‘René Weiler zou nooit Kerstmis halen, en zie nu’

In de geschiedenis van Anderlecht is Weiler nog altijd niet meer dan een voetnoot, maar hij heeft wel een ploeg neergezet, schrijft Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine.

AA Gent tegen KRC Genk in de Europa League. Het is een onwezenlijk gebeuren. Zoals de dubbele confrontatie tussen KV Mechelen en Anderlecht in de herfst van 1988. Herinneringen zullen straks worden bovengehaald over dit eerste Belgische duel in de Europacup. De verwachtingen waren groot. Maar vooral de eerste wedstrijd in Mechelen was schokkend slecht, een rauw en lauw schouwspel dat na de vroege uitsluiting van de Nigeriaanse verdediger Stephen Keshi een giftig karakter kreeg. Een woedende Raymond Goethals trok na deze match de hoofdrol naar zich toe. Hij sneerde na de 1-0-nederlaag dat KV Mechelen niets had laten zien en nam het woord ‘degoutant’ in de mond. Een paar weken later, toen KV Mechelen in competitieverband een muur had opgetrokken, zei Goethals cynisch dat er op de tribune vijf doden waren gevallen. Van alle keiharde ballen die KV Mechelen in die richting had verstuurd.

Het was tekenend voor de toenmalige machtsverhoudingen in het Belgische voetbal dat voor deze Europese wedstrijd alle fotografen achter de goal van Filip De Wilde plaatsnamen. En haast niemand stelling koos achter het doel van Michel Preud’homme. Die had in die periode dan ook amper werk. Hij zag hoe KV Mechelen zich voor de kwartfinale plaatste. Na de 1-0-zege thuis, volgde een koele 0-2 op Anderlecht. Telkens weer was Lei Clijsters de uitblinker. Hij zou later de Gouden Schoen krijgen.

KV Mechelen werd dat seizoen kampioen en Anderlecht had er moeite mee. Het verviel toen heel vaak in zelfbeklag. Heel anders dan nu. Maar de prestatiedruk is gebleven en veel moet er nog altijd niet gebeuren om het Astridpark te veranderen in een oord van crisis. Zoals voor de jaarwisseling bleek. Na de manier waarop paars-wit op 20 november werd weggeveegd door Zulte Waregem bijvoorbeeld en daar na de rust zo apathisch voetbalde dat het voor velen duidelijk leek dat René Weiler nooit Kerstmis zou halen.

Niets dat in het voetbal sneller wegwaait dan dat soort analyses. In de geschiedenis van Anderlecht is Weiler nog altijd niet meer dan een voetnoot, maar hij heeft wel een ploeg neergezet. Met meer balbezit voor de tegenstander weliswaar, maar met meer doelpunten dan welke andere ploeg dan ook. Met minder volk op de tribunes, maar met uitzicht op de titel en een plaats in de kwartfinale van de Europa League. De tijd dat bestuurders zich storen aan het weinig academische spel van Anderlecht en daar trainers op afrekenden, lijkt voorbij. De resultaten zijn er: nu al dertien competitiewedstrijden zonder nederlaag.

Over het minder goeie spel van zijn ploeg kan Hein Vanhaezebrouck zich ook na een goed resultaat opwinden. Hij toonde zich niet tevreden over de prestatie van AA Gent na de historische stunt op Wembley. Vanhaezebrouck weet wel waarom. Na het kampioenschap zag hij hoe moeilijk het is om spelers scherp te houden en hoe gemakkelijk iedereen dan zweeft op een wolk van euforie.

Wat telt is een ticket voor play-off 1. Pure horror zou het zijn om in de schitterende Ghelamco Arena play-off 2 te moeten spelen. Aan zo’n doemscenario wil ook KRC Genk niet denken, al komt dit na de nederlaag van zondag op Anderlecht wel angstvallig dichtbij. KRC Genk speelt onder Albert Stuivenberg knap en op een Hollandse leest geschoeid voetbal maar met 14 punten op 24 (of 59 procent) valt dat in de resultaten niet echt te zien, nadat er onder Peter Maes, die zijn ontslag als een trauma lijkt mee te slepen, 28 punten op 60 werden behaald, of 47 procent.

Maar naakte cijfers zeggen niet alles in het voetbal. En vaak blijkt de impact van een trainer pas (lang) na zijn vertrek. Zoals ze bijvoorbeeld in Lokeren weten sinds Peter Maes de deur achter zich dichttrok.