De Beerschotfans wisten het al langer, de modale Belgische voetbalfan nu ook: Raphael Holzhauser is een fonkelende ster op het Kiel. Eentje met internationale allure: ‘Ik droom ervan ooit voor de Oostenrijkse nationale ploeg te spelen.’
In het moderne voetbal, met de klemtoon steeds meer op termen als (gegen)pressing, tempo en VO2max, is Raphael Holzhauser (27) een anomalie. Zijn overdaad aan techniek in die magistrale linkse poot van hem, in combinatie met zijn aangeboren speldoorzicht, stelt hem in staat de tijd te laten stilstaan telkens hij een bal beroert. Ondanks – of dankzij -zijn atypische, klassieke speelstijl miste de ranke Oostenrijkse spelverdeler van Beerschot zijn entree in de Jupiler Pro League niet: na vier speeldagen prijken al drie goals en twee assists achter zijn naam.
Het was dan ook enigszins vreemd dat hij recent niet opgeroepen werd voor de Oostenrijkse nationale ploeg en Peter Zulj, bij Anderlecht aan een anonieme competitiestart bezig, wel. Ze liggen in de weegschaal met elkaar, dat beseft Holzhauser ook. Beiden even oud, linkspoot, middenvelder en actief in België. ‘We hebben een beetje een gelijkaardig profiel’, beaamt de Beerschotspeler. ‘We kennen elkaar van in de Oostenrijkse competitie en ik ben goed bevriend met Peters broer Robert, die nu bij Bochum speelt. Peter en ik zaten al enkele keren samen op het vliegtuig tussen Wenen en Brussel, maar verder gaat onze relatie niet. Ik gun hem die selectie. Je mag niet vergeten dat we bij Oostenrijk een sterk middenveld hebben: David Alaba van Bayern, Julian Baumgartlinger van Leverkusen, Marcel Sabitzer en Konrad Leimar van Leipzig. Uiteraard blijft de nationale ploeg een droom voor mij. Ik speelde bij de nationale U21, was er zelfs kapitein, maar een A-selectie kreeg ik nooit. Als ik blijf spelen op mijn huidige niveau, zal die kans wel komen.’
Volgens je ploegmaats moet jij je belangrijk voelen om het beste in je naar boven te halen. Dat gevoel heb je bij Beerschot?
Raphael Holzhauser:‘Het is uiteraard leuk dat mijn ploegmaats mijn rol als spelverdeler aanvaarden – zij zien ook wel dat mijn kwaliteiten liggen in die passing – maar ik ben niets zonder de spelers die achter mij het vuile werk opknappen of de spitsen die zich aanbieden. In een team heeft iedereen zijn rol. Dat we elkaar waarderen is een van de voornaamste kwaliteiten van deze ploeg. Het is door die kameraadschap dat we de promotie afdwongen.’
Je hebt in het team een sterke band met Denis Prisjinenko. Hij werd een echte vriend?
Holzhauser:‘Absoluut. In de eerste plaats door de gemeenschappelijke taal, maar hij zat hier ook al langer en kon me wegwijs maken in mijn eerste weken. We gaan bijna elke dag samen eten, spelen samen basketbal of blijven na training krachtoefeningen doen. Denis is een echte machine, hij inspireert me om ook aan mijn lichaam te werken. Op het veld is hij een krijger, maar daarbuiten een joviale kerel.’
Dineren met jou blijkt niet evident: je bent zo bijgelovig dat je steeds naar hetzelfde restaurant wil als jullie winnen. Het voorbije jaar dus weinig veranderd van adres?
Holzhauser:‘Ik vrees dat dat klopt. Maar tegen Standard verloren we, dus nu kunnen we weer veranderen.’ ( lachje)
Het leven naast het veld is voor jou ook belangrijk in je keuze voor een club, liet ik me vertellen.
Holzhauser:‘Ik speelde in Stuttgart, Wenen, Zürich en nu Antwerpen. Leuke steden. Ik ben ervan overtuigd dat je pas kunt presteren als je goed omringd bent en je thuis voelt. Ik ben nochtans geen echte stadsmens, ik groeide op buiten Wenen en heb daar ook een huis gebouwd.’
Je hebt op je rug de slogan ‘ Living the good life‘ getatoeëerd. Wat versta jij onder the good life?
Holzhauser:‘De kleine dingen. Gezellig iets eten met de vrienden. De familie. Mijn vrouw. Af en toe hoort daar eens een uitspatting bij, ’s zomers naar Ibiza trekken, bijvoorbeeld. Als je hard werkt in het jaar, moet dat kunnen.’
Tijdens de lockdown zat je alleen op een appartement in een vreemd land, hoe bracht je je dagen door?
Holzhauser:‘Ik had Jan Vorogovski en Denis om mij gezelschap te houden. We wonen vlak bij elkaar. We gingen samen lopen, samen basketten op het Zuid of fitnessen in de openlucht. Ik moet zeggen dat ik fysiek zeker niet slechter uit die periode ben gekomen. Ik voel me zelfs krachtiger dan vroeger.’
Ander systeem
Je verklaarde vorig jaar al dat 1A je wellicht beter zou liggen dan 1B. Wat bedoelde je daarmee?
Holzhauser:‘In 1B begonnen we elke wedstrijd als favoriet, de meeste tegenstanders vingen ons laag op. Dan is het soms lastig om openingen te vinden. Nu krijgen we ploegen tegenover ons die ook willen aanvallen, waardoor er meer ruimtes te vinden zijn achterin.’
Vraagt Hernán Losada in 1A tactisch andere zaken van jou?
Holzhauser:‘Dat hangt af van wedstrijd tot wedstrijd. Tegen Club Brugge stond ik bijvoorbeeld wat hoger en aan de rechterkant. Hernán heeft altijd een duidelijk tactisch plan voor ogen, waarbij iedereen zijn specifieke defensieve taken heeft. In offensief opzicht laat hij me veel vrijheid.’
In zijn eerste wedstrijd als T1 vorig jaar zette hij je op de bank. Wat dacht je toen?
Holzhauser:‘Ik scoorde wel op penalty nadat ik inviel. Maar oké, ik zat misschien niet in mijn beste vorm toen en de eerste periode was al verloren. Ik was daar niet boos over. Als andere spelers beter zijn, verdienen ze te spelen. In een carrière gaat het niet aldoor in één lijn omhoog, daar moet je mee leren leven.’
Waarom draaide het onder Losada plots wel vorig seizoen?
Holzhauser:‘Losada ging uit van een andere tactiek, met vijven achterin. Daardoor konden we makkelijker een hecht blok vormen en van daaruit beginnen te voetballen. Het is de eerste keer in mijn carrière dat ik in dit systeem opereer, maar het ligt me wel.’
Je grootste kwaliteit is je magistrale traptechniek met links. Een godsgeschenk of de vrucht van hard werken?
Holzhauser:‘Beide. Je moet een aangeboren balgevoel hebben in die voet, maar ik heb er ook veel op getraind. Al op jonge leeftijd met mijn grootvader in de tuin. En nu nog blijf ik vaak na training wat vrije trappen, hoekschoppen of lange crosspasses trappen.’
Je bent naar Beerschot gekomen in de overtuiging dat je in 1A zou spelen, tot duidelijk werd dat Mechelen promoveerde en jullie niet. Voelde je je bedot?
Holzhauser:‘Ik heb het even moeilijk gehad, ja. Maar dat gold voor iedereen die met Beerschot te maken heeft. Zodra de competitie in 1B begon, heb ik de knop omgedraaid. We moesten wel. Uiteindelijk werd het nog een prachtig seizoen, dat onze groep hechter bijeen bracht. Financieel moest ik ook niet inleveren, mijn contract bleef ongewijzigd.’
Je tekende hier voor twee jaar, eind dit seizoen ben je einde contract. Al een idee hoe je situatie zal evolueren?
Holzhauser:‘Neen. Ik bekijk het van jaar tot jaar. Ik amuseer me hier, zowel op als naast het veld, maar een uitgestippeld toekomstplan heb ik niet. Ik sta open voor alle opties.’
Clublogo getatoeëerd
Je begon je carrière bij Stuttgart, hoe kijk je daarop terug?
Holzhauser:‘Ik vertrok al op mijn vijftiende naar daar. Dat was niet evident, zeker niet voor mijn ouders, die hun enig kind al op jonge leeftijd moesten loslaten. Maar ik bewaar zeer goede herinneringen aan die periode. Ik speelde met het tweede elftal in de derde klasse en maakte er mijn debuut als prof in de Bundesliga. Spelen voor soms 50.000 man, in een kolkende sfeer. Nadien werd ik uitgeleend aan Augsburg en dat liep ook best goed, tot ik een spierscheur opliep en drie maanden out was. Ik was einde contract en kreeg een aanbieding van Austria Wien. Met Thorsten Fink als coach beleefde ik er drie prachtige seizoenen, het klikte echt tussen ons. We speelden Europa League tegen AC Milan en AS Roma, ik was er aanvoerder, woonde kort bij mijn familie.’
Waarom liet men jou daar transfervrij vertrekken na zo’n succesvolle periode?
Holzhauser:‘In het laatste jaar liep het minder vlot met de ploeg en de coach werd vervangen. Persoonlijk kende ik nog een goed seizoen, met 13 goals en 12 assists, maar het was een beetje op en ik was einde contract. Thorsten Fink ging aan de slag bij Grasshopper Zürich en wilde me mee naar daar. Na vier jaar Wenen vond ik het niet slecht om van lucht te veranderen, uiteindelijk wil je als voetballer toch verschillende ervaringen opgedaan hebben.’
Grasshopper werd een teleurstelling, het degradeerde…
Holzhauser:‘Ik leerde er nog maar eens hoe snel het kan veranderen in het voetbal. Er lag een mooi project op tafel, maar de resultaten bleven uit en de club geraakte in de problemen. Fink werd ontslagen en men wilde de ploeg verjongen, dus vonden we een financieel akkoord om mijn contract te ontbinden.’
En toen dacht je: ik ga in België voetballen?
Holzhauser:‘Ik had aanbiedingen uit Griekenland, Turkije en België. Beerschot leek me de beste keuze. Ik beklaag het me niet.’
Je liet zelfs een tatoeage zetten van het Beerschotlogo.
Holzhauser:‘Ik heb ook tattoos van Stuttgart, Austria Wien en Grasshopper. Gevaarlijk? Neen, zelfs wanneer het minder vlot loopt, zoals bij Grasshopper, vind ik het toch een goeie ervaring. Tegenslagen horen bij het leven.’
Bellen met de vrouw
Een doelpunt viert Raphael Holzhauser al eens met een telefoongebaar. Wat betekent dat? ‘Dat is voor mijn vrouw bedoeld’, lacht de Oostenrijker. ‘Meestal belt ze me voor een wedstrijd, maar wanneer dat niet gebeurt, maak ik dat gebaar. Om haar duidelijk te maken dat ze haar telefoon moet opnemen. Ze komt soms naar Antwerpen, maar door haar werk kan ze niet permanent bij mij wonen. We zijn dat ondertussen zo gewoon. Bovendien komt het mij niet slecht uit om soms op mijn eentje te kunnen relaxen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
