Van Genk naar Buffon: een tocht voorbij de eerste oefenwedstrijden van de 1A-clubs

Veel piepjong talent, opnieuw de geur van zweet maar ook weer van hamburgers en bier: dit moet wel de voorbereiding van 1A op het nieuwe seizoen zijn. Een blik achter de schermen van enkele eersteklassers.

Zulte Waregem-Cercle Brugge

In het centrum van Ingelmunster staat het plein naast de Sint-Amanduskerk met mooi gerangschikte rijen stoelen klaar voor de avondwedstrijd tussen de Rode Duivels en Italië. Aan café De Gouden Leeuw herinnert een supportersspandoek voor Yves Lampaert nog aan het Belgisch kampioenschap tijdrijden dat hier op 15 juni plaatsvond. Ingelmunster is ook Lampaerts thuisbasis, ook al staat op sommige straten nog uitdagend ‘Remco’ geschilderd.

Een kilometer van het centrum ligt het chic complex van derdeprovincialer SV Ingelmunster. Daar werd tot 2002 nog tweedeklassevoetbal gespeeld, nadat SV Ingelmunster met Jan Ceulemans als trainer in 1999 de promotie naar tweede had afgedwongen. Twee keer zaten de geel-roden zelfs bijna in de hoogste klasse. In 2000 was La Louvière net beter in de eindronde, in 2002 werd het vicekampioen.

In 2002 verhuisde de club van Ingelmunster naar het nabijgelegen Harelbeke waar de bespeler van het stadion failliet was gegaan, en veranderde zijn naam in KSV Ingelmunster Zuid-West en een jaar later in Sporting West Ingelmunster-Harelbeke. In 2019 kwam het stadion een tweede keer leeg te staan toen OMS Ingelmunster op zijn beurt samenging met FC Izegem. Als Royal FC Mandel Sport, genoemd naar de rivier de Mandel die Ingelmunster door twee snijdt, probeert de nieuwe club de poort naar het betaalde voetbal open te beuken, en speelt sinds 2019 in Izegem.

Het toont nog maar eens hoe moeilijk de weg naar de top is voor clubs uit kleinere gemeentes (Ingelmunster telt 11.000 inwoners) in het voetbal, waar de leefbaarheid wordt bepaald door het budget en het economische hinterland.

Heel anders liep het voor een andere club in de regio die ook voor een verhuis koos toen het in het eigen stadion aan zijn limieten zat. Vandaag dragen de spelers van Zulte Waregem, die hier deze zomer hun thuiswedstrijden in de voorbereiding afwerken, fier truitjes die verwijzen naar de twintigste verjaardag van de club. Trainer Francky Dury was in 2001 de laatste trainer van Zultse VV, toen geassisteerd door de man die kort voor de aftrap tegen Cercle Brugge de tribune opstapt. Vandaag is Eddy Cordier sportief manager van het geslaagde fusieproduct SV Zulte Waregem.

Erevoorzitter Willy Naessens herinnert zich nog precies hoe het allemaal begon, toen hij op een dag in 2001 de telefoon nam en de burgemeester van Waregem opbelde. Of ze niet eens konden praten? ‘We hadden net twee eindrondes gespeeld in derde klasse. Francky, die ik had leren kennen toen hij als trainer van Ronse met ons streed om de titel in vierde klasse, wilde hogerop, maar dat was niet haalbaar met Zultse VV. We hadden daar noch de accommodatie noch het hinterland voor, met een gemiddelde van 600 man per thuismatch, voor topmatchen al eens 1000 man. Terwijl Waregem, dat dat jaar failliet zou gaan in vierde klasse, nog altijd twee tot drieduizend man trok. Op de duur moest ik met het jaar een steeds groter verschil zelf uit eigen zak bijpassen.

‘Ik vroeg de burgemeester dus of we konden samengaan en in Waregem komen spelen. Daarvoor moest ik in Waregem twaalf bestuursmensen vinden die niets met die failliete club te maken hadden.’

Vanaf dag één voelde Naessens dat het goed zat: ‘Zulte en Waregem liggen in verschillende provincies, maar de afstand tussen beide is maar vijf kilometer. We zijn bijna allemaal in Waregem geboren, iedere Zultenaar liep school in Waregem en doet er zijn inkopen. Het enige wat nog niet gebeurde, was samen voetballen, en daar hebben we dan ook maar voor gezorgd. ( lacht)

‘Op de kampioenenmatch in derde klasse, het eerste jaar van de fusie, kwam 8000 man af. Studies bewezen dat we, met een modernere accommodatie, gemiddeld 10.000 toeschouwers konden halen, met pieken van 12.000 voor topmatchen. In Zulte moest ik elk jaar bijpassen, vanaf het eerste jaar samen moest dat niet meer.’ Vandaag kijkt hij trots terug op de voorbije twintig jaar. ‘Wie had toen gedacht dat we twee keer de beker zouden winnen, regelmatig play-off 1 spelen, één keer vicekampioen worden en Europese campagnes voetballen? Vandaag zijn wij samen met KV Mechelen de enige van de kleine eersteklassers die niet in buitenlandse handen is. Laten we proberen dat met voldoende lokale steun zo te houden.’

De wedstrijd is vanwege de interland van de Rode Duivels die avond vervroegd van 19 naar 18 uur. Op de tribune zitten nagenoeg evenveel fans van de ’thuisploeg’ als van Cercle. Bij het betreden van het stadion vermelden de stewards nog eens nadrukkelijk dat er voldoende drank en eten te koop is aan de kraampjes. Die boodschap wordt later door de stadionomroeper bevestigd: ‘Het is niet verboden te consumeren. U mag gerust uw drank meenemen op de tribune.’

Op het veld staan, een paar uur voor België-Italië, twee spelers die nog met Romelu Lukaku voetbalden bij de nationale jeugdploegen. Cercles spelverdeler Hannes Van Der Bruggen stond samen met Lukaku op het veld in diens allereerste wedstrijd met de U15 op 12 februari 2008 tegen Turkije. Zulte Waregem heeft net een andere goeie bekende van Lukaku aangeworven. Aanvaller Zinho Gano arriveerde samen met Romelu bij Lierse en speelde nog met hem bij de Belgische U18. Terwijl Romelu zich opmaakt voor de kwartfinales van het EK, bereidt Zinho zich met het rugnummer 93, verwijzend naar zijn geboortejaar, voor op nog een jaar in 1A.

Naast Gano haalde Zulte Waregem nog andere ervaren Belgen: middenvelder David Hubert en de Limburgse rechtsachter Alessandro Ciranni, een jeugdproduct van KRC Genk en vorig jaar kapitein van RE Mouscron.

Ook hier laten beide eersteklassers massaal jonge voetballers minuten maken. In het laatste kwart van de wedstrijd zijn liefst 14 van de 22 spelers op het veld jonger dan 20 jaar, mooi verdeeld over beide clubs. De amper 16-jarige Jelle Schiffer van Cercle is de benjamin, ook Cheick Thiam van Essevee moet nog achttien worden.

Uiteindelijk verliest Zulte Waregem voor de tweede keer een oefenmatch van een andere eersteklasser. De schrik zit er al in, want zowel voor als na de rust scandeert een deel van de ’thuisaanhang’ herhaaldelijk: ‘Dury buiten!’ Dat begint al goed.

Afgelast: KAA Gent-Union

Zaterdagochtend liet Union KAA Gent weten dat het niet naar Dikkelvenne zou afzakken voor zijn vijfde opeenvolgende oefenwedstrijd buitenshuis.

Daardoor blijven de blauw-gelen in de voorbereiding alvast ongeslagen, met een kern die grotendeels intact bleef en al aangevuld werd met zes nieuwkomers, van wie Felipe Avenatti (geleend van Standard) de meest bekende naam is. ‘Maar we zijn nog niet helemaal klaar op sportief vlak’, geeft CEO Philippe Bormans mee, ook al staat de nieuwkomer in 1A al ver met zijn huiswerk, terwijl veel andere clubs nog aan de mercato moeten beginnen.

Dat de nieuwbakken eersteklasser voor zijn oefenwedstrijden ver buiten Brussel opereert, heeft te maken met de werken om het stadion eersteklasseklaar te maken. Een nieuw veld werd al aangelegd in het Dudenpark. De nieuwe verlichting had men ook graag klaar gehad tegen de competitiestart, maar daarvoor zijn de nodige vergunningen nodig en dat loopt allemaal minder vlot, terwijl de club ook volop bezig is met gesprekken met de buurtbewoners die zich ernstige zorgen maken over de nakende overlast die eersteklassevoetbal in een woonwijk meebrengt. Het ziet er niet naar uit dat Union snel uit het Dudenpark verhuist. Meteen na de promotie maakte het zich sterk dat het tegen deze zomer meer zekerheid zou hebben over de geschikte locatie voor een nieuw modern en ecologisch verantwoord stadion. Het geld heeft de club al, mogelijke locaties ook, maar in Brussel, waar iedereen zich met alles wil bemoeien maar waar weinigen knopen durven doorhakken, gaat niets snel, weet Bormans stilaan. Dat is ook het geval voor het beoogde eigen trainingscomplex, waar men zich pas over buigt wanneer men meer zekerheid heeft over het nieuwe stadion. Dus blijven de Brusselaars trainen op de terreinen van ’t Sas in Duffel, waar KSK Lierse vroeger zijn trainingscomplex had.

Bormans blijft positief: ‘We zitten nog altijd binnen onze timing, al wordt de speling wel krap. We hopen de komende maanden de richting te kunnen aangeven en meer duidelijkheid te brengen over waar onze toekomst zich bevindt. Het geld hebben we zelf, maar voor vergunningen zijn we afhankelijk van de lokale overheden. Positief is dat de lokale overheden zich bewust zijn van de impact die zo’n promotie naar 1A tot gevolg heeft, maar nu moet er dringend gezocht worden naar oplossingen. Zodat we weten wat kan en wat niet kan.’

De laatste oefenwedstrijd tegen het Franse Valenciennes wordt een eerste test in het eigen Joseph Mariënstadion. Voorlopig verkocht Union al 3500 abonnementen, tegenover de 2000 van vorig jaar. Met een maximale toegestane capaciteit van 33 procent zouden alle abonnees net binnen mogen.

Dat Union een zware kalender wacht in de openingsmaand, maakt Bormans niet bang: ‘Dan weten we meteen wat we waard zijn.’

KAS Eupen- FC Saarbrücken

In Eupen mag enkel de aangemelde pers de oefenwedstrijden op het B-veld bijwonen. Niet omdat men geen pottenkijkers wil, zo’n type trainer is Stefan Krämer niet. Alleen kan er langs het B-veld met de huidige covidbeperkingen geen volk ontvangen worden.

Het grootste verschil met de vorige jaren is dat de voertaal langs de lijn bij KAS Eupen anno 2021 niet langer Spaans of Engels is, maar opnieuw Duits. Dat hoort men hier graag, uiteindelijk is gans de Duitstalige gemeenschap enorm op Duitsland gericht. Dus kreeg de komst van een Duitse hoofdtrainer hier flink wat weerklank. De 54-jarige Krämer werkte wel nooit in de Bundesliga, maar in tweede, derde en vierde klasse, met Energie Cottbus, FC Magdeburg, Arminia Bielefeld en vorig seizoen KFC Uerdingen 05. Ook zijn assistent praat Duits: Kristoffer Andersen, de zoon van voormalig Deens international Henrik Andersen (ex-Anderlecht), belandde in 2004 zelfs als jeugdspeler in het eerste elftal van KAS Eupen. Andersen was vorig jaar trainer van Alemannia Aachen, amper twintig kilometer van Eupen.

Of zich dat straks ook vertaalt in meer volk, zal ten vroegste in de laatste oefenmatch tegen STVV te zien zijn, wanneer de eerste match op het A-veld gespeeld wordt, mét publiek.

Qua mercato is het windstil aan de Kehrweg. Alleen als één of meer sterkhouders verkocht worden, is er geld om in te kopen, maar een tekort aan voetballers heeft Eupen niet. Het heeft nog altijd 24 kernspelers, want doelman Ortwin De Wolf trok begin deze week definitief naar Antwerp. Zij kregen in de voorbereiding het gezelschap van vijf jongens uit de eigen opleiding, geboren in 1999, 2000 en 2001. Wie toont dat hij de overstap kan maken, wordt straks toegevoegd aan de A-kern. Dat wordt het grote verschil met de vorige jaren, benadrukte algemeen directeur Christoph Henkel. Samen met Siggi Marti stuurt hij net als twee jaar geleden het sportieve aan. Marti werd twee en een half jaar geleden als scout bij Mainz gehaald, maar de twee kennen mekaar van eerder, toen ze samen voor FC Köln werkten. ‘Het is de bedoeling om onze eigen jonge spelers meer kansen te geven’, zegt Henkel. ‘Nog niet om de ploeg te dragen, maar ze zullen veel meer speelkansen krijgen dan de afgelopen jaren toen hier zo veel ervaren profs waren.’

Wie denkt dat Eupen een vogel voor de kat is, zou zich wel eens kunnen vergissen. Smail Prevljak is nog altijd een gegeerde prijsschutter, Stef Peeters een sterke centrale middenvelder en met Andreas Beck, Benoît Poulain en Jordi Amat is er meer dan genoeg ervaring achterin, terwijl ook de laatste lichting jonge Afrikaanse talenten uit de inmiddels opgeheven Aspire Academy in Afrika klaar moet zijn om een meerwaarde te brengen. Dat er weinig veranderingen verwacht worden, zal ook voor meer interne rust en een betere samenhang zorgen dan de afgelopen seizoenen toen het bij KAS Eupen een eindeloos komen en gaan van spelers was. Een echt kippenhok. Geen idee hoe men dat in het Duits zegt.

Eendracht Termien-KRC Genk

Voor de ingang van het stadion van Eendracht Termien vergapen fans zich aan de spelersbus met de vele foto’s van andere supporters. Aan de kassa worden nog tickets verkocht. Uiteindelijk wonen ruim 800 belangstellenden de Genkse derby bij, de traditionele openingswedstrijd van de mijnclub in de zuidelijke Genkse deelgemeente. Eendracht Termien, dat al sinds 2015 getraind wordt door de voormalige Litouwse international Tomas Daumantas (ex-speler van SK Beveren en Club Brugge), komt uit in de derde amateurreeks, omgerekend vijfde klasse, en treft straks tegenstanders als Beringen, Betekom en FC Diest. Het heeft met eigen middelen een nieuwe kantine gebouwd met een schitterend terras dat vandaag vol vips zit. Op de staanplaatsen staat ex-voorzitter Harry Lemmens in gezelschap van Tom De Mul, die met minder blessurepech de avond voordien met de Rode Duivels op het EK voor gevaar op de rechterflank had kunnen zorgen. Vandaag heeft De Mul als spelersmakelaar bij dit Genk één voetballer: Jay-Dee Geusens voegde zich in het voorjaar bij de A-kern.

Voor de aftrap geeft Genkvoorzitter Peter Croonen bij de spelerstunnel zijn Genkies één voor één een vuistje en ontvangt vervolgens van de thuisclub een mooi bloemstuk voor het winnen van de beker. Intussen komen de grijze wolken dreigend opzetten, maar het gaat zeker niet regenen tijdens deze wedstrijd, verzekeren de stewards. Dat klopt. Met zulke mannen is de website buienradar.be overbodig.

Van de 22 Genkies die op Termien spelen, komen er liefst 15 uit de eigen jeugdopleiding. Genks Europese en Zuid-Amerikaanse internationals zijn er nog niet, zodat slechts een handvol bekende namen van de vicekampioen hier aantreedt: doelman Maarten Vandevoordt, kapitein Bryan Heynen, de Zwitserse spelverdeler Bastien Toma en de invallers Luca Oyen en Bryan Limbombe. Na de rust is Cyriel Dessers kapitein van een team van vooral jonkies, aangevuld met de Ghanese linkerflankspeler Joseph Paintsil, die terug is van een uitleenbeurt, en drie van de vier Genkse nieuwkomers.

De Noorse linksachter Simen Juklerød komt transfervrij over van Antwerp, de 18-jarige Tanzaniaanse aanvaller Kelvin John arriveerde via een tip van ex-Genkie Ally Samatta, en de 23-jarige centrale middenvelder Carel Eiting was ooit een grote belofte in het Nederlandse voetbal met de Ajaxjeugd, maar geraakte door verschillende blessures op het achterplan. Hij werd na een uitleenbeurt aan de Engelse tweedeklasser Huddersfield Town door Genk vastgelegd. De 21-jarige Spaans-Nigeriaanse centrale verdediger Mujaid Sadick speelde dan weer de eerste helft.

Centrumspits Sekou Diawara maakt de allereerste Genkse goal van dit seizoen. Verbazing alom wanneer het op het half uur plots 1-1 staat, via het nummer veertien van de thuisploeg. Alleen staat er geen nummer veertien op het blad. Een bereidwillige thuisfan gaat even bij de bank langs en laat weten dat het om Francesco Piras gaat die verkeerdelijk met het nummer zes genoteerd staat. Gezien het gejuich dat bij het doelpunt opstijgt zitten al zijn vrienden deze middag in dit stadion.

Uiteindelijk kraakt de thuisploeg, waar de spelers amper twee weken samen getraind hebben na negen maanden individueel werk. ’s Anderdaags krijgen ze nog een paar weken vakantie. Zo werd het uiteindelijk 1-8, met de mooiste goal voor een bedrijvige Cyriel Dessers. Met een achterwaartse omhaal verwerkt hij de perfecte voorzet in een heerlijk doelpunt, Klaus Fischer van Schalke en Zlatan Ibrahimovic achterna.

Na het laatste fluitsignaal babbelt een ontspannen John van den Brom even met de fans achter zijn dug-out en praat Maarten Vandevoordt aan de omheining met een vriend. Daan Dierckx werd samen met de Genkse doelman Belgisch kampioen bij de U14 en werd in december, net toen Genk overwoog om hem een contract te geven, door het Italiaanse Parma weggehaald. Daar was hij in januari de jongste speler ooit in de Serie A, waar hij tot zijn eigen verbazing zeven wedstrijden speelde. Straks mag hij als jonge verdediger aan de slag met de nieuwe doelman van de ploeg: Gianluigi Buffon, icoon uit het Italiaanse voetbal die na exact twintig jaar jaar terugkeerde naar zijn eerste club. Een mooi verhaal voor Parma, Buffon en straks ook voor Dierckx.