Pär Zetterberg na zijn ontslag bij Anderlecht: ‘Mijn rol was niet meer degene die ik voor ogen had’

Vanuit het Zweedse Falkenberg komt Pär Zetterberg, het meest recente slachtoffer bij Anderlecht, nog eens terug op de voorbije zestien maanden.

Je leek al enige maanden wat verveeld rond te lopen op Neerpede. Is het dan echt zo dat dit ontslag voor jou een grote verrassing is?

‘Het is altijd een verrassing als je het niet echt voelt aankomen. Tot het telefoontje van Karel had ik geen signalen opgevangen. Wat ik ervan onthoud, is dat de club in mijn tijd een bepaalde manier van doen had en dat het nu anders is. Daar moet ik mij bij neerleggen. In mijn situatie ga ik ervan uit dat als zij die beslissing hebben genomen, ze daarvoor hun redenen zullen gehad hebben. Dat zeg ik zonder bitterheid. Ze denken blijkbaar dat het beter zal gaan zonder mij. Misschien klopt dat. In elk geval: als men je ontslaat, betekent dat dat men gelooft dat je niet meer nodig bent voor het goed functioneren van de onderneming.’

Men noemde je bij je terugkeer naar het vertrouwde huis in december 2018 al de nieuwe Jean Dockx. Eind vorige eeuw had Dockx een sterke band opgebouwd met de kleedkamer. Is jouw mislukking misschien het feit dat jij daar niet in geslaagd bent?

‘In het begin maakte ik vooral deel uit van het transfercomité. Het beviel me enorm om samen met die mensen mee te denken. De komst van Vincent ( Kompany, in de zomer van 2019, nvdr) gooide die plannen overhoop. Vanaf dan was ik niet langer betrokken bij het denkproces en vroeg men me om met de aanvallende spelers op afwerking te trainen. Dit seizoen heb ik bijvoorbeeld hard gewerkt met Michel Vlap, omdat die op een bepaald moment met twijfels zat. Ik heb af en toe ook samengewerkt met Doku en Amuzu. Ik ben trots op dat werk en ik vond het fijn om rechtstreeks in contact te staan met de spelers.

Er werd de voorbije week van alles geschreven over jou: dat je niet altijd mee op afzondering ging en dat je meer tijd doorbracht bij het koffieapparaat dan met de groep. Deed dat pijn?

‘Heeft men dat echt geschreven? Dat is laag-bij-de-gronds, want de waarheid is dat we vrij waren om mee op afzondering te gaan of niet. En principieel vind ik dat als men mij de keuze laat om thuis te slapen, ik gek zou zijn om dat niet te doen. Dat is ook een signaal, dat betekent dat de club onze aanwezigheid daar niet als onmisbaar beschouwt. Had men mij verplicht, dan was ik natuurlijk wel gegaan. Maar de enigen die daar verplicht toe waren, dat waren de hoofdtrainer en zijn assistent. Waarom zou de club een extra kamer betalen voor iemand die daar niet hoeft te zijn? Ik vind dat een belachelijke polemiek.’

De onderliggende kwestie is dat je nooit echt je plaats gevonden hebt binnen de staff. Men zegt dat je je de voorbije maanden vaak nutteloos hebt gevoeld. Klopt dat?

‘In zekere zin klopt het volgens mij inderdaad wel dat ik nooit echt mijn plaats heb gevonden. Ik vond wat ik deed wel aangenaam, maar mijn rol was niet meer degene die ik voor ogen had. Gaandeweg begon ik me daar vragen bij te stellen.’

Is je vertrek ook een soort motie van wantrouwen tegenover Michael Verschueren? Hij staat naar verluidt meer en meer alleen op Anderlecht. Jouw vertrek gaat dat niet verbeteren…

‘Ik zou je echt niet kunnen zeggen of hij werkelijk zo alleen staat. Voor de komst van Vincent had ik geregeld contact met Michael, we vergaderden geregeld. Daardoor kon ik een beetje de sfeer opsnuiven, begrijpen wat er gaande was binnen de club. Van zodra ik niet meer tot het transfercomité behoorde, was het moeilijker om me een idee te vormen van de machtsverhoudingen.’