Met de trainerswissel Vercauteren-Leko begon op Antwerp iedereen opnieuw vanaf nul. Didier Lamkel Zé nam in de spits de rol van de geblesseerde Dieumerci Mbokani over. Tot eenieders voldoening?
De wedstrijd en nederlaag tegen KV Mechelen, de eerste onder het nieuwe regime, heeft achteraf bekeken Frank Vercauteren veel wijzer gemaakt. Een en ander verliep toen nog vrij chaotisch. Vercauteren zoomde vanuit zijn quarantaine, er was in de technische staf de grote leemte die het vertrek van T2 en duivel-doet-al Edward Still had gelaten, de druk die Ivan Leko vanaf de zijlijn coachend zette was weg, enzovoort.
Een zwak Antwerp, met een De Laet wiens hoofd vol muizenissen zat op kop, werd die middag binnen de tien minuten knock-out gemept: 3-0 voor de provinciale rivalen, die in die middag de goeie periode die vlak voor Nieuwjaar was ingezet bevestigden en die later ook doortrokken.
Rudi Cossey had in Mechelen als interim-coachnog gekozen voor Leko-continuïteit, met veel techniek op het veld: Buta op de rechterflank, Miyoshi in punt, Refaelov als tien met De Sart in steun. Invallers die middag: Benavente en Juklerod.
Atleten
Een maand later is – mede door omstandigheden (blessure van De Sart en corona voor Buta) – van de helft van die ploeg geen sprake meer. Miyoshi kwam sinds Mechelen geen minuut meer in actie. Benavente mocht nog 1 minuut invallen tegen Cercle Brugge en zit inmiddels bij Charleroi. Juklerod, bij wie het samenspel met Refaelov zeer goed liep, was einde contract, tekende voor KRC Genk en verdween uit beeld. De Sart en Haroun blesseerden zich, Buta werd ziek.
Hun vervangers hebben één ding gemeen: stevig, sterk, met een grote motor. Atleten. Voetballers zoals Luciano D’Onofrio ze verkiest, vandaar diens voorliefde voor Boya, die onder Vercauteren ook al kwam piepen. Atleten die passen bij de huisstijl van Antwerp, in die zin onderschreef Vercauteren de verhaallijn die László Bölöni er drie jaar had uitgezet.
En daarin past dus ook Lamkel Zé, net zoals hij dat ook deed in zijn eerste jaar onder de Roemeen (en minder in het seizoen daarop). Het is wat je eronder verstaat, maar ‘geniaal’ is de Kameroener niet in onze ogen. Hij is wél wat elke voetballer in de ogen van zij die houden van atletische types moet hebben: groot loopvermogen, sterk in de duels, behoorlijk snel in de ruimte en een hard schot. Goeie balbehandeling ook.
Zo viel hij indertijd als tiener al op bij Niort, zo viel hij ook op bij zij die voor D’Onofrio de markt afspeuren: een atleet die goed kan voetballen. In zijn register bij de besten van de Jupiler Pro League (zoals Seck, nog zo’n beer van Antwerp, dat ook is als verdediger).
Mbokani
Het moeilijkste voor Antwerp, met Vercauteren op de bank goed voor 15 op 18, is de offensieve omschakeling/dominantie. Daarbij twee pijnpunten: hij kon nog niet rekenen op Dieumerci Mbokani, vervelend spierscheurtje, en moet Lior Refaelov weer in het spel helpen.
Dat de Gouden Schoen op het Kiel niet uit de verf kwam en de weken daarvoor ook al minder, heeft niet alleen met de slechte velden te maken en nog minder met de vloek van de Gouden schoen of transferitis dan wel contractperikelen.
Refaelov is gewoon alle ankersrond zich kwijt, waarmee hij vlot kon combineren. Geen Juklerod links, geen Miyoshi rechts, geen Mbokani voor hem, geen Haroun achter hem. Wel atleten met soms nog weinig ritme (Lukaku komt stilaan op dreef, De Pauw vecht van ver terug) of soms last hebben van het Peterprincipe: meer moeten doen dan ze aankunnen. Hongla die de opbouw moet verzorgen, dat lukt lang niet altijd. Dat is evenmin iets voor Gerkens, die eigenlijk om goed te spelen weinig aan de bal mag komen en een man is van ruimtes induiken en afwerken.
Dat allemaal samen maakt Didier Lamkel Zé zo belangrijk. Niet in het samenspel, maar om iets te forceren. Want dat is het nieuwe Antwerp: een georganiseerde ploeg die rekent op iemand die het forceert. Een rol op het lijf is geschreven van de Kameroener: zijn goal bij Beerschot was al de vierde sinds zijn terugkeer begin januari. Daartegenover staan nog geen enkele assist. De Kameroener bedient de anderen niet, zoals Mbokani dat doet (geregeld aan Refaelov, ook daardoor valt die op).
De Kameroener heeft, anders dan de Congolees, op standaardsituaties in verdedigend opzicht evenmin veel oog voor zijn taken. Ook daar wordt Mbokani gemist.
Conclusie: qua doelpunten maakt Lamkel Zé op dit moment de afwezigheid van Mbokani goed, maar in het voetbal van Antwerp, ook defensief, wordt de Congolees nog hard gemist.
Lees de volledige reportage over Lamkel Zé in Sport/Voetbalmagazine van 10 februari of in onze Plus-zone.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier