Sport/Voetbalmagazine brengt een verrassend portret van Samuel Armenteros, de nieuwe spits van Anderlecht. Enkele opmerkelijke passages…
Sport/Voetbalmagazine brengt een verrassend portret van Samuel Armenteros, de nieuwe spits van Anderlecht. Enkele opmerkelijke passages… De jonge Armenteros had aanleg voor sport. Hij haalde het stadsteam van Göteborg in zowel voetbal, handbal als basketbal.
“Ik barstte van de energie en was goed in elke balsport”, vertelt de Zweed met Cubaanse roots. “In vergelijking met mijn leeftijdsgenootjes was ik altijd groter en sterker, ik kon op tienjarige leeftijd al mee met jongens die vijf of zes jaar ouder waren. Bij mijn voetbalclub maakte ik elke wedstrijd een stuk of tien goals. En als mijn handbalteam met 22-21 won, dan had ik er meestal wel twintig ballen in gegooid.”
Voorliefde voor NBA en Barcelona
“Als ik geen voetballer was geworden, was ik nu professioneel basketballer geweest”, verklaart Armenteros. “Ik was een talent, zat vroeger bij de Zweedse jeugdselecties.” Hij is nog altijd een liefhebber van de NBA. “Het is een veel intensievere sport dan voetbal. Voetbal is: tik, tik, tik … zzzz. Je wacht 77 minuten tot er iets gebeurt.”
Armenteros krijgt voor zijn verjaardag veel liever een ticket voor een NBA-wedstrijd dan voor een duel in de Champions League. “Behalve als het om Barcelona gaat. Daar mis ik niks van. Als Barcelona speelt zit ik op het puntje van mijn stoel. Het is net basketbal, zo spectaculair.”
Lionel Messi is zijn grote held, José Mourinho de antichrist in zijn universum. “Ik haat Real Madrid. Vreselijk, dat afbraakvoetbal. Zo spelen steeds meer teams en dat vind ik zo jammer. Voetbal is meer tactiek dan techniek tegenwoordig. Daarom is het zo goed dat Barcelona er is. Barcelona is als een pizza na drie dagen zonder eten.”
Cubaanse of Zweedse nationale ploeg?
De Zweedse belofte-international heeft familie wonen in Marianao, een voorstad van Havana. Hij heeft er zijn hart verloren, ondanks de armoede die er heerst.
“Op straat zie je altijd mensen lachen en overal hoor je muziek”, vertelt hij. “Onvergelijkbaar met de mensen in Nederland. In West-Europa hebben we de minste reden om te klagen, maar we doen dat het vaakst. Ik vind dat zo jammer. We hebben zo veel, maar beseffen het niet. Ik wel. Ik ben dankbaar en prijs mezelf gelukkig met alles wat ik heb.”
Armenteros kwam uit voor Zweedse nationale jeugdelftallen en ambieert het A-team, maar fantaseert weleens over het Cubaanse shirt om zijn schouders.
“Achter honkbal en volleybal is voetbal maar een kleine sport in Cuba, het niveau stelt er niet veel voor. Ik ken ook geen andere profvoetballers met Cubaans bloed. Mijn doel is om het Zweedse elftal te halen, maar een oproep uit Cuba kan dat nog altijd veranderen.” (GJJ)
