerd zijn door de titel van die andere Vlaamse zusterstad, maar het opnemen als een challenge om zelf nog een tandje bij te steken, zowel op sportief als extrasportief vlak. Het succes van Gent moet de buren, die het al meer dan veertig jaar vanzelfsprekend vinden dat ze de grootste Vlaamse club zijn, stimuleren om die positie te consolideren. En met een beetje geluk spelen met Gent en Club straks twee Vlaamse clubs samen Champions League, op nog geen 50 kilometer afstand.
Dat zou wat zijn.
