Hoofdredacteur Jacques Sys na de dood van Robert Waseige (79): Luiks vakman met een beperkt palmares.
Ooit omschreef hij zich als een dolfijn tussen de haaien. Robert Waseige ging als trainer op de hem eigen wijze zijn weg. Lang, heel lang was hij een zeer toegankelijke man, een geboren redenaar die vaak de filosofische toer opging, nooit de vraag voor een interview afwimpelde en heel snel Nederlands leerde om tot de spelers door te dringen. Dat was voor hem van essentieel belang.
Woord aan Winterslag
We herinneren hem onder meer uit zijn beginperiode bij Winterslag toen hij voor een reportage over de club ook een aantal spelers rond zich verzamelde, maar constateerde dat die te weinig vertelden. Dat ergerde hem. Waseige wilde ze bij alles betrekken, ze moesten nadenken over het spel en ook op die manier hun grenzen steeds maar verleggen. Vijf jaar zou hij in Winterslag blijven, later keerde hij er nog eens terug.
Veertig jaar lang heeft Robert Waseige als trainer het Belgisch voetbal mee kleur gegeven. Op zijn manier. Hij werkte onder meer drie keer voor Standard en drie keer voor Sporting Charleroi, werd ooit eens gepolst door Anderlecht omdat Constant Vanden Stock gecharmeerd was door zijn manier van werken, maar Waseige had zijn woord gegeven aan Winterslag.
Weg spontaniteit
Eigenlijk bevat de carrière van Robert Waseige twee episodes: deze voor en na zijn periode als bondscoach. Hij werkte tussen 1999 en 2002 voor de Rode Duivels en stuitte vooral op kritiek van de Vlaamse pers. Dat verbitterde hem. De vroeger zo aimabele Waseige werd cynisch en zag op een gegeven moment achter iedere boom een vijand. Niets bleef er over van zijn vroeger spontaniteit.
Dat Waseige nog voor het WK van 2002 in Japan en Zuid-Korea bekendmaakte naar Standard te gaan – op zijn 63e – deed zijn krediet afbrokkelen. Waseige organiseerde een persconferentie om zijn beslissing toe te lichten, maar daarop was slechts één journalist aanwezig. De anderen waren te verbolgen. Het leidde op dit toernooi tot een giftige sfeer tussen de bondscoach en de media. Dat is lang blijven hangen. Waseige kon moeilijk overweg met kritiek, al is hij niet de eerste bondscoach die getekend werd door zijn periode bij de nationale ploeg.
Luikse rode draad
Robert Waseige zou slechts enkele weken bij Standard blijven, hij kreeg de kans niet om de ploeg uit te bouwen. Dat ontslag bestempelde hij als de grootste ontgoocheling uit zijn carrière. Toch ontbrak het hem nooit aan werkgelegenheid. Waseige werd drie keer verkozen tot Trainer van het Jaar, maar het vreemde aan zijn carrière was dat hij slechts één prijs won: de beker met Club Luik in 1990. Hij was een vakman zonder palmares.
Club Luik, waar hij negen jaar trainer was nadat hij er voordien vier seizoenen voetbalde, zou als een rode draad doorheen zijn carrière lopen. Tot voor zijn ziekte zat hij in iedere thuiswedstrijd op de tribune. Rustig en afstandelijk. Na zijn actieve trainerscarrière zou Waseige zich trouwens zelden tot analyses laten verleiden. Een diploma van analist, zei hij lachend, had hij nooit behaald.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
