Door het coronavirus moeten ook profvoetballers het een tijd zonder hun geliefde spelletje doen. Hoe brengen zij hun dagen door? Vandaag Tom Pietermaat, middenvelder bij Beerschot.
Hoe ziet een doorsnee dag er momenteel uit?
Tom Pietermaat: ‘Ik sta elke dag op rond 7 uur, hetzelfde moment als tijdens de trainingen eigenlijk. Eerst lees ik rustig de krant en dan ga ik lopen, want van de club hebben we een programma gekregen. Daarna ontbijt ik en probeer ik mijn dag te vullen door wat te lezen of een serie te kijken. Met de hond ga ik ook geregeld wandelen en speel ik veel in de tuin, want die heeft natuurlijk ook beweging nodig. In de namiddag doe ik dan nog krachtoefeningen die ik van de kinesist heb gekregen.’
Heeft het feit dat je nu veel vrije tijd hebt ook zijn positieve kanten?
Pietermaat: ‘Ik zou liefst gewoon voetballen. Natuurlijk heb je nu wat meer ruimte voor andere zaken, maar als profvoetballer heb je anders ook de tijd om eens een boek te lezen. Ik merk wel dat ik, nu ik meer vrije tijd heb, ook meer nadenk over de dingen en de mensen die echt belangrijk zijn in mijn leven, daar ben je anders toch minder mee bezig.’
Hoe probeer je het gebrek aan voetbal te compenseren?
Pietermaat: ‘Ik kijk normaal gezien heel veel voetbal, dus dat is inderdaad best kut. Op Amazon Prime staan er wel een paar leuke series. Ik heb er al gezien over Leeds United, Manchester City en de Braziliaanse nationale ploeg.’
Hoe bang ben je van het coronavirus?
Pietermaat: ‘Van het virus op zich ben ik eigenlijk niet zo bang, eerder van de mentaliteit van veel mensen. Ik heb gemerkt dat als je ze een vinger geeft veel Belgen gewoon een arm pakken. Ik denk dat die mensen niet goed beseffen wat voor hun impact hun gedrag kan hebben op anderen. Je kan wel denken ‘ik mag het niet krijgen’, maar de rest verdient het evenmin, hé. Leef de regels toch gewoon na.’
Met wie heb je nog contact (van je club en in het algemeen) en hoe gebeurt dat?
Pietermaat: ‘Via WhatsApp heb ik nog heel veel contact met ploegmaats. We praten over het coronavirus en over zaken die beslist worden, maar we starten ook geregeld een groepsgesprek met vier à vijf man om wat onnozel te doen. Dat mis ik wel, je ziet die jongens normaal elke dag, dus dat creëert een band. Voor de rest probeer ik ook veel te bellen naar mensen die ik al lang niet heb gehoord.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
