Een kleine week na de uitschakeling van de Rode Duivels kwam Roberto Martínez een laatste keer terug op het voorbije EK en keek hij naar de toekomst van de Rode Duivels. Onze man volgde de persconferentie en trok zijn conclusies.
De bondscoach opende _ niet verrassend _ met het nieuws dat hij doorging. Als bondscoach, en op het einde bevestigde hij ook zijn toekomst als technisch directeur van de voetbalbond. Als TD denkt hij al ver vooruit, tot 2026 en de komende tien jaar. Als bondscoach werkt hij aan de korte termijn met de kwalificatie voor het WK waarvan in september al drie wedstrijden op het programma staan. Dan zijn er zes van de acht achter de rug en je proeft de wens om dan al geplaatst te zijn.
Vervolgens, in oktober, is er de eindstrijd van de Nations League, met als deelnemers Frankrijk, Spanje en Italië. Voor de Belgen wacht een duel tegen de Fransen. Op weg naar die halve finale schakelde België Engeland en Denemarken uit. Twee halve finalisten op dit EK, signaleerde Martínez fijntjes. Zijn succes met de Rode Duivels is duurzaam in de tijd. Helaas niet in het tornooi.
Fysiek niet meer in orde
De Rode Duivels verrassen niet meer op een tornooi, gaf hij zelf aan. En dat we niet meer het voetbal brengen van drie jaar geleden was geen eigen keuze voor meer controle maar heeft vooral met de tegenstand te maken en een andere manier van voetballen. Daar vonden zijn Duivels niet het juiste antwoord op. Tenminste, niet in de kwartfinale tegen Italië.
Reden: fysieke frisheid in zijn ogen, wellicht – zeker – ondersteund door de beschikbare data. Het vele reizen – tien vluchten in dit tornooi, terwijl Italië zijn groepsfase in Rome mocht afwerken – maakte in München een verschil.
Het siert de man dat hij het niet had over de vele blessures. Tenminste niet als excuus. Hij loofde de Duivels en zijn (medische) staf wel in hun werk, en hun ernst, om klaar te raken voor dit tornooi.
Die frisheid had hij zelf een stukje kunnen bewaren door bijvoorbeeld Lukaku tegen Finland aan de kant te houden. Of door (Eden) Hazard tegen Portugal iets sneller naar de kant te halen, voor hij zich blesseerde en Italië miste. Maar dan je aanvoerder uit de ploeg halen, als ook al Kevin De Bruyne was verdwenen, vond hij te delicaat gezien de druk waarmee de Belgen af te rekenen hadden. En Lukaku niet tegen Finland of wel, het had voor latere duels weinig verschil gemaakt, dacht hij. Misschien is de evaluatie intern anders, maar naar buiten blijft hij achter elke beslissing staan. Vijf moeilijke per dag, dertig dagen lang, dan gebeurt er al eens iets wat je niet onder controle hebt.
De eliminatie tegen Italië had zijn ploeg, op basis wat ze er voor deed, niet verdiend, vond hij. Maar allicht vinden ook de Denen, die ook fysiek ten onder gingen tegen Engeland, en de Spanjaarden dat. En dat zijn ploeg op dit tornooi niks achterliet, vond hij een té harde conclusie: de eerste vier wedstrijden gewonnen binnen 90 minuten, de Europees kampioen uit het tornooi geknikkerd na een goeie eerste helft, daar mogen we fier op zijn. Maar, gentleman als hij is, accepteert hij de kritiek. En sluit hij de rangen. In de ogen van Martínez is het glas altijd iets meer dan halfvol. Zelfs al blijf je zitten met grote dorst.
In de ogen van Martínez is het glas altijd iets meer dan halfvol. Zelfs al blijf je zitten met grote dorst.
De toekomst
Het delicate is nu de toekomst. Geen Rode Duivel gaf al te kennen dat hij niet meer door wil, ook niet intern. Dat konden we de voorbije weken zelf al uit hun mond horen. Het is een vriendengroep, die het beste uit zichzelf puurt, al jaren. En ze vinden dat ze nog wat kunnen bieden. Dit najaar al, en ook volgend jaar in Qatar, als het zonder vluchten zal zijn, zonder verplaatsingen. In november, als ze allemaal weliswaar anderhalf jaar ouder zijn, maar ook veel frisser, slechts halverwege een seizoen en niet op het einde.
Hij gaat ze zelf ook niet aan de kant schuiven, zei hij gisteren. Geen coach mag dat doen. Ze hebben hem al veel gegeven, zijn ‘kinderen’. Als die op school niet presteren, zei Martínez ben je ook niet geneigd de schuld in de eerste plaats bij hen te leggen.
Daar moet hij nu wel voor waken. Doku hier, Tielemans in Rusland, straks misschien Verschaeren, De Ketelaere of Vanheusden. Die namen liet hij ook zelf vallen, volgend seizoen kunnen zich nog anderen ontwikkelen. Ze gaan allemaal hun kans krijgen in september, met drie wedstrijden in zeven dagen. Maar ze gaan ook weten: van de coach krijgen ze het niet cadeau. Niet de coach zal beslissen dat ze hun kans krijgen, football will decide. En ze kunnen er zeker van zijn : de oudjes gaan zich niet zomaar opzij laten zetten.
Op zich is dat mooi. Maar de sterkte van deze generatie is ook hun ervaring en dat ze allemaal, vaak als tiener nog, vroeg de kans kregen om de stiel te leren, op het hoogste niveau, met vallen en opstaan. Omdat ze zelf veel talent hadden, omdat anderen het lieten afweten en het voetbal in hun voordeel besliste, maar ook omdat de bondscoaches van toen wél die beslissing namen en ouderen opzijschoven. Bewust. Ouderen die op de korte termijn toen ook nog beter waren, iets, maar niet op de lange termijn. Het kostte ons Euro 2012, maar leverde wel kwartfinales op vanaf 2014.
Martínez heeft het – als TD moet hij dat doen – vaak over generatie 2026 en het Belgische voetbal op de lange termijn, de komende tien, twintig jaar. Misschien moet de TD de bondscoach toch maar eens verplichten een of ander kindje aan de kant te schuiven, hoe mooi het zich in het verleden ook heeft gedragen.
Het zijn lastige beslissingen dezer dagen voor veel ouders. Het is niet altijd de schuld van de school. Of van een lange vlucht.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
