Twee keer op rij Gouden Schoen, twee keer op rij Profvoetballer van het Jaar. In een collectieve sport die voetbal is, rijgt Hans Vanaken de individuele prijzen aaneen. En niks wijst erop dat aan die zegereeks een einde gaat komen. Tenzij…
Zo, de jaarlijkse hoogmis van het voetbal zit er weer op. De galajurken kunnen de kast in, de smokings ook. Tijd voor het werkplunje, dit weekend beginnen de profs in 1A er weer aan. De delegatie van Club Brugge _ spelers, bestuurders, staf _ was overduidelijk de grootste in Puurs. Logisch, ze ging ook met de meeste prijzen lopen. In de coulissen achteraf op het feest namen ze de centrale plaats in. Op en rond de dansvloer. Tussen al het harde werk door, mocht het even: de remmen los.
Tot niet al te laat weliswaar, het prijsbeest van de avond was een van de eersten die vertrok. Maar algemeen deze vaststelling: de tijd dat de Gouden Schoen uitliep in een dansfeest tot in de vroege uurtjes is voorbij. Iets voorbij twee uur veegde de security vriendelijk maar beslist alle plakkers op een hoopje, richting uitgang. Om half drie was het feest over.
Blessure voor Mbokani
Als vanouds – zo gaat dat bij sporters – zorgde het feest ook voor wat blessures. Dieu, overtuigend winnaar van de herfststemming, maar uiteindelijk tweede in de eindstand, zei op het televisiepodium nog dat hij de winnaar zou feliciteren, maar weigerde achteraf alle commentaar. Wie niks zegt, kan in de ontgoocheling ook niks verkeerd zeggen, sommigen leren van fouten uit hun verleden.
Maar geblesseerd leek hij wel, de man die Antwerp recht houdt. Net als Bolat vorig seizoen, ontgoocheld weg na een misverstand, de goalie dacht toen dat hij had gewonnen, maar dat was niet zo. Gisteren was hij er niet, soms blijft iets lang hangen.
Tweede beste doelman, zilveren schoen, tweede beste trainer, én met Lamkel Zé (die ging op de after party meer over de lippen dan Mbokani) genomineerd voor doelpunt van het jaar: de comeback van Antwerp op het hoogste niveau weerspiegelt zich ook in de individuele lijstjes. Er is voor de Great Old evenwel één probleem, hoorde je gisteren her en der: de leeftijd. Op goudklompje Buta en rebel Lamkel Zé na wordt de ploeg gedragen door dertigers. Een verjongingskuur dringt zich op tijdens de komende transferperiodes.
Gepolst naar wie in april en mei de grootste rivaal van Club Brugge kan worden, kwamen velen dan ook uit bij KAA Gent. Niet bij Antwerp, evenmin bij Charleroi, dat zijn sterke herfst niet zag weerspiegeld in individuele klassementen. Het blijft er vooral groepswerk, met Morioka misschien als uitblinker.
Wat met Verschaeren?
AA Gent verliet ook geblesseerd de zaal. Jonathan David en Jess Thorup zijn te beleefd om die ontgoocheling van de daken te schreeuwen, maar die was wel terecht. Als kersverse twintiger David over enkele jaren zal schitteren in de Champions League – hij heeft body, vista, techniek en diepgang -, zullen buitenlanders zich afvragen waarom hij hier geen prijs kreeg.
Het is de tol die Gent (en ook KRC Genk) moet betalen voor het systeem: stemmen over een kalenderjaar, niet over een seizoen. De prijs ging naar het pure talent in ontwikkeling dat Verschaeren is, verre van afgewerkt, verre van regelmatig zoals dit najaar bleek, maar al Rode Duivel en een lichtpuntje in het Lotto Park. Met die vraag (nog) wel: Tielemans, zijn voorganger in het Park als prijzenpakker, of David stonden er bij hun doorbraak, in de as, op één van de moeilijkste plaatsen van het veld. De Canadees met veel regelmaat, ook Europees, ondanks een vermoeiende zomer. Is Verschaeren iemand die op termijn ook in die as van het veld terechtkomt? Een drager. Of evolueert hij tot een flyer, à la Trossard, à la Hazard, om een zware vergelijking te maken? Eentje voor een positie aan de buitenkanten.
De triomftocht van Club Brugge
Beste trainer, met voorsprong (ook een trofee voor kampioen KRC Genk, dat verder dreigt leeg te lopen en moet herbeginnen). Beste speler, een vierde plaats voor Diatta bij de beloften, en de beste doelman: Club Brugge won in 2019 geen prijs als ploeg, maar deed wel mee voor de prijzen.
Hans Vanaken pakte zijn vierde individuele bekroning op rij. De erkenning voor zijn talent is to-taal, bij voetballers, in de buitenwereld. De Limburger is geen man van ronkende verklaringen, maar wél eentje van regelmaat. Ambitieus, zonder op tafel te kloppen. Hij zet zich in een mooi rijtje van topnamen uit het Belgische voetbal. Mannen als Van Himst, Ceulemans en Van Moer die stuk voor stuk trouw bleven aan hun land, hun competitie. Hun club. Na wat omzwervingen vond de Limburger aan de kust een nieuwe heimat. Ook voor altijd?
Het hoeft hier zelfs niet te stoppen. Vanaken kan geschiedenis schrijven, en prijzen blijven pakken. Dankzij de stabiliteit in zijn entourage, zijn liefde voor het voetbal, zijn gezond verstand – je hoeft niet naar het buitenland om gelukkig te zijn -, zijn sterke genen, zijn beroepsernst, én de richting die zijn club in slaat.
Belang van het collectief
Een Gouden Schoen is een individuele prijs maar je pakt hem ook door een sterk collectief. Simon Mignolet ís de beste doelman op de Belgische velden, maar af en toe zal Sinan Bolat ook wel wat jaloers kijken naar de defensie die voor de Truienaar staat. En die is anders dan op Antwerp, waar wel wat werd gezocht voor het in mekaar klikte.
Hans Vanaken ís de beste voetballer van België, maar hij kan dat ook tonen door wat hem omringt. Dat is ook de reden waarom David zijn talent kan tonen. En Gent straks Club gaat kietelen in de titelstrijd. Daar staat ook wat in de as: Depoitre, Kums, Odjidja, Kaminski… Zo kan je Owusu, David, Jaremtsjoek en de twee jonge flanken laten rijpen.
De Gouden Schoen is een prijs die af en toe een uitzonderlijk talent beloont, denk aan Izquierdo, Dennis Praet, Thorgan Hazard om wat recente winnaars te noemen, maar ook vaak de mannen van de regelmaat in de as. Vanaken, en voor hem Kums. Nog eerder Steven Defour. En veel eerder Timmy Simons, de laatste winnaar in blauw en zwart voor Club in 2016 aan zijn zegereeks begon. Pas als het collectief er staat, kan het individu schitteren.
De concurrentie weet waar ze heen moet.
Dus waarom zou Vanaken in 2020 niet blijven winnen? Collectief én individueel? Tenzij vermoeidheid bij de stemmers op termijn gaat toeslaan, en in hun hang naar verandering ze andere namen naar voor beginnen schuiven.
Of tenzij hij straks ook meegaat naar het EK en clubs in het buitenland hem toch eens naar waarde beginnen schatten. Maar dan zal het héle plaatje moeten kloppen… Vanaken is geen avonturier.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
