Renato Neto leeft weer op: ‘Het doet iets met een mens als ze je been doormidden zagen’

Na zijn blessureleed en zijn verwijzing naar de Gentse B-kern biedt KV Oostende Renato Neto (27) een nieuw perspectief. ‘AA Gent zal altijd in mijn hart blijven zitten,’ aldus de Braziliaan, ‘maar ik zou liegen, mocht ik beweren dat ik er het laatste halfjaar correct behandeld werd.’

Hij ontvangt ons bij hem thuis, op het terras van zijn villa in Ruddervoorde, vlak naast de oprit van de snelweg naar de kust, bij zijn hoogzwangere vrouw Tina en hun dochtertje Louise. Sinds de ascorrectie van zijn rechterknie op 1 augustus 2017, na twee meniscusoperaties in twee jaar, speelde Renato Neto (27) nog slechts enkele minuten competitievoetbal, in de blessuretijd van de thuiswedstrijd tegen Charleroi op 26 oktober 2018. Na nieuwjaar moest de Braziliaanse verdedigende middenvelder zelfs met de beloften trainen. Interviews mocht hij niet geven van de club waarmee hij in 2015 de eerste landstitel uit de geschiedenis won. Nu hij na zes en een half jaar weg is bij KAA Gent en een prestatiegericht contract tekende bij KV Oostende, is hij blij eindelijk eens zijn verhaal te kunnen vertellen. Ook omdat bleek dat er in de voetbalwereld wel degelijk nog mensen zijn die in hem geloven, zegt hij.

RENATO: ‘Er was ook buitenlandse interesse, onder meer in Turkije, maar voor de kinderen is het beter om in België te blijven. Mijn familie is nu het belangrijkste. Ik kan later nog voor het geld kiezen. In Oostende hoop ik weer plezier te beleven aan het voetbal, want de laatste twee jaar waren heel moeilijk voor mij.’

Het begon met de medische afkeuring in juli 2017 bij Brighton & Hove Albion.

RENATO: ‘Alles leek oké, er was zelfs sprake van een transfersom van acht miljoen euro, tot op het einde uit een MRI-scan bleek dat er iets aan mijn rechterbeen niet in orde was en dat ik geopereerd moest worden.’

TINA: ‘Dat die transfer niet doorging, was enerzijds een ballon die doorprikt werd, maar anderzijds was het ook een realitycheck: eindelijk wisten we wat er precies met die rechterknie scheelde, waarom hij er na elke match een reactie in kreeg. Zijn rechterbeen knikte een beetje naar binnen, zoals bij x-benen, en de oplossing was dat been een beetje recht zetten.’

RENATO: ‘In overleg met de dokter en mijn familie besliste ik die zware operatie te laten doen, omdat ik nog maar 25 jaar was. Was ik 30 geweest, dan was ik daar niet meer aan begonnen, omdat de revalidatie heel lang kon duren en ik dan wellicht niet meer zou kunnen terugkeren op dat niveau.’

Wat deden ze precies?

RENATO: ‘Ze corrigeerden mijn rechterbeen via mijn bovenbeen. De correctie had ook via mijn onderbeen kunnen gebeuren, wat sneller hersteld zou zijn geweest, maar ze waren bang voor de aanpassing van mijn voet.’

TINA: ‘De voetpositie zou dan verplaatst zijn geweest, waardoor de hersenen en de voet niet meer coherent zouden functioneren.’

Wanneer zijn die knieproblemen begonnen?

RENATO: ‘Mijn eerste meniscusletsel liep ik op in 2015, tegen Lokeren, maar de operatie is toen uitgesteld geweest tot na het seizoen, omdat we kampioen konden spelen en ze mij nodig hadden. Achteraf kun je je afvragen: was het voor die knie niet beter geweest om meteen te opereren?’

WENEN

Hoe verliep de revalidatie van je beencorrectie?

RENATO: ‘Het was de moeilijkste tijd van mijn leven. Ik weende van de pijn in mijn knie. De eerste drie maanden kon ik niet alleen meer rechtstaan. Dat was de hel. Mijn been was helemaal gezwollen. Je zag geen knie meer.’

TINA: ‘Die pijn bij het rechtstaan kwam omdat het bloed dan naar zijn knie stroomde en dat stuwingen gaf. Zijn hartslag zat erin. Ik moest met hem meegaan naar het toilet en naar de douche.’

RENATO: ‘Ze heeft veel werk gehad met mij.’

TINA: ‘Om hem in de wagen te krijgen om naar de kinesist in Gent te rijden, was ook een heel karwei.’

RENATO: ‘Maar eigenlijk is de genezing heel goed verlopen. Na zes maanden therapie kon ik al buiten gaan en iets met de bal beginnen doen. In de voorbereiding van het daaropvolgende seizoen speelde ik mee in oefenwedstrijden en in oktober tegen Charleroi zat ik voor het eerst in de selectie.’

Je viel toen in blessuretijd in nadat het publiek jouw naam scandeerde en Brecht Dejaegere deed alsof hij niet verder kon. Was het afgesproken?

RENATO: ‘Neen. Ik raakte maar twee keer de bal, maar voor mij waren die vijf minuten er precies negentig. Dat was een geweldig gevoel! Ik wou niet meer van het veld gaan. ( lacht) De week erna, tegen Moeskroen, was ik er weer bij en na de trainerswissel speelde ik in een oefenmatch tegen Lokeren negentig minuten zonder problemen mee en dacht ik te kunnen beginnen opbouwen. Maar blijkbaar was ik toen al bij bepaalde mensen in de club afgeschreven. Terwijl ik van de medische staf de feedback kreeg dat alles oké was. In december zei Michel Louwagie mij dat ik na nieuwjaar niet mee mocht op stage en de rest van het seizoen met de B-kern zou moeten trainen, omdat ik zogezegd toch niet meer mijn niveau van voorheen zou halen.’

TINA: ‘We zijn toen zelf naar een aantal dokters geweest om eens andere opinies te horen. Uiteindelijk kwam het erop neer dat hij fit was en niet in de B-kern hoorde.’

Waarom staken ze hem dan in de B-kern?

TINA: ‘Dat weten wij niet. Misschien omdat zijn contract afliep. In elk geval vond ik het jammer dat Gent hem in die omstandigheden niet de kans gaf om zichzelf als voetballer weer op te bouwen. De uitleg die je dan krijgt, is dat de club iedereen op dezelfde manier moet behandelen. Dat begrijp ik, louter vanuit businessoogpunt bekeken. Maar we spreken hier wel niet over een speler die er nog maar pas was, maar over iemand die er al zes jaar was en zich altijd 110 procent gaf voor de club.’

RENATO: ‘In goeie en in slechte tijden. Ik zou liegen, mocht ik beweren dat ik het laatste halfjaar correct behandeld werd. Maar ik vergeet nooit meer het initiatief dat de supporters namen om de laatste wedstrijd van het seizoen afscheid van mij te nemen. De manier waarop ze dat deden, betekent ontzettend veel voor mij. Ze lieten mij echt voelen dat ze van mij houden. Tranen, veel tranen waren dan ook onvermijdelijk toen ik een laatste keer het veld opging om hen te begroeten. Uiteraard ben ik de club dankbaar voor de vele jaren, voor de titel en de Champions League die ik er mocht meemaken. AA Gent zal altijd in mijn hart blijven zitten. Maar ik ben heel blij dat het voorbij is. Nu wil ik zo snel mogelijk met Oostende aan een nieuw seizoen beginnen.’

TINA: ‘Hij is hongerig!’

RENATO: ‘Ik zweer het!’

OPBOUWEN

Heb je het gevoel dat je nog even goed zult kunnen presteren als voorheen?

RENATO: ‘In het begin niet. Na zo’n ingreep en een jaar zonder voetbal, moet je enkele bewegingen aanpassen. Want er zijn dingen veranderd, zoals de beenlengte, en je loopt iets anders. Je lichaam moet zich aanpassen en dat zorgt soms voor ongemakken links en rechts, aan je hamstrings of aan je ribben. Dat kost tijd en dat wist ik. Ik vertrouw erop dat eens ik de druk van het veld en van de wedstrijd zal voelen en die gewoon zal zijn, ik weer mijn niveau zal halen. Ik hoop zo snel mogelijk. Maar het spreekt voor zich dat ik na twee jaar zonder profvoetbal niet van in de eerste oefenwedstrijd zal spelen zoals in de Champions League.’

Gaven de dokters jou de garantie dat je na de ingreep nog dezelfde speler zou zijn?

RENATO: ‘Ze gaven mij de garantie dat ik langer zou kunnen blijven voetballen dan als ik de operatie niet zou laten doen.’

Was het een moeilijke beslissing?

RENATO: ‘Ja. Heel moeilijk.’

TINA: ‘Hij dacht: zal ik mijn familie nog wel alles kunnen geven? Ook na de operatie bleef dat in zijn hoofd spelen. De eerste drie maanden kun je niet voor jezelf zorgen hé. Gelukkig was het nog mooi weer. We lieten zoveel mogelijk mensen naar hier komen. Er werd toen ook een feestje georganiseerd bij Brecht Dejaegere thuis zonder dat hij dat vooraf wist. Iedereen rond hem deed alles om hem gelukkig te laten zijn. Maar je blijft met alles rekening houden en dan vraag je je ook af: wat wil ik doen als ik niet meer voetbal? Daar praatten we dan over. We besloten zelfs om hem al privéles Nederlands te laten volgen voor het geval hij een job zou moeten zoeken. Het is onvermijdelijk dat je daaraan denkt.’

Wat wil je doen als je niet meer kunt voetballen?

RENATO: ‘Geen idee man.’

TINA: ‘Hij zit al van klein af in het voetbal.’

RENATO: ‘Ik deed nooit iets anders. Heel mijn familie voetbalde of doet het nog altijd. Zelfs mijn moeder speelde voetbal. Ik was maar twaalf jaar toen ik van Camacan in het noorden van Brazilië naar Santa Catarina in het zuiden ging. 32 uur met de bus! En een jaar later verhuisde ik naar de academie van Sporting Lissabon. Daar maakte ik mijn school wel af, maar ik deed nooit hoger onderwijs of universiteit.’

TINA: ‘Gelukkig zijn daar tegenwoordig veel oplossingen voor met onder meer avondonderwijs.’

Is het een optie om desgevallend naar Brazilië te verhuizen?

TINA: ‘Ik kan niet in de toekomst kijken, maar ik denk dat het voor de scholing van de kinderen beter is om hier te blijven tot ze minstens achttien zijn. Ik ben ook bang dat ik daar niets te doen zou hebben. Daar denk ik vaak aan: oei, wat als Neto ooit beslist om naar Brazilië terug te keren? Ik denk dat het voor hem niet makkelijk is om niet bij zijn familie te zijn. Maar hij heeft wel het geluk dat mijn familie en zijn vrienden er hier voor hem zijn. Het is een tweestrijd, maar het is een keuze die we vandaag gelukkig nog niet moeten maken.’

Ben je nog altijd overtuigd dat het de juiste beslissing was om die operatie te laten doen?

RENATO: ( blaast)

TINA: ‘Je zou het niet meer doen, hé?’

RENATO: ‘Het was de juiste beslissing. Maar ik zou het niet nog eens doen, omdat het herstel voor mij de hel was. Toen ik die plaat en die vijzen uit mijn been liet halen, omdat mij dat irriteerde, kon ik niet geloven dat ik daarmee had kunnen trainen.’

TINA: ‘Maar eigenlijk is hij al die tijd redelijk rustig gebleven. Hij leefde op hoop en gaf nooit op. Er waren mensen die zegden: ‘Die zal nooit meer terugkomen.’ Maar dat motiveerde hem extra.’

RENATO: ‘Zelfs op tv zei er iemand dat ik nooit meer op niveau zou geraken, een ex-voetballer nog wel. Ik snap niet waarom zo iemand dat doet. Terwijl specialisten mij zeggen dat er nu spelers in eerste spelen die er slechter aan toe waren dan ik en dat ik mij dus zeker geen zorgen moet maken. Dus waarom zou ik er zelf niet in geloven? Het is een lange weg geweest en nu is het aan mij om te bewijzen dat het kan. De manier waarop Oostende met mijn situatie omgaat, is fantastisch. Ze bieden er mij niet alleen een kans als voetballer, ze tonen ook heel veel respect voor mij als mens. Tijdens de onderhandelingen spraken ze meer over het menselijke aspect dan over voetbal. Ze zegden: ‘We zijn er om je te helpen.’ Nu is het aan mij om tijdens de voorbereiding alles weer op te bouwen en hen sportief te helpen.’

Is het een voordeel dat je een verdedigende middenvelder bent? Was het niet nog moeilijker geweest voor bijvoorbeeld een winger die het verschil moet maken met explosiviteit en wendbaarheid?

RENATO: ‘Ja, dat denk ik wel. Al waren in de voorbereiding al mijn loop- en springtesten goed, hoor. Ook op de machine om de kracht in mijn been te testen, deed ik het goed, al was ik toen nog bang om alles te geven. Ik dacht: om mijn been te kunnen corrigeren, moesten ze het breken, dus als ik een foute beweging doe, breekt het misschien weer.’

TINA: ‘Ik denk dat dat lang tussen je oren blijft zitten.’

RENATO: ‘Die plaat en die vijzen waren er al uit en ik dacht: nu houdt niets mijn been nog samen. Nochtans kon je op de MRI-scans zelfs niet meer zien waar de breuk was geweest. Het was helemaal geheeld, maar nog niet in mijn hoofd. Het doet iets met een mens als ze je been doormidden zagen.’