Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al 45 jaar in de journalistiek, diept iedere zondag een anekdote op uit zijn lange carrière.
Afgelopen woensdag werd er nog heel even bij hem stilgestaan. Rik Coppens zou toen, op 29 april, 90 jaar geworden zijn. Ooit, in oktober 1981, zagen we Coppens als trainer aan het werk. Hij was toen bij Club Brugge neergestreken en tijdens het allereerste trainingspartijtje verbijsterde hij iedereen.
Coppens deed gewoon mee, hij wilde zijn virtuoze balbehandeling tonen en nam alle hoek- en vrijschoppen. Spelers die dat wilden doen, duwde hij weg. Waarop de Deen Jan Sörensen vroeg of Coppens ook in de wedstrijden zou meespelen en kwaad naar de kleedkamer liep. De Antwerpenaar liet zich daardoor niet van de wijs brengen. Hij ging met het trainingspartijtje net zo lang door tot de ploeg waarin hij stond won.
Rik Coppens is er nooit in geslaagd de draad met zijn spelerscarrière door te knippen. Als trainer kon hij niet beslissen wie wel of niet speelde, als voetballer was hij een man vol branie, een echt natuurtalent. Hij trapte bijvoorbeeld een strafschop met de hiel, terwijl hij met de rug naar doel stond en zijn ploegmaats zogezegd aanwijzingen gaf.
Over Coppens circuleerden er onwaarschijnlijke verhalen. Zo zou hij de dag voor een wedstrijd zijn tegenstander hebben opgebeld om hem de raad te geven thuis te blijven om niet belachelijk gemaakt te worden. Coppens beleefde zijn topjaren bij Beerschot waar hij op handen werd gedragen. Toen hij na een lange blessure eens zijn wederoptreden maakte bij de invallers kwamen er… 13.000 toeschouwers kijken.
Rik Coppens vond het allemaal prachtig. Hij cultiveerde een bepaalde beeldvorming die er over hem was ontstaan. Dat hij maar één keer per week zou hebben getraind bijvoorbeeld. Dan zei Coppens dat klasbakken niet veel hoefden te trainen.
Rik fladderde als een vlinder door het leven. Ooit speelde hij eens mee in een wedstrijd voor een goed doel nadat hij een hele nacht op stap was geweest. Zijn club won met 2-6 en hij bracht alle zes goals aan. Sommige voetballers, lachte hij dan, gingen vroeg slapen en sliepen op het veld, bij hem was het omgekeerd.
Rik Coppens werd nooit kampioen. Daar kon hij mee leven. Veel erger vond hij het dat hij in heel zijn carrière maar één keer van Anderlecht won. Coppens bleef te lang aan Beerschot vastgekluisterd waarvoor hij op zijn tiende een aansluitingskaart had getekend en zijn lot toen in handen van de club legde. Een stommiteit, zou hij later vaak zeggen.
Aanbiedingen van Europese topclubs moest hij afslaan omdat er een te hoge transfersom op zijn hoofd werd geplakt. Eén enkele keer nam hij zelfs een advocaat onder de arm nadat een club hem een blanco cheque had voorgelegd waarop hij het bedrag maar moest invullen, maar dat hielp niet. Een naturalisatie aanvragen was de enige oplossing, maar hij vond dat hij dit de Rode Duivels, waarvoor hij heel graag uitkwam, niet kon aandoen. Coppens wilde wel eens mopperen over de gemiste kansen, maar van de andere kant deed hij bij Beerschot wat hij wilde. Uit vakantie terugkeren als de competitie al bezig was bijvoorbeeld. Niemand die hem op de vingers tikte.
Rik Coppens voetbalde tot zijn 41e en eindigde zijn loopbaan bij Tubantia Borgerhout, de club van Jef Mermans. Zijn trainerscarrière werd nadien geen succes. Toen kreeg hij al eens kritiek. Coppens had een hekel aan journalisten. Ze wilden volgens hem branden blussen, maar er was geen vuur. Coppens zei dat hij nooit kranten las, maar hij wist alles wat er over hem verscheen. Toevallig bij de kapper gelezen, zei hij dan.
Op 5 februari was het alweer vijf jaar geleden dat Rik Coppens overleed. Hij werd 84.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier