Preud’homme over zijn succesjaren bij KV Mechelen: ‘Zoiets maak je maar één keer mee in je leven’

© belga
Matthias Stockmans
Matthias Stockmans Redacteur van Sport/Voetbalmagazine en Knack Focus.

Vrijdagavond trekt Standard op bezoek bij KV Mechelen. Voor Michel Preud’homme een speciaal weerzien. Zoals ook bleek toen we hem bij een van die eerste keren samenbrachten met Fi Vanhoof, voor mijmeringen over zijn gouden spelerstijd bij Malinwa.

In oktober 2007 brengt Sport/Voetbalmagazine Fi Vanhoof, toenmalig sportief directeur van KV Mechelen, en Michel Preud’homme, voor een tweede keer coach bij Standard, samen voor een nostalgische trip. Naar de tijd dat de ene assistenttrainer was onder Aad de Mos en de andere zich op het veld tot een van de beste doelmannen ter wereld ontwikkelde. Een tijd waarin Malinwa van trofee tot trofee voetbalde: landskampioen, beker van België, Europacupwinnaar.

Al maakt Vanhoof bij die ontmoeting meer dan tien jaar geleden, ook naar aanleiding van Mechelen – Standard, eerst een bruggetje naar het seizoen 2002/2003, toen KV Mechelen in vereffening ging. Preud’homme was dan technisch directeur van Standard en in die rol speelde hij een cruciale rol in het voortbestaan van Malinwa, zo blijkt. Vanhoof : “Michel heeft ons toen uit de penarie geholpen. Ik ben al bedelend heel België afgelopen en Standard heeft ons vijf spelers gegeven.”

Maar dan gaat het al snel over de successen en het plezier tijdens die gouden periode in de Malinwageschiedenis.

Vanhoof: “Van nul in één ruk naar alles winnen : dat heeft geen enkele ploeg in heel Europa gedaan. Overal waar we kwamen, wonnen we.”

Preud’homme: “Natuurlijk is het plezant. Zoiets maak je maar één keer mee in je leven. De buitenwereld kent de successen, maar voor wie erin zat, was het nog zoveel mooier. We waren vrienden, nooit waren er wrijvingen, we gingen samen op stap en de volgende dag trainden we als beesten. Elke dag was je blij dat je hier mocht werken. Het is uniek dat alles zo mooi samenviel.”

Fanatisme

Alles was nieuw voor Preud’homme toen hij als 27-jarige van Standard, waar hij in een uitzichtloze beurtrol zat met Gilbert Bodart, naar Mechelen kwam. De taal, het kleine stadionnetje, de trainer. “Een lange man met een snor!”

Zijn lach is aanstekelijk, zijn geheugen fenomenaal. Het eerste kostuum ? Blauw met een fijne groene streep, en een gele das. De eerste resultaten? 1-1 tegen Beerschot, een thuiszege, 0-4 op Racing Jet en 0-1-verlies thuis tegen Standard. “Daarna was de trein vertrokken. We eindigden op twee punten van Anderlecht.”

Hij dreunt het trainingsprogramma af: maandag twee keer, dinsdag twee keer, woensdag vrij, donderdag twee keer, vrijdagvoormiddag, zaterdag spelen én winnen (lacht), op stap tot vier à zes uur ’s morgens, naar huis om te douchen en propere kleren aan te trekken, zondagmorgen training, na de middag slapen, wakker worden rond halfvijf om de resultaten van de andere ploegen te vernemen, en op maandag alles van voor af aan opnieuw.

Vanhoof: “Ik heb er wakker weten worden hier in het spelershome. Die gingen niet eens naar huis.”

Preud’homme: “Spelers stonden soms zat op het trainingsveld, maar ze deden wel alle oefeningen mee, al moesten ze overgeven. Nadien, toen we ook Europees speelden, werd het rustiger.”

Het typeert het fanatisme waarop KV Mechelen dreef in die dagen. Preud’homme: “Ik ben fanatiek en De Mos was het ook. Veel spelers zijn het hier geworden. Ze móésten wel. Op training was het op het scherp van de snee.” (lacht)

Vanhoof: “Wie niet volgde, vloog eruit. Men zegt: je speelt zoals je traint. Ik hield mijn hart soms vast. Hij lacht nu, maar hij was de eerste om …”

Preud’homme: “… te tackelen. (lacht) Het mooiste voorbeeld was Pascal De Wilde. Die kwam hier vrolijk toe, maar dan zette De Mos in de partijtjes balbezit Rutjes, Koeman, Clijsters en mij, de vier gekken, bewust samen. Iedere keer dat De Wilde aan de bal kwam, boem, omhoog! De Wilde wist niet wat hem overkwam. Na twee weken deed hij zoals iedereen.”

Hij lacht. Aan de overkant van de tafel schuddebuikt een kleine man mee.

Flirten met AC Milan

Een beeld dat Vanhoof altijd is bijgebleven: na een toernooi in Viareggio ligt de selectie te zonnen op het strand van Pisa. Twee spelers worden het felst belaagd door de Italianen: Preud’homme en Eli Ohana. “Of zij de populairste jongens waren? De twee playboys misschien.” (lacht)

Preud’homme: “Ik had contacten met Italiaanse clubs: Brescia, Torino en Milan. Het was mijn droom ooit eens naar Italië te gaan. Toen we tegen Milan speelden, vroeg voorzitter Berlusconi aan John Cordier of hij met mij mocht praten. Hij is toen in de kleedkamer gekomen om te zeggen dat ze mij volgden. Het was de tijd van Rijkaard, Gullit en Van Basten. Je mocht in Italië met drie buitenlanders spelen, maar Berlusconi zei dat er sprake van was om dat uit te breiden naar vier en dat ik dat dan zou zijn. ‘Doe nooit een transfer zonder eerst met ons te praten, met Mechelen regelen we het wel’, zei hij. Maar verder is het nooit gegaan.”

Ook toen de halve ploeg in het zog van De Mos naar Anderlecht uitweek, bleef Preud’homme in Mechelen. Net als Vanhoof, ook al polste de sluwe De Mos hen allebei voor een overgang.

Vanhoof: “Ik voelde mij goed hier, waarom zou ik veranderen?”

Preud’homme: “Natuurlijk werkte ik graag met De Mos, maar ik heb het niet gedaan. Het lag te gevoelig. Ik kwam van Standard, een rivaal van Anderlecht. Veel mensen zeggen mij dat ik altijd te sentimenteel ben geweest in mijn keuzes.”

Vanhoof: “Jij bent het langst van allemaal in Mechelen gebleven: acht jaar.”

Onklopbaar

Wanneer we nog eens over het natte gras wandelen, komen de flashbacks vanzelf. Zoals de 3-0-zege voor de Europese Supercup tegen PSV. Of de Europese kwartfinale tegen AC Milan, waarvan de heenwedstrijd in het Heizelstadion werd gespeeld. “Op dit veld hadden we gewonnen”, gooit Preud’homme eruit. “Dat hadden we ook op de Heizel moeten doen”, repliceert Vanhoof. “Die bal op de paal …”

De terugwedstrijd in San Siro, na de 0-0 in Brussel, herinnert Preud’homme zich als een van zijn beste voor KV Mechelen. “Die dag voelde ik me onklopbaar. Ik zag ze van alle kanten op mij afkomen, maar we hadden zo scherp getraind en mijn concentratie was zo hoog, dat ik een fractie eerder al wíst waar de tegenstander ging trappen. Je draait je om en ziet de mensen in de tribune schreeuwen en gezichten trekken, maar je hoort ze niet. Je zweeft. Pure concentratie. Vergelijkbaar met die wedstrijd tegen Nederland op het WK in Amerika.”

Milan kwalificeerde zich uiteindelijk dankzij een buitenspeldoelpunt. Maar het zijn niet alleen de in het collectieve geheugen opgeslagen topmomenten die Preud’homme hoog inschat. “Ik weet nog een wedstrijd tegen Cercle Brugge, waar mijn prestatie ook die van Nederland-België benaderde. We wonnen met 0-1 en ik stopte een penalty. In mijn ogen een schitterende wedstrijd. Ook die zal ik nooit vergeten.”

(uit een interview van Jan Hauspie voor Sport/Voetbalmagazine)

Michel Preud'Homme ontvangt in 1989 de Gouden Schoen.
Michel Preud’Homme ontvangt in 1989 de Gouden Schoen.© BELGAIMAGE

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content