Zou iemand uit de voetbalwereld daaraan denken? René Vandereycken viert vandaag, 22 juli, zijn 64e verjaardag. Allicht in alle stilte.
Interviews geeft hij al lang niet meer en op voetbalwedstrijden zie je hem ook niet meer. René Vandereycken geeft de indruk die beklemmende stilte te koesteren. Meer dan acht jaar is het geleden dat de Limburger als bondscoach aan de slag was. Sindsdien zit hij thuis. Zijn naam valt nergens nog. Hoe zou Vandereycken – die thuis twee televisietoestellen boven elkaar heeft geplaatst om op het hetzelfde tijdstip op twee verschillende kanalen twee wedstrijden te kunnen volgen – zich daarbij voelen?
Hoewel sommige spelers vonden dat René Vandereycken vernieuwend werkte, had hij altijd zijn imago tegen. Steeds weer slaagde hij erin mensen tegen zich in het harnas te jagen. Hij was overtuigd van zijn gelijk en stelde zichzelf nooit ter discussie. Dat is vreemd voor iemand die als voetballer aanvoelde dat hij voor een manier van spelen moest kiezen die zijn mankementen camoufleerde: in één tijd opereren, iets rapper denken en handelen dan de anderen, waardoor hij het spel sneller maakte.
Als trainer stikte Vandereycken in zijn eigenwijsheid. Hij kon uren discussiëren om zijn argumenten kracht bij te zetten. Toen Vandereycken medio 2000 trainer werd van de Duitse tweedeklasser Mainz 05 was hij drie jaar werkloos geweest. Hij kreeg de raad om het boegbeeld van de club zeker niet op de bank te zetten. Vandereycken deed het wel. Vier maanden later mocht hij opkrassen. Het toenmalige boegbeeld van Mainz maakte wel carrière als trainer. Het was Jürgen Klopp, de huidige trainer van Liverpool. Die zei later in een interview niets van Vandereycken te hebben geleerd, omdat hij altijd zekerheid inbouwde en met vijf man achteraan speelde. Dat zag Klopp anders.
René Vandereycken was inderdaad een adept van het verdedigende en cynische voetbal. Hij vond dat voetbal niet is uitgevonden om elkaar ruimte te geven. Maar om de eigen kwaliteiten zoveel mogelijk te laten renderen en die van de tegenstander af te remmen. Hij stuurde zijn denkbeelden nooit bij. Zoals hij ook af en toe als trainer uit de bocht ging. Hij botste herhaaldelijk met de scheidsrechter en trok in zijn periode bij RC Genk eens zijn broeksriem uit toen zijn ploeg in een wedstrijd tegen Standard tot drie keer toe geen strafschop kreeg. ‘Van deze arbitrage zakt mijn broek af’, zei hij. Alle opwinding rond die uitspraak leek ijskoud van hem af te glijden.
Veranderen zal René Vandereycken niet meer. In zijn wereld is er geen plaats voor compromissen. Dan maar liever thuis zitten, fietsritten maken, een partijtje golfen en op stap gaan met de kleinkinderen. Geen slecht leven. Maar is het dat wat René Vandereycken de afgelopen jaren écht wou?
Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al ruim 40 jaar in de journalistiek, graaft iedere zaterdag in zijn archief
