Ruud Krol, de trainer die nooit sokken droeg

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al 45 jaar in de journalistiek, diept iedere zondag een anekdote op uit zijn lange carrière.

Een moeilijke opgave was het voor KV Mechelen toen het in 1989 op zoek moest naar een opvolger voor Aad de Mos. Die had met rood-geel een voetbalsprookje geschreven, met onder meer een titel en de Europabeker voor Bekerwinnaars. Nu vertrok De Mos naar Anderlecht. De toenmalige manager Paul Courant had een idee. Hij had gesproken met een trainer die bij AZ werkte en een diepe indruk op hem maakte. Maar voorzitter John Cordier, die doorgaans het advies van Courant volgde, durfde de gok niet aan. Hij zou het zich later beklagen: de trainer in kwestie was Louis van Gaal.

Cordier raakte kennelijk wel onder de indruk van een op dat moment totaal onervaren trainer: Ruud Krol. Dat was vreemd, want in zijn telecommunicatiebedrijf Telindus verstond hij de kunst om voor sleutelposities de juiste mensen aan te trekken. En Cordier, de allereerste voorzitter die met een open boekhouding werkte, was het ook die Aad de Mos had aangetrokken. Nadat Ernst Happel, die eigenlijk bovenaan op zijn verlanglijstje stond, niet reageerde op een telefoontje.

We herinneren ons het eerste interview met Ruud Krol, midden juni 1989, kort na zijn aankomst in Mechelen. Daar verwachtte je toch wat van, want Krol was een man met allure, een linksachter en later inschuivende libero die op techniek verdedigde en voetbalde met de flair en de bluf van de echte Amsterdammer. Hij nam in bepaalde omstandigheden bewust een hautaine houding aan, omdat hij vond dat je daarmee op het veld veel indruk maakt. Krol had, naast 83 interlands, ook vier jaar in Napels gevoetbald waar iedereen hem op de handen droeg. Krol was een internationale ster.

Van dat charisma bleek in het interview helemaal niets. Krol, die nog nooit een club had getraind, kende een aantal van zijn spelers onvoldoende, had het voortdurend over Clei terwijl hij Lei Clijsters bedoelde en haalde nog andere namen door elkaar. Hij formuleerde heel moeizaam, veelvuldig gebruik makend van stopwoorden als ‘ja God’en ‘ik bedoel’. Hij leek totaal niet voorbereid op zijn job. Later bleek dat hij de club op een andere manier wilde leiden dan De Mos. Krol koos voor een lossere aanpak in de veronderstelling dat dit, met de in de groep ingebakken discipline, tot meer vrijheid en meer initiatieven op het veld zou leiden.

Maar het draaide anders uit. Er zat geen vuur en geen discipline meer in de groep. Het voetbal was matig. Krol geraakte steeds meer in de vuurlijn van de kritiek. Op den duur kreeg je de indruk dat iedereen zat te kijken naar de dingen die hij verkeerd deed. Hij werd hard aangepakt in de media, maar bleef in de omgang met journalisten zeer waardig. Toen het op trainingskamp in Israël, in januari 1990, kennelijk compleet uit de hand liep, werd hij ontslagen. Zijn verblijf in België duurde zes maanden en in die periode was Ruud Krol vooral opgevallen omdat hij nooit sokken droeg. Al als voetballer deed hij niet gewoon, Krol speelde met afgezakte kousen, zonder scheenbeschermers, iets waarop hij door de scheidsrechters geregeld werd aangesproken.

Ruud Krol bleef na zijn ontslag in Mechelen nog jaren in Keerbergen wonen. Hij trainde tussendoor heel even Servette Genève, maar was dan drie jaar zonder werk. Tot hij een wereldburger werd die als trainer vooral in Afrika aan de slag ging. Van de top heeft Ruud Krol, vandaag 71 jaar, als hoofdtrainer nooit meer mogen proeven. De aanbieding van KV Mechelen, zei hij later, was te vroeg gekomen.