Als alles volgens plan verloopt, wordt er vanaf vrijdag opnieuw gespeeld voor een weliswaar beperkt publiek. Hoe beleefden de scheidsrechters die competitieduels achter gesloten deuren? ‘Het spel en de intensiteit waren anders.’
Vermoedelijk – als de coronacijfers goed blijven – werd er op de vierde speeldag in de Jupiler Pro League voor het laatst gevoetbald zonder publiek. Bij de aftrap van het seizoen, op 8 augustus, kwam er een einde aan een periode van vijf maanden zonder competitie. De 29e speeldag van het seizoen 2019/20 werd immers afgewerkt op zaterdag 7 maart.
Hete adem
‘Het vergde toch wel een aanpassing’, geeft Bram Van Driessche (35) grif toe. ‘Uiteindelijk ontbraken er op het veld een aantal essentiële factoren: de hete adem van het publiek, die hoge intensiteit en de druk van een vol stadion. Natuurlijk zijn wij professioneel genoeg om alles zo perfect mogelijk aan te pakken en uit te voeren. Het moet gewoon goed zijn. Wat je in het verleden deed, is van geen tel.
‘Alles wat er werd gezegd, hoorde je dubbel weerklinken. Ontegensprekelijk let je, als natuurlijke reflex, wat meer op je woordkeuze. Iedereen moest daar toch wat meer rekening mee houden. In een vol stadion hoor je door het overstemmende lawaai niet altijd exact wat spelers roepen. Nu was er wel meer ruimte om iets toe te lichten en een argument uit te leggen, waardoor geen snel protest volgde. Een bewijs dat onze autoriteit en persoonlijkheid goed werden aanvaard.
‘Ook wij hebben graag die achtergrond van wat geroezemoes door een vol stadion met ambiance als bijkomende motivatie.’
‘Onze enige bekommernis is en blijft eigenlijk dat wij de juiste beslissingen nemen. We worden vaak gevolgd door veertien tv-camera’s en vaak ook nog een flycam boven ons hoofd. Dan besef je snel dat het menens is en voel je meteen aan dat je heel goed in een duel moet zitten. Zoiets realiseer je met een maximale focus. Ik kan je garanderen dat je snel ‘in de zone’ geraakt. Want aan energie en concentratie ontbreekt het ons nooit. Dat leg je altijd jezelf op, als uitgangspunt en mentaliteit.’
Adrenalineopstoot
‘Een buitengewoon gegeven’, klinkt het bij Jonathan Lardot (36). ‘Want voetbal zonder publiek, dat blijft toch iets speciaals. Het vergde daarom toch net als voor de spelers een zekere gewaarwording. Ik ervaar dat het spel en de intensiteit veranderde door die lege stadions. Je merkt dat aan het gedrag van de spelers. Door de afwezigheid van de twaalfde man heerst er meer de sfeer van een oefenwedstrijd, wat leidde tot andere reacties.
‘Let op, dat maakt de job van een scheidsrechter bij een competitieduel niet eenvoudiger. Door het ontbreken van supporters is er zeker minder druk. Maar ook wij hebben graag die achtergrond van wat geroezemoes door een vol stadion met ambiance als bijkomende motivatie. Want die adrenalineopstoot bezorgt je een aparte kick. Er moet leven in iets zitten, als basis om op terug te vallen. Die aanvulling was er nu niet, wat ik persoonlijk toch als een gemis aanvoelde.
‘Aangezien voor veel van mijn collega’s het arbitreren hun beroep (semiprofessioneel) is of werd, leidde dat ertoe dat ze het seizoen uitermate goed hebben voorbereid. We snakten allemaal hard naar een terugkeer op het veld. Dat prikkelde enorm en vormde altijd onze hoofdprioriteit. De eerste wedstrijd zorgde eigenlijk voor dezelfde ongedurigheid als voor een eerste schooldag. Een vorm van positieve zenuwachtigheid, het kriebelde. Net als de leerling die zijn boekentas vult, overviel ons hetzelfde bij het opmaken van onze sporttas. Het was een plezier om dat gevoel na lange tijd opnieuw te kunnen beleven.’
Magisch gevoel
‘De echo’s van je eigen gefluit horen in een leeg stadion zorgt voor een merkwaardig gevoel’, oppert dan weer Lawrence Visser (30). ‘Dat was even aanpassen. Voetbal is en blijft toch emotie. Wij leiden toch ook graag duels waar sfeer en motivatie in zit. Ook voor de refs is dat een trigger, want net daar schuilt de uitdaging. Wij kijken ook reikhalzend uit naar volle stadions. Dat blijft de charme van onze sport. Sowieso moet je focus even scherp zijn, je concentratie intact en blijven je beslissingen toch dezelfde. Het is anders, maar daarom niet gemakkelijker. Enkel de toonhoogte van mijn fluitsignaal diende ik niet te veranderen. Dat blijft altijd hard en duidelijk.
‘Ik was alleszins aangenaam verrast door de reacties van de spelers. Op een bepaalde manier reageerden ze opmerkelijk rustiger. Positief. Alles verliep precies iets rationeler, minder emotioneel. Dat merkte ik vooral in de eerste oefenwedstrijden, waarin ze niet meer zo fel tekeergingen na een fout. Ze betrapten zichzelf op het effect van hun eigen kreet, waarbij ze precies dachten: ‘oei, wat doe ik nu?’
‘Een vol of leeg stadion maakt toch een groot verschil. Als je aan je opwarming begint en je merkt de toestroom van mensen in het stadion, dan stijgt die gezonde extra druk die je jezelf oplegt. Dan begint het spel. En daar doe je het voor. Ook met die countdown, het veld oplopen, vervolgens de bal van die sokkel halen, dat moet normaal gezien altijd voor een magisch gevoel zorgen. Dan giert de adrenaline door je lichaam. De eerste matchen nu lag dat toch iets anders. Een aantal parameters en herkenningspunten waren plots weg. Enkel dat nieuwe deuntje van de Pro League hoorden we plots heel goed. Maar na het eerste fluitsignaal zat ik gelukkig meteen weer in die gunstige flow.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
