‘Trainers, de eeuwige verliezers’

De rol van de trainer is in de loop van de jaren veranderd, zegt Jacques Sys. ‘Het zijn in de eerste plaats peoplemanagers die de spelers met de nodige psychologie aanpakken.’

Ruim vier jaar is het geleden dat de Gentse voorzitter Ivan De Witte na een seizoen waarin er drie trainers waren versleten nadacht over de vraag wie de Buffalo’s met ingang van de campagne 2014/15 moest leiden. Hij twijfelde toen tussen Hein Vanhaezebrouck en Peter Maes. Twee verschillende types met ieder hun specifieke kwaliteiten.

Vanhaezebrouck kwam en Maes bleef bij Lokeren. Dezelfde club waar hij nu, na een periode bij KRC Genk, werd ontslagen. Zes punten op 36: de Limburger kreeg de ploeg niet aan het voetballen. Amper geld, een slecht transferbeleid, geen echt sportief organigram, een 87-jarige voorzitter die eenzamer dan ooit moet zijn maar geen stap opzij wil of kan zetten, maar het is telkens weer de trainer die het gelag betaalt. Het zijn de eeuwige zondebokken. Maes heeft zijn manier van werken. Hij kan brullen en spelers hard aanpakken, al corrigeerde hij de laatste maanden die aanpak toen hij inzag dat dit niet productief werkte. Zo functioneerde hij tegen zijn natuur in.

De rol van de trainer is in de loop van de jaren veranderd. Het zijn in de eerste plaats peoplemanagers die de spelers met de nodige psychologie aanpakken. Ze gedragen zich langs de lijn niet als ongeleide projectielen, maar blijven relatief beheerst. En ze geven zichzelf zelden of nooit complimenten. Zoals Philippe Clement bij KRC Genk. Of zoals nu Jess Thorup bij KAA Gent. Toen die vrijdag na de wedstrijd tegen Sporting Charleroi gevraagd werd wat hij had gedaan om de nu uitblinkende Georgiër Giorgi Tsjakvetadze op dat niveau te krijgen, legde hij de verdienste daarvoor alleen bij de speler. Ook Thorup staat model voor de andere trainer: hij kijkt en analyseert. Rustig en methodisch.

Radeloos moet Hein Vanhaezebrouck geweest zijn na de tamme verrichting van Anderlecht op KAS Eupen. Hij had vooraf de spelers om scherpte gevraagd, maar keek in de eerste helft naar een klungelende en tergend traag spelende ploeg. Het blijft vreemd dat zijn richtlijnen niet altijd worden uitgevoerd en dat hij, ruim een jaar na zijn aanstelling, bij momenten steeds weer op dezelfde nagel moet blijven kloppen. Daar moet hij doodmoe van worden. In Eupen had hij het over alibivoetbal. En loofde de tegenstander.

Een verademing was het inderdaad om in de eerste helft te kijken naar het frisse en dartele spel van KAS Eupen. Een technisch vaardige en onbevangen voetballende ploeg met snelheid en diepgang. En met de 37-jarige Luis García, de oudste speler in de Jupiler Pro League, als motor. De ook in de kleedkamer erg belangrijke Spanjaard is meer dan het verlengstuk van trainer Claude Makélélé, van wie je eigenlijk geen hoogte krijgt.

Knap was ook het voetbal waarmee KV Kortrijk zaterdag een helft lang op Cercle Brugge uitpakte. Ook al brak een gebrek aan efficiency de ploeg nu ook weer zuur op. In het begin van het seizoen klaagde Glen De Boeck omdat er geen versterking was. Maar sinds die kwalitatieve injectie er wel kwam heeft hij een goed voetballend en evenwichtig elftal neergezet. Een mooi staaltje van vakmanschap voor een trainer die in zijn carrière te snel wilde lopen voor hij kon gaan. Maar leergeld betaalde en zichzelf nu perfect onder controle lijkt te hebben.

Een opmerkelijk initiatief nam vrijdag KAA Gent: de club stelde voor de wedstrijd tegen Sporting Charleroi de jonge scheidsrechters voor die in het kader van de KAA Gent Referee Academy worden opgeleid. Op hetzelfde moment vroeg de omroeper aan het publiek ook om de scheidsrechters die de wedstrijden blijven leiden te steunen.

Vanaf de tribunes weerklonk een warm applaus. Een hoopvol signaal in deze donkere voetbaltijden.