Peter Colin

Vincent Kompany: dromer wordt tacticus

Peter Colin Jeugdtrainer en recreatief columnist, met een passie voor wereldbekervoetbal.

Kan Kompany bij Anderlecht verwezenlijken wat hij in gedachten heeft? ‘Het zou een zelden geziene huzarenstukje zijn’, denkt Peter Colin in zijn column.

Slechts weinige visies blijven immuun voor de werkelijkheid. Een allereerste glimp van vertwijfeling konden we in de ogen van Vincent Kompany lezen: Moeskroen scoorde net de gelijkmaker, die in het Lottopark weerklinkt als een holle echo. Meteen raapt Vincent, eens te meer hét aanstormend talent, zijn emoties samen. Hij wijkt niet van het pad. Kompany is een man met een plan dat veel wegheeft van een jongensdroom.

Een week later is het voor deze eeuwige optimist opnieuw slikken. Ditmaal tegen een Oostende dat de inverse aanpak van les Hurlus hanteert. De jonge Anderlechtenaren zoeken naar antwoorden. Zij vinden er met mondjesmaat. Het is tactiek à l’improviste. Trebel en Tau, T&T, redden het schip. Vanuit de luwte reikt Peter Verbeke ingrediënten aan.

Toeval of niet: reeds na een handvol wedstrijden liet Vercauteren destijds een gelijkaardige fantasie – de wederopbouw van het Paarswitte Rijk – deemoedig varen. Hij koos voor Realpolitik en werd de onderlegde tacticus die titels won. Mooie adelbrieven, al werd hij nooit de bezieler die velen in hem zagen. Gaat Kompany dezelfde weg op?

Het offeren van zijn voormalig oefenmeester lijkt wel symbolisch: ‘niet opnieuw’. Deze wereldster wil zo min mogelijk concessies doen. De klok tikt echter iets sneller dan een jaar geleden. Hoeveel respijt gunnen zijn medebestuurders hem, en hoeveel de fans, eens de poorten opnieuw voor hen worden geopend? Kan Anderlecht wederom de trendsetter van België worden?

Pep Guardiola bracht de droom der perfectie meerdere malen tot realisatie. Hij beschikte dan ook telkens over een droomfabriek-budget. Uiteraard speelt hij geen City-voetbal – zoiets bestaat niet – maar wel Barça-voetbal, en Kompany verwees hieromtrent terecht naar Cruyff zelve. Het betreft visionairen die tactiek in zeker opzicht overbodig maken. Zij stellen een norm, als wetenschappers die met één visie een omwenteling veroorzaken en al het voorgaande tot archiefmateriaal declasseren.

Zij zijn strategen. De tactische component wordt doorgespeeld naar de tegenstander (want wat is tactiek anders dan het bedenken van tegenzetten, iets wat zij voor een hele poos niet hoeven te doen?). Nu, niemand zit stil, al zeker niet Jürgen Klopp, en dat wordt het dilemma van Guardiola: hij moet zichzelf stilaan een rol als tobbende tacticus aanmeten en kan niet langer de superieure ontwerper blijven.

Of Kompany zo’n unieke rol als vernieuwer aankan, is nog maar de vraag. Wat hij wil presteren zou een zelden gezien huzarenstukje zijn. Hij wil Anderlecht, dat ooit met Ajax kon concurreren voor de titel Instituut, laten swingen aan een sociaal tarief. Zijn jonge talenten worden weinig rijpingstijd gegund. Er zijn vele valkuilen die hij vooralsnog niet benoemt. Integendeel. Hij inspireert met woorden, goochelt met concepten die een kinderlijk enthousiasme verraden. In zijn denken kan alles.

De waarheid op het veld zal evenwel niet ophouden mokerslagen uit te delen. Maar dat is het nobele: hij handhaaft de eigen stijl. Meer dan een voetbalfilosoof toont hij zich een doorzetter, de ultieme comeback kid, en voelt zich als vanouds comfortabel in een rebelse rol. Slaagt The Prince erin als koppige, dromende strateeg successen te boeken, of schakelt hij onder druk van het klassement binnenkort om naar doordeweekse tactiek? We stellen onze hoop op optie één: de dromer wordt géén tacticus. De visie overleeft.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content