Acht maanden na zijn veelbesproken overstap naar de Jupiler Pro League, heeft Radja Nainggolan nog steeds moeite om zijn stempel te drukken op Antwerp en de competitie. Ligt het aan de speler zelf of was het gewoon een miscast van de club en past de ex-Rode Duivel eigenlijk niet in de ploeg?
Een raket was het. De bal zoefde voorbij Mike Vanhamel in het dak van de goal en bezorgde Antwerp de zege in de derby tegen Beerschot. Bij sommige clubs wordt van een doelpunt met zo’n grote symbolische betekenis wel eens gezegd dat het voldoende is om een transfer rendabel te maken. Maar voor de aankoop van Radja Nainggolan volstaat enkel een zege tegen Beerschot niet. Dat Antwerpeigenaar Paul Gheysens zo diep in de buidel tastte om de beroemdste Belgische ninja naar de Jupiler Pro League te halen, was vooral met de bedoeling om van Antwerp een echte titelkandidaat en een grote concurrent van Club te maken.
Gheysens zal het dan ook graag hebben gezien dat elf dagen na de Antwerpse derby Nainggolan ook zijn tweede van het seizoen scoorde tegen Eupen. Het enige probleem: we zijn op dat moment al 16 december en dat doelpunt tegen Eupen is tot nu toe ook het laatste van de voet van de ex-Rode Duivel. Samen met zijn club zakte Nainggolan na de winterstop weg. Union, Brugge en Anderlecht wonnen alle drie tegen de Great Old en, erger nog, ze domineerden allemaal het middenveld waar Nainggolan eigenlijk moest heersen. Hij lijkt wel buiten adem te zijn tegen de jongere tegenstanders.
‘Ik ben hier niet om uit te bollen, ik voel me nog altijd goed’, vertelde de ex-speler van AS Roma en Inter eind vorig jaar nog in Sport/Voetbalmagazine. Eerder dan in de benen, zal het probleem dus misschien wel in het hoofd van de nieuwe kapitein van Antwerp te zoeken zijn.
Onmogelijke puzzel
In zijn zoektocht die nog altijd niet voltooid en zelfs soms ijdel lijkt – om zoveel mogelijk talent op het grasveld te stapelen – wekt coach Brian Priske de indruk een puzzel te willen leggen waarvan de stukjes nooit in elkaar passen. Michael Frey is onmisbaar door zijn doelpunten en wordt vaak geflankeerd door Benson Manuel en Michel-Ange Balikwisha, hét aanvallende trio van dit Antwerp. In Italië was het echter in een van die posities dat Nainggolan zijn laatste grote momenten beleefde, samen met Edin Dzeko en Patrick Schick in de Romeinse race naar de halve finales van de Champions League. Twee aanvallers die niet meteen bekend staan om steeds in de diepte te duiken, waardoor ze net ruimtes lieten voor Nainggolan. En daar bovenop liet de ninja zijn ploeg boven zichzelf uitschieten door zijn enorme intensiteit op het veld.
Het probleem bij Antwerp is echter dat de jaren erbij komen en dat de benen vermoeider raken. Antonio Conte, tijdens zijn periode bij Chelsea nog enorme fan van Nainggolan, zag dat probleem ook al bij Inter en degradeerde hem in 2019 prompt tot vijfde keuze op het middenveld in 2019. Zijn fysieke voorkomen was niet meer naar de wens van de coach die een buitengewone conditie verlangt van zijn spelers.
In een intenser Belgisch kampioenschap dan het lijkt, voelt het wat aan alsof de Ninja in een ongemakkelijke situatie zit in het hart van het Antwerpse spel, namelijk net voor de verdediging of in als nummer acht die altijd sprintjes moet trekken. Zijn manier van doen aan de bal, zijn spectaculaire tackles en zijn lange spel blijven uiteraard waardevolle troeven, maar zijn steeds aanvallende spelstijl gaat niet goed samen met onbalans in de basisopstelling van Priske.
Het huwelijk tussen de Antwerpse versie Priske en de dertigjarige Nainggolan lijkt zo al snel uit zijn wittebroodsweken te zijn gegaan. Wat erger is, is dat Nainggolan niet eens in staat lijkt te zijn om nog moeite te doen om de liefde in stand te houden: hoewel hij dit seizoen één keer van buiten het strafschopgebied scoorde, deed geen van zijn andere 46 pogingen van afstand de netten schudden. Wanneer de balans wordt opgemaakt, kan dat wel eens de doorslag maken. Maar gelukkig voor Radja komen nu de weken aan waarin hij zich echt kan bewijzen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier