In vijf stappen blikken we terug op wat er het afgelopen weekend op tactisch vlak aan de hand was in de Jupiler Pro League.
Waarom kan KV Mechelen geen resultaat vasthouden?
De comeback van de Zebra’s Achter de Kazerne had iets van een déjà-vu. De geschiedenis leek zich te herhalen: Malinwa dat inzakt wanneer het verschil op het scorebord gemaakt lijkt. De mannen van Wouter Vrancken speelden spectaculair in het begin van de match, met een collectieve furie die de score nog hoger kad kunnen doen oplopen. Maar na een kwartier bevonden ze zich in een situatie waarin ze zich niet comfortabel voelen: het trachten vast te houden van een resultaat.
KV speelde in balbezit volgens een minutieus uitgestippelde choreografie, waarbij de offensieve spelers onderling zodanig veel van plek verwisselden dat het een onoplosbaar probleem werd voor de mandekking van de Carolo’s. Maar de ploeg toonde zich veel minder soeverein wanneer ze vaker achterom moest kijken dan vooruit. Dat is ongetwijfeld het grootste probleem van dit Malinwa: verbluffend aan de bal, efficiënt in de seconden meteen na balverlies, maar erg kwetsbaar zodra die gegenpressing wegvalt. En dan hebben we het nog niet over de stilstaande fases, die geel-rood dit seizoen al zeventien tegengoals gekost hebben. Dat is een derde van het totaal, en daarmee doen ze op dat onderdeel het slechtste van de hele eerste klasse.
Conclusie: de Mechelaars voelen zich alleen in hun sas ver van het eigen doel. Hun probleem is dat hun balbezit er nooit op gericht is om defensief te spelen.
Op welke positie moet Nicolas Raskin spelen?
De vraag heeft Luka Elsner blijkbaar nog niet te veel grijze haren bezorgd, maar ze heeft onvermijdelijk in het hoofd gespeeld van elke coach die de laatste tijd op de bank van Sclessin plaatsnam. De kwaliteiten van Nicolas Raskin zijn tegelijk overduidelijk en paradoxaal. Zijn agressiviteit zonder bal geeft elke coach zin om hem naar het front te sturen van zodra de tegenstander begint op te bouwen, want een rol als controleur gaat niet goed samen met zijn defensieve impulsiviteit.
Maar wanneer hij de bal heeft, heeft Nicolas Raskin graag veel ruimte voor zich. Niet zozeer om het spel te lezen maar om zich in die ruimte te storten. Tegen Seraing stond de middenvelder vrij hoog op het veld en hij leek niet echt op zijn gemak wanneer hij de bal kreeg met de rug naar het spel, zonder tijd en ruimte om zich om te draaien. Het is typerend voor hem dat hij zijn acties moet beginnen rond de middencirkel, ook al is hij daarna wel in staat om die door te trekken tot aan de vijandelijke grote rechthoek, dankzij zijn capaciteiten om met de bal aan de voet te infiltreren.
Waarom is Cercle zo’n lastige ploeg om tegen te spelen?
Er zijn maar weinig ploegen die bij de tegenstander zoveel zekerheden onderuithalen als het Cercle van Dominik Thalhammer. De komst van de Oostenrijker naar Brugge was enigszins gecontesteerd, want ze volgde op een overwinning onder Yves Vanderhaeghe. Maar Thalhammer toonde snel dat zijn energieke ideeën perfect passen bij de jonge en krachtige ploeg van Cercle. Dat ondervonden ook de Kerels van Karim Belhocine in het Jan Breydelstadion, ook al zijn die van geen kleintje vervaard als het erop aankomt om de tanden te tonen.
Groen-zwart ontwikkelt de meest verstikkende pressing van alle eersteklasseploegen en amuseert zich ermee om al diegenen kopje-onder te duwen die proberen om zich aan hun defensieve golven te ontworstelen. Het ziet er misschien allemaal niet zo geweldig uit, ondanks de individuele acties van Rabbi Matondo en de techniek van Dino Hotic, maar het spel van Cercle stelt de tegenstander voor fameuze uitdagingen, want ze hebben altijd een numerieke meerderheid in de buurt van de bal. Net zoals Alexander Blessin een jaar geleden jaagt Thalhammer een frisse wind door het Belgisch voetbal. Enfin, eerder een storm dan een frisse wind.
Hoe benut Christian Kouamé beter zijn kwaliteiten?
De Ivoriaan heeft het lijf van iemand die houdt van misverstanden. Een kolossaal karuur dat hem de allure geeft van een vechtjas. Vanaf het begin werd hij door Vincent Kompany geprezen om zijn vermogen om evenwichtige duels in zijn voordeel te keren. Nochtans is Chistian Kouamé iemand die vooral graag diepgang zoekt. Een roofdier dat gedijt in de zone tussen de verdediging en de doelman van de tegenstander. Perfect complementair dus met Joshua Zirkzee, die eerder iemand is die afhaakt.
Tegenover dat aanvallende duo van Anderlecht moet de tegenstander keuzes maken. Als de verdediging wijkt, dan geeft ze ruimte aan de Nederlander om tussen de linies te lopen en zijn flair en baltoets te benutten. Als de verdedigers hoger spelen, om de favoriete zone van het talent van Bayern dicht te lopen, dan kan Kouamé in hun rug ontsnappen. Doordat die progressie gemaakt heeft in de oriëntatie van zijn lichaam op het moment dat hij de bal krijgt, is hij daar nog beter in geworden.
Uit ontzag voor de gezamenlijke aanwezigheid van Joshua Zirkzee, Lior Refaelov en Yari Verschaeren tussen de linies, hebben de tegenstanders de neiging om voor de tweede optie te kiezen. Daardoor wordt Kouamé een steeds belangrijker wapen voor Sporting.
Waarom gaat Antwerp niet meer vooruit?
Op de Spaanse velden bestaat er een adagium dat zegt dat de Copa del Rey, die begin januari op het programma staat, de ideale barometer is om te peilen met welke clubs men rekening zal moeten houden in de eindsprint. Op de Europese scène wordt ook weleens gezegd dat kampioenen in de winter geboren worden. Maar op de Bosuil zorgde het nieuwe jaar duidelijk niet voor nieuwe zekerheden, hoewel de kern nauwelijks gewijzigd werd in de transferperiode van januari.
Wat heeft Brian Priske eigenlijk opgebouwd bij de Great Old, buiten dan een spelsysteem waarin een maximum aantal offensieve spelers kunnen worden opgesteld? In het begin van het seizoen werden de punten aaneengeregen, zeker in de rechtstreekse duels, maar naarmate de wedstrijden elkaar opvolgden, ging de concurrentie er almaar op vooruit terwijl de Antwerpenaars leken te stagneren.
De wedstrijd tegen Anderlecht was symbolisch wat dat betreft: paars-wit is geëvolueerd en steeds beter gerodeerd geraakt terwijl Antwerp hetzelfde gebleven is en vooral afhankelijk is van zijn prestaties in de beide rechthoeken. Uiteindelijk is er niks veranderd bij Antwerp, alleen het aantal behaalde punten. Als kampioenschappen in de winter gewonnen worden, dan heeft Antwerp het misschien al verloren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
