Panini: 50 jaar voetbalprentjes verzamelen

Panini viert zijn 50e editie Belgische voetbalstickers. Een terugblik naar dat eerste seizoen 1972/73 , toen voetballers nog gemiddeld 500 euro per maand verdienden.

Een persoonlijke bekentenis nu we toch de nostalgische toer opgaan: mijn allereerste Panini-album dateert uit 1971. Het ging niet om voetballers, maar om wielrenners uit de collectie Sprint ’71, die weliswaar voor verschillende profteams uitkwamen maar hier per land gegroepeerd waren. Gangmaker was Eddy Merckx in zijn Molteni-trui, en als curiosum de vier Zweedse renners die dezelfde naam droegen, de broers Pettersson, met Gösta als topper.

Ik verzamelde en ruilde ze op school en in het café op de hoek van onze straat met toenmalig eigenaar Freddy De Tant, die veel volk over de vloer kreeg en daarom meer ‘dubbele’ had dan mijn jonge vrienden.

Freddy is vandaag als zeventiger nog steeds sportief manager van voetbalclub K.Eendracht Voorde-Appelterre uit mijn geboortedorp, tegenwoordig een trotse vijfdeklasser. Toen was Eendracht Appelterre nog niet gefusioneerd en een goeie tweedeprovincialer.

Voor de stickers die je niet te pakken kreeg was er de noodlijn. Je kon een brief sturen naar Panini met de vraag om ze te bekomen in ruil voor zegels zodat de verzameling volledig geraakte. Ik vond het album vorig jaar terug bij het afscheid van het ouderlijk huis en ging meteen vijftig jaar terug in de tijd.

Vandaag verzamelt mijn zoon de prentjes van de nieuwe editie. Niet meer in Appelterre, maar in Schaarbeek. Mensen verhuizen, maar herinneringen zijn blijvend.

Hebt u ooit nog Paninistickers verzameld, en weet u nog waar uw eerste collectie zich bevindt?

Eddy Merckx

Een bezoek aan het bedrijf in Braine l’Alleud (Eigenbrakel) net onder Waterloo is een reis terug in de tijd.

Een jaar voor Sprint ’71 uit kwam had Raphaël de Latre du Bosqueau, de vader van de huidige bedrijfsleider van Panini,de WK-collectie voetbalstickers voor het WK 1970 geïmporteerd in België en aan de man gebracht. Die waren zo’n succes (België nam toen ook deel aan dat WK) dat De Latre besloot een eigen Belgische editie uit te brengen. Dat werd een wieleralbum, aangezien Eddy Merckxtoen hot was.

Een jaar later bracht hij een collectie voetbalprentjes over de Belgische eerste klasse uit. Het was de eerste keer dat Paninistickers te verkrijgen waren buiten Italië. Daar hadden de broers Panini uit Modena in 1960 de rechten op de afbeeldingen van Italiaanse voetballers gekocht en vanaf 1961 als verzamelalbum uitgebracht. In 1976 streek het Panini-album ook neer in Frankrijk, later in Engeland en Nederland (1978).

Grasduinen

In 1972/73 speelden zestien clubs in de eerste klasse, die pas twee jaar later een echte profcompetitie zou worden. De meeste spelers hadden een niet-amateurcontract of een gewone job.

Neel De Ceulaer, die het jaar tevoren met Lierse de Europese kwartfinales haalde, keerde na twee jaar verlof zonder wedde terug naar zijn job in de Antwerpse haven die hij voortaan zou combineren met voetbal bij tweedeklasser FC Boom. Profvoetbal betaalde in slechte maanden een stuk minder dan zijn job in de haven, maakte hij snel de rekening. Omgerekend kwam hij toen aan een basisloon van zo’n 20.000 frank, dat is 500 euro.

Georges Leekens, die net van Crossing Schaarbeek naar Club Brugge was getransfereerd, nadat hij een jaar eerder niet was ingegaan op een aanbieding van Anderlecht omdat hij eerst zijn studies kinesitherapie wilde afwerken, werd bij Club prof en meende ook zo’n 500 euro als vast loon ontvangen te hebben in zijn eerste jaar dat hij met Club speelde, toen nog op de Klokke.

In een nostalgische reportage grasduinde Sport/Voetbalmagazine in dat album uit 1972/73 en belde een aantal spelers van toen op om hen te vragen hoe goed Augustin ‘De Gust’ Riveros van FC Diest, Roger Claessen van Crossing Schaarbeek en andere vedetten toen waren.

Een andere vaststelling is dat Brussel toen nog vier clubs in de hoogste klasse had (waaronder Racing White dat een jaar later zou opgaan in RWDM) en Antwerpen drie.

Julien Cools herinnerde zich nog dat het regende toen de foto’s van FC Beringen genomen werden. Paul Courant staat bij Club Luik afgebeeld met lang haar, zoals dat begin jaren zeventig gebruikelijk was.

En Kamiel Van Damme, één van KV Mechelens grootste voetballers ooit, droeg het eerste jaar op zijn Paniniprentje nog een bril. Het tweede jaar niet meer.

Andere tijden waren het.

Duik mee in het allereerste Panini-album over de Belgische eerste klasse deze week in Sport/Voetbalmagazine of in onze Plus-zone.