Vader en zus De Bruyne: ‘We zouden nooit willen ruilen met Kevin’

Hoe Kevin De Bruyne als voetballer is, zien we geregeld op het scherm of in het stadion. Zaterdag staat hij in de finale van de Champions League en vanaf 11 juni op het EK. Maar hoe is hij als zoon of broer? We vroegen het aan vader Herwig De Bruyne en zus Stephanie.

Plaats van afspraak: het stadion van eersteprovincialer KVE Drongen. Niet toevallig, want de ouders van Kevin De Bruyne wonen vlakbij en hier wordt ook elk jaar de Kevin De Bruyne Cup gehouden, een toernooi voor U15-ploegen van over heel Europa. Stilaan een traditie. Corona trok een dikke streep door de vijfde editie, gepland voor mei 2020, nu is het uitkijken naar het lustrum in 2021: voorlopig gaat het toernooi door op 14 en 15 augustus.

Veel zal afhangen van de beperkingen die de overheid nog oplegt. De organisatie kruist de vingers. Ansu Fati en Eric García, inmiddels wereldbekend, kwamen hier een paar jaar geleden nog voetballen. Wie de nationale en internationale sterren van morgen nu al wil zien, moet naar Drongen.

Binnen in de kantine, die al maanden leeg staat, staan de stoelen wat verweesd op tafels. We maken ons klaar voor een babbel. Manchester City heeft zich net geplaatst voor de finale van de Champions League en de sfeer is ontspannen.

Kevin de broer

Hoe was de jonge Kevin?

Stephanie De Bruyne: ‘Ambetant! ( lacht) Dat mag je zo opschrijven. Ik kwam niet overeen met mijn broer toen we klein waren.’

Herwig De Bruyne: ‘Een jongen en een meisje, totaal tegengestelde karakters. Wat wil je?’

Stephanie: ‘Hij wilde op zondagochtend naar Match of the Day kijken, ik naar wat anders. We hadden één televisie, er was veel ruzie en Kevin won altijd. Rond mijn elfde vertrok hij naar Genk, toen was ik in de zevende hemel. Ik kreeg alle aandacht en er waren geen ruzies meer. Nu ben ik 27 en kan ik dat allemaal plaatsen, maar een kind denkt anders. Ik was zelf ook veel aan het sporten. Van mijn zesde tot mijn twaalfde trampoline, tien uur per week, en later acrogym. Kevin en ik waren ‘buitenspelers’. ‘

Herwig: ‘Op latere leeftijd begint dat meestal beter te klikken tussen broers en zussen, maar dan was Kevin al weg.’

Stephanie: ‘In het begin ging ik graag mee naar het voetbal, toen Kevin nog voor AA Gent speelde. Daar had ik mijn vrienden. Rond de balustrades hangen, ik was een turnster. Later bij Genk werd dat anders. Ver rijden, elk weekend, door heel België. Veel voetbalherinneringen heb ik niet. Nu ook niet. Ik heb ook mijn leven. Als ik naar elke match van Kevin zou kijken, moet ik twee keer per week voetbal zien. Maar de belangrijke matchen volg ik wel.’

Heb je zelf ooit een carrière als sporter geambieerd?

Stephanie: ‘Nooit. Ik ben totaal niet competitief. Op een bepaald moment zetten ze me een categorie hoger. Gescheiden worden van de vriendinnen, dat vond ik niet leuk en toen ben ik gestopt. Voor mij was sport ontspanning, ik zou nooit mijn leven opgeven voor sport. Op dat vlak ben ik het tegenovergestelde van mijn broer. Ik heb altijd gezien wat hij moest opofferen, wat hij niet had en ik wél. Ik zou nooit willen ruilen met hem.’

Herwig: ‘Kevin wilde onlangs naar de zoo. Mooi weer, fijn voor de kids. Neen, zei de club, je leven wordt elf maanden en meer bepaald van bovenaf.’

Stephanie: ‘Kevin is meer gesloten, ik ben de enthousiaste, luidruchtige sporter. Ik sport voor de ambiance. Nooit voetbal, tenzij op school. Op Don Bosco Zwijnaarde was middagsport verplicht en daar heb ik wel eens gevoetbald. Thuis was dat niet tof hé, voetballen tegen Kevin De Bruyne. ‘Hey zus, panna!’ Honderden keren.’

Hoe is jullie band nu?

Stephanie: ‘Door de afstand al die jaren is die nooit superhecht geweest. Ik zeg vaak dat ik het gevoel heb een enig kind te zijn dat weet dat het een broer heeft. Maar voor de belangrijke dingen is hij er wel. Het was vanzelfsprekend dat ik meter werd van zijn eerste kind. En als er iets is, weet ik dat hij er is voor mij. We sms’en wel niet veel. Ik zou ook niet weten wat ik moet vragen. ‘Hey Kevin, hoe was het op training?’ Als ik wil weten hoe het met de kindjes is, sms ik meestal met zijn vrouw. Wanneer krijg ik een bericht van mijn broer? Voor mijn verjaardag. Met kerst of Nieuwjaar.

‘Maar hij denkt wel aan mij, dat weet ik. Twee jaar geleden kreeg ik voor mijn verjaardag een mooie reis. Kevin zat op een veiling voor een goed doel en daar werd een reis naar de Malediven verloot. Direct zei hij: ‘Dat is iets voor mijn zus.’ Die heeft hij gekocht en cadeau gegeven. En hij plaagt mij ook nog altijd graag. Als hij binnenkomt en ik ben er, vraagt hij: ‘Waar is zus, waar is zus? Ah daar, ik had u niet gezien.’ Gewoon, omdat ik wat kleiner ben. ‘Gij met uw meter, dwerg.”

Herwig: ‘Wie is er nooit op een familiefeest? Kevin. Toen de ouders van mijn ouders vijftig jaar getrouwd waren, kwam de familie uit Engeland, Parijs en iedereen was er, op Kevin na. Hij zat bij de nationale ploeg.’

Op zich is dat allemaal tijdelijk.

Herwig: ‘Dat weet je niet. Kevin zit vanaf zijn negentiende in het buitenland. Waar gaat hij later terechtkomen? Voor hetzelfde geld blijft hij in Manchester of trekt hij naar Amerika. De kinderen worden groter, ook met hen zal rekening worden gehouden. Ze gaan nu naar een Engelse school, gaat dat lukken in België over een paar jaar?’

Stephanie: ‘Als we samen zijn, in Limburg of Manchester, is het wel véél intenser, de hele dag, of drie, vier dagen samen. Niet een paar uur zoals ‘normale’ families.’

Kevin de zoon

Hoe heb je je zoon zien evolueren?

Herwig: ‘Je mist veel. Hij was op zijn veertiende weg. Je ziet hem weinig en op de momenten dat je hem ziet, moet je een boeman zijn. ‘Kevin, vergeet school niet. Studeer!’

‘Haast van de ene dag op de andere was Kevin een jongvolwassene, die de kleedkamer deelde met mensen van dertig. Je bent ook blij voor je zoon, want wat hij wilde bereiken, heeft hij bereikt. Door het feit dat hij wat timide was, had je wel het gevoel dat je amper toegang tot hem had. Alles draaide om voetballen. Kevin heeft ook altijd zijn keuzes zelf gemaakt. Hij wilde naar Genk, terwijl wij liever hadden dat hij in Brugge of Anderlecht zat. Dat was dichter bij huis. Wij hebben hém gemist, maar hij ons leven ook.’

De periode in Genk was de eerste paar jaar een eenzame. Merkte je dat aan je zoon?

Herwig: ‘Zijn eenzaamheid was een probleem van het internaat, omdat zijn leven zich daarbuiten afspeelde. Hij trainde als de anderen samen zaten, en was pas ’s avonds laat weer terug, als de anderen al op de kamer zaten. Uiteindelijk mocht hij op woensdagnamiddag naar een gastgezin, zo had hij een vriend. In die wereld vrienden maken is ook niet gemakkelijk: het zijn allemaal concurrenten, de druk is groot, de competitie hard. Wij hebben zelf nooit druk gelegd. Van ons móést hij geen profvoetballer worden. Zijn school vonden we wel belangrijk. Ik ben zelfs nog gaan kijken naar mogelijkheden op de hogeschool. Alles sportgerelateerd was een optie. Of politieman. Kevin haalde zijn ASO-diploma, had zijn profcontract, maar je weet nooit. Een paar jaar later kan het gedaan zijn.’

Timide in het leven, vuur op het veld: zo leerden we hem kennen.

Herwig: ‘Dat zijn pleeggezin hem op een gegeven moment niet meer wilde omdat hij niet sociaal genoeg was, werd een stimulans om iedereen eens te bewijzen wie hij was. In de jonge jaren botste dat wel een keer, zijn trots. Als je twaalf bent en je hebt een andere mening dan de trainer, heb je een sterk karakter, maar dat helpt je ook niet altijd. Ik herinner me nog dat ze met Gent elf tegen elf speelden en de trainer riep: ‘Op de middenlijn staan!’ Kevin ging daartegenin, terecht, die ballen kwamen nooit zo ver. Dat vind een coach niet altijd leuk. Niet dat Kevin altijd gelijk had, verre van zelfs. Een trainer heeft ook gelijk als hij iemand soms eens op een andere positie zet, om iets te leren. Maar voor Kevin was het altijd: recht vooruit.’

Stephanie: ‘Kevin stapt op het veld in een andere wereld. Hij zegt dat vaak. Hij hoort niks van wat mensen roepen, zo gefocust. Ik ben ook daar heel anders, ik kan twee dingen tegelijk, drie als het moet. Ik studeerde terwijl ik op de laptop naar een film keek en op mijn gsm zat. Twee diploma’s, zonder problemen.’

Herwig: ‘In het begin maakten we ons daar zorgen over, maar zij kon dat. Zij studeerde altijd alleen, terwijl Kevin onze aanwezigheid moest voelen.’

Kevin de familieman

Herwig: ‘Vroeger was Kevin veel impulsiever en alles duurde ook langer. Nu gebeurt het minder en is het sneller voorbij. Het vaderschap heeft hem rustiger gemaakt.’

Stephanie : ‘Kevin zegt dat geregeld. Dat hij vroeger na een nederlaag gefrustreerd was, maar dat zoiets nu weg is, als hij thuiskomt.’

Herwig: ‘Stel dat hij de finale van de Champions League verliest, zal het wel langer duren, vrees ik. Die uitschakelingen kwamen de voorbije jaren hard aan. Dan moet je hem gerust laten.’

Stephanie: ‘Bij de geboorte van Mason Milian en later Rome was hij telkens direct gekwetst. Toen ik hoorde dat Michèle weer zwanger was van Suri, stuurde ik direct: oei broer… Ssst, antwoordde hij direct. Ik denk dat hij al een klein stresske had.’

Herwig: ‘Kevin beseft wel: revalidatie hoort erbij. Thuis zit hij met zijn speciaal pak aan en heeft hij de apparatuur die nodig is. Een man van de fitness is hij niet. Ze hebben thuis wel een zwembad.’

Stephanie: ‘Én een fitnessruimte, maar nog geen toestellen.’

Herwig: ‘Die zijn voor Michèle. Hij doet dat niet graag, zijn lichaam voelt hij niet goed aan als hij te veel moet fitnessen. In Genk ook al niet. Kracht genoeg, maar niet van het werk in het krachthonk. Op zijn positie moet hij ook geen blok zijn, wel wendbaar en snel.’

Is hij anders in zijn emoties, nu hij wat ouder is?

Stephanie: ‘De berichten zijn iets emotioneler. ‘Dank je zusje’, stuurt hij nu als ik iets voor hem doe. Dat is al dubbel zoveel woorden en ‘zusje’. Vroeger was het: ‘bedankt’. Kevin is geen emotionele of gaat zijn emoties niet tonen. Jij ook niet, pa.’

Herwig: ‘Het komt van ergens hé. Talent en al.’ ( lacht)

Hoe ziet zijn leven in Manchester eruit?

Herwig: ‘De ploeg-thuis-de ploeg. Als er al eens een feestje is, is het toch ook vaak met de ploeg. Bij de verjaardag van Mason stond er een tent. Ik keek rond en dacht: hier loopt voor ongeveer 1 miljard aan spelers. Kevins verjaardag, op 28 juni, vieren we zelden. Dat is om de twee jaar een toernooi of anders zijn ze op reis. Facetimen kan…’

Stephanie: ( lacht) ‘…maar vaak krijgen de kinderen dan de telefoon en zie je van alles: een muur, een plafond, ingezoomd op één oog.’ ( hilariteit)

Kevin de BV

In hoeverre werkt een bekende achternaam als een magneet op jongens?

Stephanie: ‘Dat valt mee. We hebben ooit meegedaan aan Iedereen Duivel, voor het WK van Brazilië. Ik kwam toen in beeld, met mijn naam op het scherm. Plots kreeg ik vriendschapsverzoek na vriendschapsverzoek. Honderden! Met openingszinnen… Toen dacht ik: zijn jullie nu zo dom dat jullie denken dat ik jullie ga toevoegen omdat je me net op tv hebt gezien? Daar kan ik niet tegen, mensen die met mij babbelen en na vijf minuten over mijn broer beginnen. Streep door. Geen van mijn vrienden, en ik heb er redelijk wat, zijn voetbalmensen. De belangrijke matchen kijken we wel samen, onlangs de twee halve finales tegen PSG, en straks de finale ook. Wie bij mij is die avond, moet meekijken. Maar verder…’

Herwig: ‘Je gebruikt de naam ook niet.’

Stephanie: ‘Op een bepaald moment was ik zeker al twee jaar bevriend met iemand, toen dit gebeurde. We rijden allemaal met een motor en na een ongeval was iemand in een rolstoel beland. We wilden daar een benefiet voor doen, want het huis moest worden veranderd, en ik zorgde voor een truitje van Kevin.

‘Op dat spaghettifestijn zei iemand van de vrienden: zou dat een echt truitje van Kevin zijn? We keken allemaal naar elkaar. Toen zei iemand: ‘Hallo, weet gij dat niet?’ Hij: ‘Wat moet ik weten?’ Die andere weer: ‘Stephanie, dat is wel Kevins zus hé. ‘ Die wist dat dus niet, na twee jaar. Mijn vriendin was laatst bezig over BV’s en vroeg zich af hoe dat leven zou zijn. Ze keek naar mij en zei dan: ‘Ah ja, gij weet dat eigenlijk wel een beetje, hé. ‘ Jongens die daarvoor achter mij zouden lopen, halen er niks uit. Als ik naar mijn broer ga, neem ik niemand mee. Voor mij is dat family time. Ik denk ook dat ik dat snel zou door hebben.’

Herwig: ‘We houden dat af.’

Stephanie: ‘Videoboodschap hier of daar. Ik stuur zélf al weinig met mijn broer, laat staan dat ik hem zou vragen om dit of dat in te spreken. Ik zweer het: de eerste persoon die op mijn trouw een foto durft te vragen aan mijn broer, is niet meer bevriend met mij. Dat zal het eerste moment zijn dat heel veel van mijn vrienden Kevin voor het eerst van dichtbij gaan zien, maar waag het niet om het in mijn gezicht te doen. Ik denk dat Kevin het ook niet zou toelaten.’

Herwig: ‘In de Engelse restaurants waar hij gaat, komen verschillende spelers. Ze zetten hem daar discreet neer, met de rug naar de mensen, zodat hij ongestoord kan eten.’

Stephanie: ‘Hier liepen we eens aan zee en gingen we aan het Q-Beach House zitten. Alles viel mee, tot ze doorhadden dat het Kevin was. En als eentje hem durft aan te spreken, volgen ze allemaal. We probeerden nog met te ontkennen dat het Kevin was, maar het was al goed voor hen. Want: hij leek op hem.’ ( lacht)

Herwig: ‘Zes, zeven jaar geleden wilde Kevin met wat vrienden aan de Overpoort in Gent een hamburger eten. Ze moesten gaan lopen. Daarop stapten ze een pitabar binnen. Die hebben ze moeten sluiten. ‘Ik heb niks gegeten’, zei hij. Op een dag ging hij lopen met vrienden rond de Watersportbaan. Stephanie lag in de zetel en zei: hier kijk, een foto op sociale media met als bijschrift ‘Kevin zit op de Watersportbaan’. Iedereen vliegt dan naar ginder. Op Ibiza zat hij één minuut aan het zwembad en hop, die foto ging viraal en een uur later zat hij in het nieuws. Dat die mannen dan eens vloeken… Ik versta dat.’

Kevin de Citizen

Herwig: ‘In zijn hoofd was direct duidelijk dat hij wilde bijtekenen. Je moet dan wel nog een akkoord bereiken, maar dat lukte vrij makkelijk. Alles staat hem ginder aan: het leven, de club, de entourage, het trainingscomplex. Michelle is er graag, de kinderen gaan er naar school. De Engelse levensstijl ligt hen.’

De trainer ook.

Herwig: ‘Met Pep klikt het heel goed, ze verstaan mekaar direct, omdat ze op veel vlakken hetzelfde denken. Maar zijn carrière aan een trainer verbinden zou Kevin nooit doen. Die wereld is vergankelijk.’

De cijfers van zijn contract zijn overal verschenen. Krijgen jullie daar jaloerse reacties op?

Stephanie: ‘Ik wist wanneer het nieuws zou worden uitgebracht en zat te wachten. ( lacht) Ik lees alle reacties. Vaak zijn het domme, zoals ‘moet die geen belastingen betalen?’ Dan heb ik zin om te reageren met: als je niet in België woont, moet dat niet, hij betaalt ze in Engeland. Het is het spel van vraag en aanbod. Als mijn baas morgen naar mij komt en zegt: Stephanie, je kan vanaf morgen drie keer meer verdienen, zeg ik ook niet neen.’

‘Die dag was ik zelf ook een beetje jaloers. Ik had zo’n ambetante dag gehad op mijn werk: alles ging verkeerd, vijf uur werk dat ik moest herdoen. Dan kom ik thuis en hoor ik die bedragen. Ik dacht: ik neem ontslag! Elke dag werk ik voor dat loontje en mijn broer verdient… wat ik nooit ga verdienen. Meestal heb ik daar geen problemen mee, maar die dag…’ ( lacht)

Herwig: ‘Kevin heeft nu veel meer besef van cijfers. Hij zat bij de onderhandelingen van de loonbesparingen, bij vergaderingen met de Engelse FA, … Nu hij min of meer aanvoerder is, stappen ze wat meer naar hem. Kevin weet goed wat hij waard is en ook dat dit wellicht het laatste goeie contract was dat hij kon afsluiten. Is dat veel geld? Ja. Vind ik dat normaal? Neen. Maar het moet zijn dat het voor de club wél verantwoord is. En dan volgt uiteraard negatieve berichtgeving. De wereld is niet eerlijk verdeeld, dat weten we.