In Sport/Voetbalmagazine getuigt Frédéric Peiremans, ex-middenvelder bij Anderlecht, over zijn moeilijk gevecht tegen een alcoholverslaving.
“Mijn liefde voor de fles begon als jeugdtrainer bij Anderlecht, in het begin van dit millennium. Vier jaar daarvoor, in 1998, was ik als speler van paars-wit weggegaan, om meer speelgelegenheid te krijgen bij Sporting Charleroi. Een verstandige keuze, want na één seizoen op Mambourg had ik een transfer vast naar Twente, waar toen twee oud-bekenden van in het Astridpark speelden: Chris De Witte en Kurt Van de Paar.”
Wat later versierde het jeugdproduct van Anderlecht een transfer naar Real Sociedad, maar een blessure bracht op zijn 28ste maakte een vroegtijdig einde aan zijn spelerscarrière.
Helpende hand van Anderlecht
“Ik was een twaalftal jaar weg van school, zonder dat ik mijn studies had voltooid, want ik wilde per se carrière maken. En plotseling, van de ene dag op de andere, lag mijn droom aan diggelen. Het bestuur van paars-wit, met Herman Van Holsbeeck op kop, heeft me dan een reddende hand toegestoken en stelde me voor om de U14 van de club te trainen. En het is op dat moment dat alles uit de hand is gelopen. Als coach werd ik snel een tooghanger. Het is dan dat ik de beruchte derde helft leerde kennen, terwijl ik als speler altijd heel gematigd was.
“Mijn bierverslaving bleef uiteraard niet onopgemerkt in Neerpede en ik kreeg enkele vermaningen. In eerste instantie verbeterde mijn gedrag altijd, maar met de overwinningen van mijn spelertjes verviel ik uiteindelijk telkens in dezelfde zwakheid. Op een dag werd ik in het bureau geroepen van Jean Kindermans, directeur jeugdopleidingen. Hij zei dat hij hoegenaamd niets had aan te merken op mijn trainingen en coaching, maar dat mijn gedrag naast het veld, vooral in de bar, erg te wensen overliet en natuurlijk niet strookte met het prestigieuze statuut van de club. Een breuk was dan ook onvermijdelijk.”
Gascoigne en Best
Op 6 mei 2008 draaide zijn verslaving ei zo na op een drama uit, toen hij met zijn vijftien jaar jongere vriendin in een auto-ongeluk betrokken raakte. Peiremans: “Met een bevriend koppel gingen we die avond op stap. Op de terugweg, in Viesville, moesten we plotseling een uitwijkmanoeuvre maken: ik verloor de controle over het stuur van mijn Peugeot 307 cabrio en we werden uit de wagen geslingerd. Na negentien dagen in coma is Laura er wonder boven wonder heelhuids vanaf gekomen. Vandaag kan je trouwens op haar voorhoofd nog altijd de littekens van toen zien.”
“Een ander zou in zulke omstandigheden wellicht definitief de drank afzweren. Ik jammer genoeg niet. Dagelijks dronk ik mezelf moed in. Eerder tien keer dan één keer heb ik Laura moeten zweren dat ik me niet opnieuw in de alcohol zou storten. Maar ondertussen weet ik wat de uitdrukking ‘dronkenmanseed’ wil zeggen. Ik begrijp ook beter, vanuit mijn situatie, wat George Best heeft ondergaan en wat Paul Gascoigne tegenwoordig nog altijd meemaakt. Want alcohol blijft echt aan je lijf plakken. Het is met voorsprong de zwaarste tegenstander waar ik in mijn leven mee te maken heb gehad. Herhaaldelijk heb ik geprobeerd hem van me af te schudden. Maar hij blijft zich vasthechten. Het gevecht tegen de alcohol stopt nooit, daar moet je je bij neerleggen.”
(Bruno Govers)
Lees de emotionele getuigenis van Frédéric Peiremans integraal in Sport/Voetbalmagazine van 22 juli.
