Simon Mignolet (Club Brugge): ‘Voetbal heeft van mij niet de mens gemaakt die in mij zat’

Voor de zoveelste keer was Simon Mignolet cruciaal voor de titel van Club Brugge. In februari hadden we een gesprek met de beste keeper van de Jupiler Pro League. ‘Veel mensen zien mij als een serieus, misschien zelfs saai persoon, maar vroeger was ik een losbol.’

We zijn bijna een uur ver wanneer Simon Mignolet op de klok kijkt. ‘Oei, het is al half drie’, zegt hij. De doelman heeft nog een kwartier en er moeten nog foto’s genomen worden ook… We ronden snel af en zien hem na de shoot naar zijn vrouw en zoontje vertrekken; zijn uren buiten het voetbal besteedt hij als echte familieman aan zijn gezin.

Het gesprek vloog inderdaad voorbij. Mignolet leek er lol in te hebben, in het interview, en ja, dat is een vermelding waard; door de meeste voetballers wordt die kant van het vak als een moetje beschouwd. Dit keer ging het dan ook niet over de titelkansen van Club, er kwam geen vraag over de concurrentie en hoe de ploeg het gat met Union denkt te dichten. Nee, vandaag zitten we hier niet voor de voetballer Mignolet, maar voor de man, de vader, de zoon, de broer en vooral: de persoon zelf.

Die laat zich gemakkelijk in de ziel kijken, zo blijkt. Stel een vraag en er komt meteen een duidelijk en toch weldoordacht antwoord. Mignolet is een denker, zegt hij, iemand die analytisch is en zich niet snel door emoties laat leiden. Of zeg gerust: nooit. Hij lacht wanneer we erover doorpraten. ‘Mijn vrouw neemt me dat weleens kwalijk. Ik ben heel koel. Altijd. Zelfs bij de geboorte van mijn zoon of het overlijden van mijn beide opa’s ( ze stierven op twee weken tijd, nvdr). Het raakt me natuurlijk wel, maar ik beleef dat helemaal vanbinnen zonder dat naar buiten toe te uiten en emotioneel te worden; ik heb mezelf daarnaast geleerd dat direct een plaats te geven, om het te rationaliseren. Dat zorgt ervoor dat ik verder kan bij moeilijke momenten, maar bij mooie belevenissen is het dan ook voorbij. Mijn vrouw is emotioneler en neemt die momenten veel meer mee; die blijven langer bewaard en gekoesterd.’

Het voetbal maakte hem zo, vertelt Mignolet. Hij speelde nog bij STVV toen Roland Duchâtelet hem raad gaf: ‘Laat je nooit leiden door emoties.’ Een wijze les die hij nooit zal vergeten, zo zegt de Truienaar. Het bracht hem ver in zijn carrière; niets blijft aan hem kleven, en dat is wel zo handig voor een doelman en publiek figuur. Alleen … hij trok het dus ook door naar zijn privéleven.

Jeugdliefde

Dat wil niet zeggen dat hij niet van dingen kan genieten. De blik in zijn ogen wanneer zijn gezin ter sprake komt, zegt genoeg. Zijn vrouw Jasmien en zoon Lex van 2,5 zijn alles voor hem, en binnenkort dient zich de volgende kleine aan. Mignolet en zijn vrouw zijn al langer dan de helft van hun leven samen. Amper vijftien waren ze toen ze verkering kregen.

De twee kenden elkaar toen al een paar jaar; vanaf hun twaalfde zaten ze in dezelfde klas op het Sint-Aloysius Zepperen in Sint-Truiden, waar beiden vandaan komen. Het duurde nog drie jaar voor de vonk oversloeg, toen ze met hun klas meer tijd buiten de lesuren doorbrachten en er vriendschappen werden gesmeed. Die groep vormt nog altijd de basis van hun huidige vriendenkring en ook de liefde tussen Simon en Jasmien bleef. ‘Zij is mijn jeugdlief, het enige lief dat ik heb gehad. Dat is bijzonder, zeker door de wereld waarin we zitten. Simon Mignolet was toen voor de buitenwereld bijlange niet wat Simon Mignolet nu is. Zij is niet bij me omdat ik voetballer ben en daarom past ze zo goed bij me. Zij is ook ‘maar’ een gewoon meisje, zoals ik ‘gewoon’ Simon ben. Zij is geen typische voetbalvrouw, we zijn geen showbizzkoppel. Onze band ontstond al ver voor die tijd.’

Het was Jasmien die Simon door zijn tijd op het middelbaar trok. Al op zijn zestiende speelde hij in het eerste van STVV; veel tijd voor school was er niet over. Hij had het er bovendien wel gezien. ‘Ik vond het moeilijk om er tijd en energie in te steken omdat ik nog niet wist wat ik wilde studeren en voor het voetbal ging. Mijn moeder vond het belangrijk dat ik een diploma had en daarom zette ik door.’

Het waren lange dagen: ’s morgens trainen met het eerste, dan naar school om nog een paar lessen mee te pikken en ’s avonds stond hij weer op het veld met de beloftenploeg. ‘Dan was ik helemaal naar de klote en moest ik nog studeren voor de volgende dag. Dat waren twee zware jaren en Jasmien zorgde ervoor dat ik mijn takenblokken en cursussen bijgewerkt had. Als zij ze niet had – we volgden niet helemaal dezelfde richting – kreeg ik ze via mijn vrienden. Dat is heel lief en ik had het echt nodig.’

Moeder voor de klas

Mignolet hoefde nooit echt moeite te doen om goede punten te halen. Wel was hij met een paar vrienden standaard degene die de grenzen opzocht. Niet evident met een moeder die daar ook rondliep als leerkracht Frans en geschiedenis; Bernadette Mignolet gaf ook haar eigen zoons les. ‘Dat was speciaal, vooral in examenperiodes. Vrienden vroegen of ik niet achter de vragen kon komen en je wilt natuurlijk wel goeie punten halen wanneer je eigen moeder de examens afneemt. Wij waren geen klas met echte rotzakken, maar er zaten wel wat jongens in die de grens opzochten, onder wie ik. Dat was vooral voor mijn moeder vervelend; zij werd er op aangesproken in de lerarenkamer.’

Thuis werd hij dan nog eens op de vingers getikt. Zoals toen ze na een examenfeest kampeerden in het bos en er een en ander voorviel. ‘Dan kreeg mijn moeder de vragen: wat deden ze daar en wat klopt er van het verhaal? Vervolgens kon ik het thuis uitleggen. Maar daar waren nooit grote incidenten bij, dat haalde ik niet in mijn hoofd. ( lacht) Het was vooral voor mijn moeder vervelend dat zij tegenover haar collega’s voor een voldongen feit stond.’

Zijn ouders deden alles voor hem en zijn drie jaar oudere broer Wouter. Zijn moeder begeleidde hen ’s middags met het huiswerk, waarna vader Stefaan hen vier keer per week naar de training voerde en langs de lijn naar hun verrichtingen keek. Ook in het weekend waren ze er altijd bij en elke zondagmorgen zaten ze met het ontbijtbord op schoot klaar voor Match of the Day, met Liverpool als favoriete club van zijn vader. ‘Voor hem was het ongelooflijk dat ik op een dag in dat shirt op het scherm verscheen, na al die jaren van opofferingen. Hij is gek van voetbal en vond het alleen al geweldig dat wij op het veld stonden, waar dan ook. Dat ik uitgerekend bij Liverpool terechtkwam, was een droom die uitkwam.’

Voor zijn moeder was het moeilijker. ‘We hebben een heel hechte familie die veel samenkomt. Ik kwam daar wat buiten te staan doordat ik negen jaar in Engeland zat. Voor haar was dat een grote leegte. Ik denk dat zij het gelukkigste is dat we terug zijn.’

De spaarzame voetballoze weekenden gebruikte het gezin Mignolet om erop uit te trekken. ‘Zij stelden hun leven in functie van ons, dat was de rode draad in hun leven. Achteraf kijk ik daar met veel warmte op terug. Ze namen ons mee naar de zee, de Ardennen, naar de stad en minstens één, maar vaak twee keer per jaar gingen we op reis; ze wilden ons de wereld laten zien en verschillende culturen meegeven. We hadden een heerlijke, zorgeloze jeugd. We waren niet rijk maar we hadden toch alles.’

Clown

Mignolet was 22 toen hij helemaal alleen naar Engeland trok. Jasmien studeerde rechten aan de KU Leuven en wilde die studies niet afbreken. Ook Mignolet zat bij zijn overstap op de unief, waar hij politieke wetenschappen deed én zijn bachelor haalde. ‘Het was een theoretische studie waardoor ik niet zo vaak in de lessen hoefde te zijn, anders was rechten misschien ook wel iets voor mij geweest. Ik leerde aan de hand van de slides en de cursussen op het online platform. Dat vond ik belangrijk; stel dat ik niet zou slagen in het voetbal – dat was toen ik op mijn achttiende aan de studie begon nog allesbehalve zeker – dan zou ik een alternatief hebben. Dat besef was er inmiddels wel. En daarnaast interesseerde het mij, niet zozeer de politiek maar de geschiedenis en wat er zich in de maatschappij afspeelt.’

Toen duidelijk was dat hij er als keeper wel zou raken en geen opleiding meer nodig had, zette hij toch door. De studie gaf namelijk structuur aan zijn dagen. ‘Ik trainde in de voormiddag, maar wat doe je daarna? Ik ging weleens golfen, maar als je niet weet wat te doen, kun je ook de verleidingen van het studentenleven opzoeken.’

Voor zijn ontwikkeling was die tijd, zonder zijn vrouw en waarin hij streng was voor zichzelf, het belangrijkste in zijn leven. ‘Tot dan werd alles voor mij gedaan. De was, de strijk, het eten … het stond allemaal klaar. Was het niet mijn moeder dan wel mijn vriendin. Nu was ik alleen en moest ik alles zelf regelen. Ik werd zelfstandig en gestructureerd. Voor de relatie was het moeilijk natuurlijk, maar voor mij persoonlijk was dat de beste tijd.’

Dat merkte zijn vrouw ook, die zich na anderhalf jaar en een diploma rijker bij hem voegde. Ineens was Simon Mignolet volwassen. ‘Toen ik jong was, was ik een ongelooflijke sloddervos en losbol; totaal anders dan ik nu door het leven ga. Ik ben nu heel punctueel, serieus ook en dat komt omdat ik mezelf in Engeland van de ene op de andere dag een gestructureerd leven moest aanmeten. Maar jeugdvrienden, Jasmien, mijn ouders en broer zullen zeggen dat ik van nature een ander mens ben dan de buitenwereld denkt. Zeker in de klas was ik een clown die het allemaal niet zo serieus nam en graag belachelijk deed. Zelfs Jasmien werd er nerveus van, zo druk als ik kon zijn. Ik was ook niet de gemakkelijkste naar andere leerkrachten toe; als we nu onder vrienden wilde verhalen ophalen van vroeger dan was ik er altijd bij.’

Serieus en saai

Hij was het naar zichzelf verplicht om zichzelf bij te sturen, vertelt hij. Wilde hij het als voetballer redden, dan moest hij zich vastklampen aan zijn studie, bijvoorbeeld, om zo die losbol wat te temperen. Verleidingen waren er genoeg namelijk, ook in Engeland. ‘Enerzijds heeft me dat deze carrière gebracht, anderzijds is het jammer. Een stuk van mij is wat onder het stof geraakt en heb ik niet kunnen uitleven; voetbal heeft van mij niet de mens gemaakt die in mij zat. Bepaalde delen moest ik parkeren waardoor ik bijvoorbeeld een veel minder rijk sociaal leven had dan mijn vrienden, terwijl ik dezelfde behoeften had. Het studentenleven dat zij en ook Jasmien hadden, paste perfect bij mij. Ik heb daar overigens helemaal vrede mee; misschien had ik mezelf daarin zelfs wel verloren. ( lacht) In de kleedkamer zullen ze daar niet van opkijken; daar komt die kant van mij ook wel naar voren, maar de buitenwereld zal niet gauw een losbol in mij zien. Veel mensen percipiëren mij als een serieus, misschien zelfs een saai persoon.’

Een universitaire studie, ondernemer met zijn koffiebar Twenty Two, nog altijd bij zijn jeugdliefde en een gemakkelijke, rationele prater … dan is het plaatje gauw gemaakt. ‘Eerlijk is eerlijk: ik heb dat beeld zelf ook gebruikt, het is wel lekker als mensen je gerust laten omdat je de dans ontspringt en weinig aandacht trekt. Maar ik weet diep vanbinnen dat wat ik naar buiten toe laat zien maar een deel van het geheel is. Was ik geen voetballer geweest, dan had Simon Mignolet helemaal anders kunnen zijn.’

Het leger

Zijn tijd in Engeland veranderde niet alleen Mignolet als persoon, de band met zijn vrouw werd daar nog sterker. Na jaren waarin ze vrienden en familie om zich heen hadden, zaten ze daar letterlijk en figuurlijk op een eiland. ‘We wisten precies: nu gaat het goed en nu rijden we tegen elkaars kar. Waar je anders nog de deur uit kunt lopen om later terug te keren en dingen op de lange baan schuift, zaten wij gewoon weer met elkaar aan tafel. We konden niets onbesproken laten en kennen elkaar zeker door die jaren van binnen en buiten.’

Op hun vrije middagen zochten ze graag een koffiebar op, een ingeburgerd gegeven in Engeland, maar in die tijd nog onbekend in ons land. Nadat Mignolet twee huizen kocht in het centrum van Sint-Truiden wilde hij die in eerste instantie herverkavelen tot appartementen, onder meer voor zichzelf. De gelijkvloers diende echter handelspand te blijven en zo keek Simon op een dag zijn broer Wouter aan: ‘Waarom doen we dat niet zelf?’ ‘De sfeer in die koffiebars trok ons altijd aan. Zo banaal is het begonnen.’

Twenty Two zit nu op twee plekken in de stad en breidde onlangs uit, waardoor het naast een koffiebar ook hapjes serveert. ‘Als je ziet welke weg we aflegden, met de zaak zelf maar Wouter ook persoonlijk – het is vooral zijn verdienste wat we nu hebben staan – dan is dat gewoon geweldig. Ik zie mezelf daarin later zeker ook doorgaan. Ik wil mijn eigen baas zijn, mijn eigen kalender bepalen, structuur opzetten, mijn ideeën zelf uitwerken en de uitdaging aangaan om iets te doen slagen. Ik neem graag de leiding en heb in mijn leven al veel beslissingen moeten nemen, die vaak goed uitpakten.’

De koffiebar is maar kleinschalig vergeleken met wat de twee broers daarnaast doen en nog wíllen doen. Mignolet ziet dáár voor zichzelf volop kansen na zijn carrière. ‘We leveren nu al de koffiebonen, de melk, de koekjes, maar ook de nutsvoorzieningen zoals machines en het onderhoud daarvan aan andere (horeca)bedrijven. Met het netwerk dat ik heb kan ik die markt, die heel groot is, denk ik goed bespelen en uitbreiden.’

De band met zijn broer evolueerde tot een hechte vriendschap. Vroeger was er strijd; tegenstand – waren ze elkaars concurrenten op de tennisbaan, het voetbalveld, op het basketbalkoertje en op de fiets. Nu staan ze zij aan zij. ‘Zonder iets tegen elkaar te zeggen, verstaan we elkaar, ook al zijn we totaal verschillend. Hij handelt op basis van intuïtie en gevoel en pakt zaken direct aan, ik ben analytisch en denk drie keer na voor ik iets doe. Dat vult elkaar goed aan. Natuurlijk hebben we discussies en conflicten, maar dat blijft nooit hangen. We spreken dat direct uit naar elkaar.’

Het is te gemakkelijk om te zeggen dat hij ondernemer zou zijn geworden wanneer hij de andere delen in zichzelf, die door zijn carrière wat ondersneeuwden, had ontwikkeld. Want dát hij eigen baas is, komt omdat hij als voetballer de mogelijkheid had om te investeren. Wat hij wél was gaan doen als hij geen doelman was geworden… daarvan heeft hij geen idee. ‘Ik kan nu als ondernemer verder, maar als ik me verplaats in de jongen van zestien, zeventien, achttien jaar die school beu was, dan denk ik dat ik mijn vader was gevolgd en het leger was ingegaan, waar hij als elektricien aan vliegtuigen werkte.’

Zoals hij eerder al opmerkte: de doelman Simon Mignolet is maar een deel van de gehele mens.