Op bezoek bij supporterscafé Change van Beerschot: ‘Jos Daerden zong hier nog alle nummers van André Hazes’

© Belga Image

Na die duffe coronasluitingen kun je opnieuw in voetbalcafés je keel smeren om die vervolgens aan de overkant van de straat schor te gaan schreeuwen. Sport/Voetbalmagazine bezocht drie cafés, waaronder de Change tegenover het Beerschotstadion.

Tom De Meirleir (50) is een kind van het Kiel. Hij beleefde er zijn tienerjaren op de kruising van de Abdijstraat en de Wittestraat, in het café van zijn ouders, deSpecial. Een echt volkscafé op een boogscheut van het olympisch stadion. Om de twee weken troepte een mauve meute samen in deSpecial. ‘In die tijd verkochten wij in het café nog tickets voor de match. Als er een derby was, kwamen zelfs Antwerpsupporters bij ons hun kaartje kopen.’

Een van de vaste klanten in de Special was voormalig Feyenoordspits Nico Jansen. ‘Hij kocht in 1994 de zaak tegenover het Beerschotstadion’, vertelt De Meirleir. ‘Daar was vroeger De Goal geweest, een berucht café waar de harde kern over de vloer kwam en er weleens een molotovcocktail tegen de gevel vloog. Nico wilde een andere weg inslaan en zette dat in de verf met een nieuwe naam: Change. Er kwamen een schone, ronde toog en twee veranda’s, het werd eerder een taverne. Nico zorgde er ook voor dat het interieur sport ademde.

‘Ik maakte mijn intrede in de Change als dj. Een jaar later runden Nico en ik het café samen. Toen hij in 1996 een zaak opende in Sint-Amands, nam ik de Change over. Het was nog de tijd van het oude Beerschot, de tijd van Paul Nagels ( oud-voorzitter, nvdr), Paul Francken en Krzysztof Stefanski ( ex-Beerschotspelers, nvdr).

‘Er zijn altijd veel voetballers, trainers en bestuurders langsgekomen in mijn zaak. Logisch: de Change ligt bij de enige in- en uitgang van het stadion, en ik loop hier elke dag rond. Eerst steek je eens je hand op, dan ontstaat er eens een gesprekje, na een tijdje komen ze eens binnen. Franky Van der Elst, Willy Wellens, Harm van Veldhoven, Adrie Koster, allemaal hebben ze hier regelmatig gezeten. Jos Daerden heeft hier zelfs nog overtuigend liedjes van André Hazes gezongen. ‘In een discotheek’, dat kent de Jos helemaal uit het hoofd.

Gelukspop

Ook memorabel in de Change is de vrouwelijke pop aan de toiletten, die Jansen indertijd in een mauve Beerschottenue liet steken. De Meirleir: ‘Ken je die beeldjes waar mensen over wrijven terwijl ze een wens doen? Die pop wordt hier door veel supporters ook zo gebruikt. ( lacht) Fans wrijven eens over haar borsten en denken dat dat Beerschot aan een overwinning kan helpen. Vroeger hadden we hier twee zulke poppen. Maar Paul Nagels wou er een. Toen hij maar bleef zeuren, heb ik hem er uiteindelijk een verkocht.’

Het valt te hopen voor Nagels dat hij in 1999 troost vond bij die pop toen Beerschot onder zijn leiding failliet ging. Maar de paarse ziel herrees. Nieuwe legendarische momenten volgden: Marc Degryse die zijn carrière afsloot op het Kiel, Germinal Beerschot dat de beker pakte, de match in Marseille, François Sterchele die zijn hand zo dikwijls voor zijn oor draaide dat er een Gouden Stier op zijn shirt verscheen. De Meirleir hing de Change vol met verwijzingen naar zulke topmomenten.

om De Meirleir, uitbater van Beerschotcafé Change: 'Vroeger had ik twee zulke vrouwenpoppen in mijn zaak. Maar oud-voorzitter Paul Nagels wilde er per se één.'
om De Meirleir, uitbater van Beerschotcafé Change: ‘Vroeger had ik twee zulke vrouwenpoppen in mijn zaak. Maar oud-voorzitter Paul Nagels wilde er per se één.’© Koen Bauters

Maar in 2013 ging de club opnieuw over de kop, die keer vakkundig in de afgrond gemikt door Patrick Vanoppen. Wéér kneep De Meirleir de benen dicht. ‘Het voetbal zorgt in dit café voor het grootste stuk van de taart, voor 60 à 70 procent van de inkomsten. Dus lig je bij zo’n failliet wakker.’

Uiteindelijk zorgde de hulp van toenmalig eersteprovincialer KFCO Wilrijk voor een herstart en knokten de Ratten zich weer tussen de grote jongens, zoals in de goede oude tijd. Maar in de horeca gaat het allang niet meer zoals vroeger, toen zich bij thuismatchen van Beerschot aan de Change een ware mensenzee vormde, waar je enkel met veel moeite door geraakte. Ook zie je spelers na een match geen zotte kuren meer uithalen aan de toog van Tom. ‘Iedereen loopt op zak met een smartphone waar een camera inzit, daar houden die jongens niet van. Ze zoeken nu liever de anonimiteit aan de rand van de stad.’

Toch blijft De Meirleir zijn Change elke dag met een smile binnenstappen. ‘Een klapke doen met Jan met de pet én met de voorzitter, met de metser en de bankdirecteur, ik vind dat zo plezant. Al die mensen soigneren, een grapje links en rechts, en vooral: hun namen onthouden. Als je iemand al na een paar keer persoonlijk kunt aanspreken, appreciëren de mensen dat. Gelukkig heb ik nog een goed geheugen, ik ben nog een jonge gast – ik ben pas vijftig. Ik ga dus nog een tijd door. En als de club verhuist, verhuis ik mee. Trainers, spelers, bestuurders komen en gaan. Supporters blijven. Ik dus ook.’

Lees ook over Café La Loupe (Anderlecht) en Café Dugout (Eendracht Aalst) in Sport/Voetbalmagazine van 4 augustus of in onze Plus-zone.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content