Peter Verbeke: ‘Voetbal is een harde, koude en kille wereld. Zo’n sportief directeur wil ik niet zijn’

Zijn ambities met Anderlecht, zijn liefde voor Everton, zijn bewondering voor Monchi en zijn familieleven. Gesprek met Head of Sports Peter Verbeke, die zonder het zelf te willen gebombardeerd werd tot het gezicht van het nieuwe Anderlecht.

Ondanks het strakke design ademt het bureau van Peter Verbeke voetbal. Youri Tielemans en Romelu Lukaku sieren de muren en in een hoek van de kamer schreeuwt een ingekaderd krantenknipsel om aandacht. In het bewuste artikel, daterend van oktober 2020, beweren twee voetbalanalisten en ex-trainers van Anderlecht dat de Brusselaars geen kans meer maken op deelname aan play-off 1.

Aan de overkant van het ruim bemeten kantoor overschouwt een matroesjka van Everton de oefenvelden van Neerpede. Het kostbare voorwerp is een aandenken aan Verbekes periode als masterstudent aan de Queen Mary University of London waar hij gezondheids- en medisch recht studeerde. Verbeke wilde koste wat het kost naar Engeland gaan om de Premier League af te schuimen en in de coulissen te duiken van de Britse muziekscène.

‘Op een dag belandde ik op Goodison Park via een vriendin die uit Liverpool afkomstig was. Ik was meteen verkocht en sindsdien is Everton mijn club’, zegt Verbeke. ‘Het was de tijd dat Everton met David Moyes, Tim Cahill en Mikel Arteta telkens vijfde of zesde eindigde. Door mijn werk is het moeilijk om wedstrijden mee te pikken, maar ik probeer toch elk jaar een paar keer te gaan kijken.’

Verbeke is een open boek. Op de meest onverwachte momenten vuurt hij anekdotes af die blijven hangen. En als het van hem afhing, zouden de lonen van spelers uit de Jupiler Pro League openbaar gemaakt mogen worden. Stel hem persoonlijke vragen en dan is hij iets terughoudender. ‘Het mag over mezelf gaan, maar ik praat het liefste over voetbal.’

Je bent nochtans als trainer in het professionele voetbal gerold. Wat moeten we ons daar bij voorstellen?

Peter Verbeke: ‘Ik heb jaren bij de jeugd van Deinze gewerkt. Club Brugge contacteerde mij in 2012 en ik dacht in eerste instantie dat ze mij als jeugdtrainer wilden hebben, maar ze boden mij een andere rol aan. Bart Verhaeghe had de club in 2011 overgenomen en hij zocht mensen om de nieuwe structuur vorm te geven. Toen ik daar aankwam, waren er veel gelijkenissen met het Anderlecht van een jaar geleden: weinig structuur, veel nieuwe mensen en een groot personeelsverloop. Ik heb vanop de eerste rij de professionalisering van Club Brugge meegemaakt, maar na zes jaar wilde ik meer. Ik wilde inspraak hebben in de budgetten, contracten onderhandelen, enzovoort. Maar in hun organisatie was er toen geen ruimte om naast general manager Vincent Mannaert en zijn rechterhand Roel Vaeyens een sportief directeur te installeren.’

Opportunisme

Waar komt die drive vandaan om betrokken te worden bij de besluitvorming?

Verbeke: ‘Ik ben redelijk onrustig. Ik wil niet te lang iets doen met een repetitief karakter. Maar ik had geen rekening gehouden met een overstap naar Gent. De vraag van Michel Louwagie kwam out of the blue. Ik weet nog precies wat hij zei: ‘We komen van ver terug, we hebben een nieuw stadion en nu moeten we dezelfde stappen zetten als Club Brugge.’ Ze hebben mijn team en mij veel verantwoordelijkheden gegeven en in die twee jaar zijn we erin geslaagd om jongens te halen zoals Michael Ngadeu, Elisha Owusu, Alessio Castro-Montes die allemaal via de scouting zijn gepasseerd. Geen enkele speler werd via makelaars aangebracht en dat was leuk werken. Ik had een contract van vijf jaar getekend, ik kreeg het volle vertrouwen van Michel en Ivan en we waren bezig aan een project op lange termijn. Daarom was het moeilijker om bij Gent weg te gaan dan bij Club destijds.’

Wat heeft jou dan toch overtuigd om Wouter Vandenhaute naar Anderlecht te volgen?

Verbeke: ‘Er is een emotionele band, want ik ben al heel mijn leven supporter van Anderlecht. Bij mijn sollicitatiegesprek moest ik aan Mannaert toegeven dat ik eigenlijk sympathie had voor Anderlecht. Maar als je jaren voor dezelfde club werkt, begin je automatisch voor hen te supporteren. En toch zat ik met tegenstrijdige gevoelens als we tegen Anderlecht speelden. Een gelijkspel was voor mij de perfecte uitslag. Maar in het voetbal mag je je niet laten leiden door de affiniteit die je hebt voor een club.

‘Wouter wilde schoon schip maken bij Anderlecht en dat sprak mij aan. Toen ik bij Club Brugge en Gent werkte, wist ik hoe Anderlecht gerund werd. Ik dacht vaak: zolang Anderlecht op die weg doorgaat, is dat goed voor ons. Ik had dus een goed gevoel bij het plan van Wouter – een nieuwe structuur, nieuwe mensen, een totaal nieuwe strategie, de uitbouw van de scouting, de professionalisering van de staf – maar mijn gesprek met Vincent Kompany was de game changer. Ik wist dat Anderlecht vertrokken was voor de komende tien jaar als Vincent zijn voetbalfilosofie zou kunnen implementeren. De dag dat er een nieuwe coach komt met een andere visie zullen we voor hem niet alles omgooien. Dit is een sportief en structureel project met een lange looptijd.’

Je hebt een verleden bij twee topclubs. Had je geen schrik dat mensen jou zouden zien als een opportunist? Dat jouw imago een deuk zou krijgen?

Verbeke: ‘Ik heb daar nooit van wakker gelegen. Geloof mij vrij: toen ik van Club naar Gent ging en van Gent naar Anderlecht was ik niet gedreven door financiële motieven. Er was telkens een opportuniteit om mijn ambities waar te maken en mijn takenpakket uit te breiden. Als dat onder de noemer opportunisme valt, dan heb ik daar geen problemen mee.’

Herstelplan

Vorig seizoen zat er voor Anderlecht meer in dan de vierde plaats, maar de ploeg liet het afweten in de play-offs. Wat is de ambitie voor het komende seizoen?

Verbeke: ‘Opnieuw play-off 1 halen en ons kwalificeren voor de Europa League. Ik ben dankbaar dat de media ook zien dat er goed gewerkt wordt op Anderlecht. Maar op het einde van het seizoen zullen de coach, de voorzitter en ik op de resultaten afgerekend worden. En toch moet iedereen de realiteit onder ogen te zien: Wouter, Jos Donvil en ik hebben nog geen half jaar geleden een herstelplan uitgetekend voor de komende vijf jaar en we zitten in jaar twee van dat plan. Wij zijn in een versneld tempo alles aan het herstructureren om de juiste mensen op de juiste plaats te zetten. Ik lees nu: Anderlecht zal weer meedoen voor de titel. Maar dat is niet hoe ik het zie.’

In vergelijking met zijn eerste seizoen als speler-trainer, toen hij spelers haalde als Samir Nasri en Nacer Chadli, heeft Kompany een omslag gemaakt op tactisch vlak.

Verbeke: ‘Vincent heeft zich moeten aanpassen aan het Belgische voetbal – het is hier geen open play zoals in Nederland. Maar Vincent heeft zich flexibel opgesteld, hij is zeker geen koppige trainer die zich vastklampt aan een systeem. Vince streeft nog altijd naar totale dominantie. Druk zetten als een swarm. De wolfpack van Patrick Lefevere, vertaald naar het voetbal. Binnen dat principe heeft hij een paar wijzigingen doorgevoerd en het pleit in zijn voordeel dat hij die flexibiliteit toont om dat te doen.’

Is jouw seizoen geslaagd als zeven op de tien transfers renderen?

Verbeke: ( denkt na) ‘Er zijn verschillende studies die aantonen dat je het goed hebt gedaan als 25 procent van de transfers geslaagd zijn. Met zo’n percentage zou ik niet content zijn; geef mij dus maar zeven op tien geslaagde transfers. Weet je wat ik jammer vind? Dat ik geen tijd meer heb om zelf spelers in de diepte te analyseren. Voor een controlefreak als ik is het moeilijk om dat los te laten. Gelukkig heb ik alle vertrouwen in de scouts en de staf.’

Wat voor een sportief directeur ben jij? Het type dat nieuwe spelers zelf op de luchthaven komt oppikken?

Verbeke: ‘Ik kijk erg op naar Monchi, de sportdirecteur van Sevilla. Hij loopt in trainingspak tussen de spelers, hij weet wat er leeft in een groep en hij staat dicht bij zijn coach. Ik doe hetzelfde, maar op mijn manier. Ik verwelkom elke speler persoonlijk en ik ben altijd aanwezig bij de fysieke testen. Als de testen niet goed zijn of wanneer ik merk dat ze geen goesting hebben, dan is het voor mij gedaan. Ik heb genoeg spelers om die reden afgekeurd. Maar ze weten het op voorhand want ik geef de richtlijnen duidelijk mee in een e-mail of via whatsapp: als de testen niet goed zijn, dan is er geen deal. Ik vind dat een essentieel deel van het rekruteringsproces. Zeker met het oog op het fysieke voetbal dat wij brengen.

‘Anderzijds wil ik ook een band scheppen met de jongens. De warmte en de liefde die je aan een speler geeft, heeft een impact op het welzijn van die speler. Dat wordt zwaar onderschat. Het voetbal is een harde, koude en kille wereld. Ik wil niet dat soort sportief directeur zijn en daarin verschil ik misschien van de mensen met wie ik vroeger heb gewerkt. En ik wil daar als sportief directeur niet in meegaan.’

Vroeger lagen de namen van de transferdoelwitten op straat. Tijdens de huidige mercato kon je de transfers van Sergio Gómez, Wesley Hoedt en Benito Raman tot het einde binnenskamers houden. Hoe heb je de lekken gedicht?

Verbeke: ‘Er zijn veel nieuwe mensen bijgekomen en veel mensen vertrokken. Misschien zaten de lekken bij het deel dat vertrokken is… Onze boodschap naar het personeel was duidelijk: wie informatie lekt, ligt buiten. Punt. No excuses. Ik vind het knap dat iedereen er zich aan houdt. Bij de opening van het seizoen, toen iedereen weer naar het bureau mocht komen, hebben we een barbecue georganiseerd op het grote terras. Het voltallige personeel was aanwezig en Wesley Hoedt liep hier gewoon rond. De transfer was nog lang niet beklonken en iedereen wist wie Hoedt was. Maar we hebben het nog zes dagen kunnen stilhouden tot alles officieel rond was.’

Heldencultus

Bij Club Brugge en zelfs bij Gent kon je redelijk onder de radar van de media blijven. Bij Anderlecht ben je een publieke figuur geworden. Heb je dat onderschat?

Verbeke: ‘Bij mijn aanwerving zei Wouter: ‘Je zult altijd op de achtergrond blijven. We zullen jou in de markt zetten als de stille kracht van de club.’ En ik vond dat fantastisch. Hoe minder interviews, hoe beter. Maar het is helemaal anders uitgedraaid. We hebben allemaal onderschat wat Anderlecht teweeg kan brengen; de media en de supporters hebben namelijk nood aan een gezicht. Toch hoop ik dat we in de toekomst naar een ander stramien kunnen evolueren. Bij andere clubs praat er niemand en bij de buitenwereld leeft de perceptie dat zij goed werk leveren. Mocht ik het voor het zeggen hebben, zou ik zo weinig mogelijk interviews geven. Maar dat ligt op dit moment blijkbaar moeilijk.’

Michel Verschueren en Herman Van Holsbeeck hebben de cultus van de sportief directeur mee in standgehouden. Het zit ingebakken in de bedrijfscultuur van de club.

Verbeke: ‘Dat beeld van die ene machtige persoon is achterhaald. Als Anderlecht het goed doet dan is dat niet mijn verdienste, wel van mensen die zich dag en nacht in het zweet werken voor de club. Ik voel mij er niet goed bij om beschouwd te worden als hét gezicht van Anderlecht. Ik verdien die eer niet. Mocht het slecht gaan, zal ik wel incasseren omdat het bij de job hoort. Op het einde van de rit nemen Wouter en ik de beslissingen, moeten wij de dossiers laten landen en de onderhandelingen voeren, maar wij maken ook deel uit van een heel proces. In mijn functie komt er sowieso veel stress kijken, maar het moeilijkste is om werk en privé in evenwicht houden.’

Je probeert dus je privéleven zo veel mogelijk af te schermen?

Verbeke: ‘Niet noodzakelijk. Ik ben trots op mijn gezin. Ik heb een vrouw die in alles meedenkt en de boel recht houdt thuis. We hebben een zoontje van zes jaar die met zware gezondheidsproblemen kampt en nooit beter zal worden. Maar soms denk ik: ik zou beter wat meer thuis zijn nu Luiz er nog is… Op mentaal vlak weegt dat zwaar op mij. Hoe raar het ook mag klinken: de ziekte van mijn zoon helpt mij alles te relativeren. Ik zal er even ambetant van zijn mocht iemand schrijven dat Verbeke tien kuttransfers heeft gedaan. Maar als ik mijn huis binnenstap, besef ik: dit is het einde van de wereld niet. Er zijn veel ergere dingen in het leven dan kritiek krijgen in de pers.’