Na Jens Teunckens (Antwerp), Ludovic Butelle (Angers), Ethan Horvath (?), Guillaume Hubert en Vladimir Gaboelov stelde Club Brugge met Kenneth Vermeer (32) zijn zesde doelman van het seizoen voor.
Het zei wel iets over zijn karakter, vond gepensioneerd journalist Rob Vente, toen Sport/Voetbalmagazine drie jaar geleden op bezoek was in De Kuip. Kenneth Vermeer had net de overstap gemaakt van Ajax naar Feyenoord, de eeuwige aartsrivaal, en Vente had er geen goed oog in. ‘Hier lusten ze geen Ajacieden.’ De toen 28-jarige doelman was pas de negende speler in de meer dan honderdjarige rivaliteit die rechtstreeks van Amsterdam naar Rotterdam verkaste.
Eddy Pieters Graafland was de eerste (1958), Theo van Duivenbode de meest succesvolle (Europacup I in 1970, zijn eerste seizoen), Johan Cruijff in 1983 de meest verrassende. Vente: ‘Cruijff hielp de club aan titel én beker, maar uitgerekend dat seizoen zakte het gemiddelde aantal toeschouwers spectaculair: 22.000, terwijl Cruijff vanaf 23.000 een deel van de recette zou krijgen. De reden? Afgunst ten opzichte van Ajax.’
De sterren voor Vermeer stonden in de zomer van 2014 gunstiger. Hij was gepasseerd door Jasper Cillessen en speelde een spelletje met de Amsterdamse clubleiding. Volgens zijn zaakwaarnemer Winnie Haatrecht kon hij naar AZ, technisch directeur Marc Overmars wilde hem voor een peulschil (1 miljoen) laten gaan. Als dank voor bewezen diensten. Want: Vermeer, op zijn 13e bij Neerlandia/SLTO weggeplukt, had Ajax na de blessure van Maarten Stekelenburg in 2013 naar de titel geleid. ‘We zijn Kenneth dankbaar’, verklaarde Overmars de bescheiden transfersom, tot hij hoorde dat de vijfvoudig international naar… Feyenoord ging. ‘Veel te goedkoop verkocht.’
Het Legioen vond het geweldig en sloot hem in de armen. Terecht. Vermeer hield in 30 competitiematchen 10 keer de nul en deed het seizoen erna nog iets beter: 11 clean sheets in de competitie (34 matchen) en 3 in de KNVB Beker (6), de eerste prijs in acht jaar. Zijn evaluatie: katachtige reflexen, een keeper die ballen probeert te klemmen in plaats van weg te boksen, goed in een-tegen-eensituaties en sterk in het uitvoetballen.
In de zomer van 2016 sloeg het noodlot toe: Vermeer scheurde, net als in 2010, zijn rechter achillespees. Hij revalideerde bij Lieven Maesschalck, kwam in het kampioenenseizoen slechts één keer aan de aftrap en speelde ook dit seizoen de tweede viool. Want, legde T1 Giovanni van Bronckhorst uit: ’17 clean sheets: Brad Jones heeft het vorig seizoen schitterend gedaan.’ Ook in de winterstop zag hij geen reden om te wisselen. ‘We hebben de minste tegengoals van alle ploegen. Je verandert niet zomaar van doelman.’
De Amsterdammer, die nog een contract tot 2020 had, stuurde aan op een vertrek. ‘Ik ben naar Feyenoord gekomen om te spelen, niet om op de bank te zitten.’ Of dat kan bij Club Brugge, dat hem voor een half seizoen huurt en een aankoopoptie heeft, is na de komst van Vladimir Gaboelov nochtans óók niet zeker.
