Sofiane Hanni lucht zijn hart: ‘Ik was klaar met Anderlecht’

Zijn transfer naar Spartak Moskou, de cohabitatie met Hein Vanhaezebrouck, zijn knipperlichtrelatie met de supporters en zijn aanvoerdersband. Sofiane Hanni komt voor het eerst uitgebreid terug op zijn periode bij Anderlecht.

‘Nooit gedacht dat een club acht miljoen euro voor mij zou betalen. Toen Anderlecht anderhalf miljoen voor mij uitgaf, was mijn eerste reactie: wauw! En nu dit…’ Terwijl de geïmproviseerde dansvloer van het Elba Estepona Gran hotel wordt ingenomen door een horde luidruchtige vijftigers en zestigers, moet Sofiane Hanni nog bekomen van zijn fraaie transfer naar Spartak Moskou. Zijn rode outfit, inclusief clubembleem dat je in een oogopslag terugbrengt naar de Sovjetperiode, voelt ook nog een beetje onwennig aan. Door het drukke programma moet daar straks verandering in komen. Donderdag is er de terugwedstrijd in de Europa League in Bilbao waarin de Russen een 1-3-thuisnederlaag moeten rechtzetten, zes dagen later volgen de kwartfinales van de Russische beker tegen Samara en op 4 maart is er de absolute clash bij leider Lokomotiv Moskou. Hanni en co volgen op de tweede plek op acht punten van Lokomotiv.

‘Een big game’, aldus Hanni, die vorige week tegen Bilbao een invalbeurt kreeg van een kwartier in zijn nieuwe thuishaven, de Otkrytiye Arena. ‘We zijn verplicht om Lokomotiv te kloppen om nog een kans te maken op de titel. In Rusland heb je geen play-offs en de punten worden ook niet door twee gedeeld. ( grijnst) Eigenlijk staat ons hele seizoen op het spel de komende twee weken.’

Je hebt veel mensen verrast met je transfer naar Spartak Moskou. Leg eens uit waarom je voor Rusland heb gekozen.

SOFIANE HANNI: ‘Ik heb geprobeerd een evenwicht te vinden tussen een sportief interessant project – elk seizoen Europees spelen en voor de titel strijden – en een club waar ik mij financieel kon verbeteren. Bij Spartak Moskou heb ik beide. Via Rusland kan ik op termijn ook een stap hogerop zetten. Een paar weken geleden weigerde Spartak nog een bod van dertig miljoen euro van Southampton voor Quincy Promes, een van de beste spelers van de ploeg. Everton was ook geïnteresseerd, hoor ik. In Rusland heb je dus zeker niet minder visibiliteit dan in België.’

Wanneer heb je voor jezelf uitgemaakt dat het Spartak Moskou zou worden?

HANNI: ‘De eerste contacten dateerden al van in november. Spartak Moskou zocht een nummer tien en ik stond op de shortlist. Tot januari hoorde ik niets meer, maar toen ik met Anderlecht op stage was in Spanje, kreeg ik de bevestiging dat ik de eerste keuze was voor Spartak. De Russen hebben het dan opnieuw laten aanslepen omdat ze dachten dat ik Europees niet speelgerechtigd was. Alles kwam in een stroomversnelling na de competitiehervatting tegen Genk waarin ik scoorde en toen ze begrepen dat ik Europees wel mocht spelen. Voor de match tegen Standard zijn alle partijen tot een mondeling akkoord gekomen.’

Kwam Burnley te laat of had je geen zin in de Premier League?

HANNI: ‘Ik heb met Steven Defour gepraat en die wist mij te vertellen dat Burnley de ambitie heeft om elk seizoen op te schuiven in het klassement. Ze staan nu zevende, maar de Premier League is zo’n gekke competitie dat ze volgend seizoen zomaar voor het behoud kunnen strijden. En binnen twee jaar zitten ze misschien in de Championship. Dat zag ik niet zitten. Ik heb de opwinding nodig van Europees voetbal, ik wil de adrenaline voelen die je elke week hebt als je meedoet voor de titel. Daarom heb ik ook Swansea City geweigerd. Twee dagen voor de match tegen Standard kreeg ik telefoon: ‘Swansea wil jou.’ De dag erna zou er een privéjet klaarstaan en de club zou niet moeilijk doen wat betreft mijn loon. Maar er was geen enkele garantie dat Swansea volgend seizoen nog in de Premier League zou spelen.’

Vind je het niet vreemd dat Anderlecht zijn aanvoerder en meest beslissende speler laat vertrekken op een cruciaal moment in het seizoen?

HANNI: ‘Halfweg het seizoen je aanvoerder verkopen is niet logisch. Maar iedereen moet begrijpen dat mijn situatie speciaal was door die hele issue met de supporters. Het bestuur zat er ook mee verveeld. Op een dag vroeg Roger Vanden Stock mij op de man af of ik wilde blijven. Ik heb ‘nee’ geantwoord. De voorzitter begreep mijn situatie: om mij te troosten na een match waarin ik was uitgefloten, pakte hij mij al eens goed vast in de kleedkamer. Hij kon niet vatten waarom de supporters zich zo op mij afreageerden. Hij zei: ‘Ik ben ontgoocheld dat we een van onze beste spelers verliezen. Maar ik kan je niet tegen je zin op Anderlecht houden aangezien je hier niet meer gelukkig bent .‘

‘ Marc Coucke wilde blijkbaar ook dat ik bleef, maar ik was klaar met Anderlecht en België. Ik ben dus blij dat het bestuur zijn menselijke kant heeft getoond en mij niet heeft proberen te blokkeren. Het is ook niet zo dat ze met mij hebben zitten leuren. Allez, zo heb ik dat toch niet ervaren. Roger en Herman hebben een paar keer aangedrongen: wil je echt vertrekken? Ze hebben aanbiedingen van vijf en zes miljoen euro geweigerd. Waren ze enkel uit op geld, dan hadden de clubs tegen elkaar kunnen uitspelen om mijn prijs kunstmatig te doen stijgen.’

Heb je getwijfeld dat je transfer zou rondkomen? Na je hattrick tegen Standard hadden ze je evengoed aan je contract kunnen houden.

HANNI: ‘Nee, want een paar dagen voor de match tegen Standard was er een mondeling akkoord tussen alle partijen. En het bestuur had tot dan altijd woord gehouden. Roger en Herman vroegen maar één ding: dat ik mij tot het einde professioneel zou gedragen. Ik mocht dus niet met de handrem op spelen tegen Standard. Missie volbracht, zeker?’ ( lacht)

Heeft Hein Vanhaezebrouck zich op de een of andere manier verzet tegen je vertrek?

HANNI: ‘Ik heb gehoord dat hij mij wilde houden, maar hij was niet tot het punt gekomen dat hij voor mij wilde vechten. Na nieuwjaar, toen hij doorhad dat de onderhandelingen vergevorderd waren, heeft hij even toenadering gezocht. Maar hij heeft nooit met zoveel woorden gezegd dat ik moest blijven. Vanhaezebrouck had aan het bestuur een voorwaarde opgelegd: dat hij twee spelers kreeg om mijn vertrek op te vangen. Als het niet zou gaan met de eerste… Ik denk dat hij doorhad dat mijn beslissing en die van de club onomkeerbaar was. Zijn hoofdbekommernis was dus om snel een vervanger te vinden voor mij.’

Maar jij was toch zijn aanvoerder? Moet die persoon niet per definitie een bevoorrechte relatie hebben met de trainer?

HANNI: ‘Onze relatie was strikt professioneel, maar we hadden wel veel respect voor elkaar. We hebben niet genoeg tijd gehad om affiniteiten te creëren. Soms riep hij wel een paar kaders bijeen om te praten en om ideeën uit te wisselen.’

Met Weiler was de verstandhouding hartelijker.

HANNI: ( denkt na) ‘Gevoelsmatig neigde ik meer naar Weiler dan naar Vanhaezebrouck. Weiler en ik zijn op hetzelfde moment aangekomen bij Anderlecht en we hebben samen aan iets gebouwd. Niet vergeten dat hij mij de aanvoerdersband gaf. Ik was echt zijn rechterhand. Voor een match vroeg hij mij om raad, wilde hij mijn mening hebben over bepaalde zaken en hij was nieuwsgierig naar wat er leefde binnen het team. Kortom: er was veel wisselwerking tussen ons. Hij heeft mij zelfs een paar keer gebeld na de werkuren. Met Weiler heb ik een werk- en vriendschapsrelatie gehad. Een samenwerking van vijftien maanden, met een landstitel en een mooi parcours in de Europa League, veeg je niet zomaar van tafel. Vanhaezebrouck heb ik maar vier maanden gekend. Vandaar het verschil in feeling.’

Ga je akkoord met de stelling dat Anderlecht te weinig leiders heeft?

HANNI: ( blaast) ‘Dat argument wordt telkens bovengehaald als het slecht gaat. Spelers missen persoonlijkheid, er zijn geen leiders, er is te weinig dit, te weinig dat… Vorig seizoen werden we kampioen, maar in de kleedkamer was het even stil als nu. Op het veld toonden Teo, Dendoncker, Tielemans, Kara wel leiderschap. Naar wie luisteren spelers? Naar iemand die een grote mond opzet in de kleedkamer of naar een ploegmaat die het goede voorbeeld toont op het veld. Ik verkies dus het woord ‘krijger’ dan de vage term ‘leider’.’

Het is geen uitvinding van de media. Vanhaezebrouck heeft zelf vastgesteld dat er geen patron rondloopt.

HANNI: ‘Klopt. Maar hij weet ook dat kritiek niet aanvaard wordt in de groep. Veel spelers zwijgen of durven hun leidersrol niet op te nemen omdat sommige medemaats geen kritiek verdragen. Dat is niet eigen aan Anderlecht, het is een algemeen probleem in het voetbal. Maar heel dat debat over leiders of geen leiders krijgt volgens mij te veel aandacht. Het probleem van Anderlecht is dat er te veel hiaten in het spel zitten. Er zijn op dit moment spelers die hun mogelijkheden niet maximaal benutten en er zijn jongens die net tekortkomen voor Anderlecht. En die gasten moeten door omstandigheden veel spelen. Ik herinner mij nog héél goed wat Weiler mij vorig seizoen voor de winterstop vertelde: ‘We hebben maar twaalf echte titularissen. De rest haalt het niveau niet.’ Hij is erin geslaagd om na de winterstop het groepje potentiële basisspelers op te trekken naar zestien, zeventien man. Hij had zelfs twee ploegen: een voor de Europa League en een voor de competitie.’

Van de kampioenenploeg vertrok enkel Youri Tielemans. En die werd vervangen door Sven Kums. Verder werd de kern aangevuld met Matz Sels en Henri Onyekuru. Je kan toch niet zeggen dat de ploeg verzwakt is?

HANNI: ‘We zijn niet alleen Tielemans kwijtgeraakt, maar ook Bram Nuytinck en Frank Acheampong. Mannen die niet elke match aan de aftrap stonden, maar wel nuttig waren en ons vijf punten konden doen winnen op een seizoen. Het waren sfeermakers in de kleedkamer en ze hadden een uitstekende mentaliteit. Hun vervangers zijn kwalitatief minstens even goed, maar ze zitten karakterieel anders in elkaar. Het heeft een tijdje geduurd voor de nieuwe jongens en de trainer elkaar begrepen. Je kan van Weiler zeggen wat je wil, maar de groep was hem niet beu. Op 25 spelers waren er een stuk of twintig die nog achter hem stonden. Zijn vertrek kwam dus aan als een shock. Het heeft iets kapotgemaakt – al wil ik het werk van Hein en Frutos niet onderuithalen. We voelden ons gewoon op ons gemak met Weiler en plots werd hij van ons afgenomen. Of hij is uit eigen beweging vertrokken. Het fijne weten we daar nog altijd niet van.’

Ben je verrast dat Anderlecht zo in elkaar is gestuikt sinds jouw vertrek?

HANNI: ‘Ik ben verdrietig. Maar het zat er eigenlijk aan te komen. Op een moment wist ik: dit wordt een overgangsseizoen. In het voetbal zijn de signalen die je opvangt minstens even belangrijk als het resultaat van een match. Hoe zit het met de ingesteldheid? Hoe wordt er gewerkt op training? Hoe gaan de spelers met elkaar om? De signalen waren niet bijster positief. Ik had de indruk dat er minder bezieling in de ploeg zat. Bij een achterstand lieten we dit seizoen het hoofd hangen. Vorig seizoen pakte de speler die het dichtst bij de goal stond de bal en hij legde die zo snel mogelijk terug op de middenstip.’

Heeft de club zichzelf in de nesten gewerkt door offensieve spelers als Harbaoui, Stanciu, Beric en jij van de hand te doen?

HANNI: ‘Geen enkele van de drie speelde. Ik kan de beslissing van de club dus volgen. Ik vind het wel eigenaardig dat ze niet vervangen zijn geweest. Voor de match tegen Standard heb ik met Vanhaezebrouck gesproken over mogelijke transfers en hij verwachtte nog drie tot vijf versterkingen. Hij kreeg enkel Morioka en Markovic…’

Heb je het aanvoerderschap onderschat ?

HANNI: ‘Ik heb het niet onderschat en ook niet overschat. De band woog niet op mijn prestaties en het heeft mijn leven niet veranderd.’

Verschillende media insinueerden dat je de aanvoerdersband zou kwijtspelen.

HANNI: ‘De pers was daar meer mee bezig dan ikzelf. Je weet waar journalisten op uit zijn wanneer ze aan een nieuwe trainer vragen wie hij als kapitein zal aanduiden… Ik heb op geen enkel moment mijn band willen afgeven. Ik loop niet weg van mijn verantwoordelijkheden. Welk boodschap zou ik aan de groep gegeven hebben door mijn functie neer te leggen? Ten eerste identificeren spelers zich met hun aanvoerder. Ten tweede zou niemand zin hebben om aanvoerder te spelen.’