Toen Cercle nog Cercle was

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al 45 jaar in de journalistiek, diept iedere zondag een anekdote op uit zijn lange carrière.

Het was ergens op de grens tussen 2011 en 2012. Frans Schotte nam na tien jaar afscheid als voorzitter van Cercle Brugge en keek in een interview terug op die periode. ‘Ik denk dat ik een mooi kind achterlaat’, zei hij. Hij vertelde over de schulden die waren weggewerkt, over de sterke funderingen die er bij groen-zwart lagen, met veel aandacht voor de doorstroming van de jeugd.

Hij zei dat iedere vereniging zijn eigen beleidslijn moest vast leggen en die trouw diende te blijven. Hij zag dat er steeds meer mensen in het voetbal komen, die een ploeg kopen en daarin investeren. Dan, zei Schotte in het bewuste interview, praat je niet over een visie en een missie, over een sportief of bedrijfseconomisch gerund management, maar over mensen die doen wat ze willen, want ze zijn de enige baas.

Nieuwe identiteit

Frans Schotte had Cercle een nieuwe identiteit gegeven. Hij werd na een lange periode als topman van Standaard Boekhandel voorzitter van de Gezinsbond, een job met een sociale missie, zoals sociale betrokkenheid de rode draad is doorheen zijn leven.

Dat sociaal engagement had zich ook naar Cercle doorgetrokken. Er was een samenwerking met De Sleutel, een ambulant centrum voor drughulpverlening, waarin de spelers van Cercle sportbegeleiding gaven aan drugsverslaafde jongeren. Dat vond Schotte goed voor hen want dan werden ze geconfronteerd met kinderen die minder kansen hebben gekregen dan zij. Cercle was als enige voetbalclub ambassadeur van de beschermde werkplaatsen en deed acties omtrent poliobestrijding.

Monaco

Het waren andere tijden, toen Cercle nog Cercle was. Frans Schotte keerde in januari 2014 terug als voorzitter van groen-zwart tot hij in het begin van dit jaar de fakkel doorgaf aan Vincent Goemaere. Intussen is Cercle Brugge al een paar jaar overgenomen door Monaco, het was de enige kans om niet naar het amateurvoetbal af te glijden. Hoe zou Frans Schotte zich daar al die jaren bij gevoeld hebben? Hoe kijkt hij nu naar de kern van Cercle die dertien buitenlanders telt, al is dat niet eens een record in 1A. En hoe voelt hij zich als er in de type-ploeg twee, hooguit drie Belgen staan? Maar, weet hij ook, het was dat of afglijden naar het amateurniveau.

Aangenaam en interessant was het altijd om met Frans Schotte te praten. En in zijn zogenaamd afscheidsinterview sprak hij profetische woorden: hij ergerde zich binnen de Pro League over de discussies over de competitieformule, over de televisiegelden. Bijna iedereen, zei hij, zit daar met een eigen agenda, waarbij het product voetbal op de tweede plaats komt. Terwijl iemand, vervolgde hij, die zich engageert in de raad van bestuur van de Pro League zich moet inzetten voor het product voetbal en het eigenbelang opzij dient te schuiven.