Met een op het einde nog fel vernieuwde kern, gaat Antwerp, vorige week fel getroffen door corona, een nieuwe fase van de competitie in. De kwaliteitsinjectie is er, nu nog rendement bij elkaar puzzelen en wat lacunes in de kern wegwerken.
Jordan Lukaku (26), Cristian Benavente (26), Nana Ampomah (24), Jérémy Gelin (24) en Guy Mbenza (20): dat zijn de vijf nieuwe namen die Antwerp op het einde van de transfermarkt aan zijn kern toevoegde. Op Gelin na, een rechtsvoetige centrale verdediger die werd opgeleid bij Rennes, allemaal bekenden uit de Jupiler Pro League. Net als eerdere nieuwkomers Jean Butez, Birger en Louis Verstraete, Nill De Pauw, Bruny Nsimba en Pieter Gerkens. Uitzondering: tweede doelman Alireza Beiranvand. Antwerp heeft goed gekeken naar het (oude) verleden van Anderlecht, toen ze in Brussel ook liever jongens weghaalden bij de concurrentie dan uit verre buitenlanden. Jongens van wie men op voorhand zeer goed de kwaliteiten én de gebreken kon inschatten, liever dan te gokken.
Ook opvallend: van de vijf nieuwkomers op deadline day kwamen er vier met een huurcontract. Ze doen op de Bosuil, ook al vanwege de financial fair play en de groei van de club, niet aan zotternijen. Zeker omdat de ploeg Europees straks met een tegenslag kampt. De ongeregeldheden van vorige zomer in Brussel tegen AZ – toen supporters de hekken even open duwden en op het veld dreigden te komen – kregen immers nog een staartje. Niet alleen mist Dieumerci Mbokani straks de match bij het Bulgaarse Ludogorets, Antwerp mag in zijn eerste thuisduel ook 5000 toeschouwers minder ontvangen dan officieel toegelaten. Dat is uitgerekend… tegen Tottenham, de meest aantrekkelijke tegenstander in de groep. Eind vorige week wist men nog niet hoeveel mensen juist zouden binnen mogen, maar een forse streep door de daginkomsten, die sowieso al veel lager liggen, is het wél.
Kan Cristian Benavente een rol als diepe spits aan? Ja, signaleert men vanuit Charleroi.
Dat je dan op transfervlak (een beetje) moet inboeten op de ambities of de wensen van de technische staf, nemen ze erbij. Op het eerste moment lijkt aan twee grote wensen niet tegemoet gekomen: een linksvoetige verdediger en een (ervaren) centrumspits. Met die eerste piste was de ploeg lange tijd bezig. Er werd wel degelijk gezocht naar twee bijkomende verdedigers, om het vertrek van Dino Arsnalangic (rechtsvoetig) en Wesley Hoedt (linksvoetig) te compenseren, maar alleen het rechtsvoetige alternatief kreeg de directie rond. Links niet.
De nieuwkomer in deze sector komt uit Frankrijk en heet Jérémy Gelin. Gereserveerd, wat timide, hoor je. Hij werd een maand geleden al gepolst, maar keek eerst uit naar speelkansen binnen de eigen ploeg (Rennes) en daarna naar de alternatieven. De loting van de Europa League, met onder meer aantrekkelijk duels tegen Tottenham, gaven een extra duw. Op de eerste trainingen ontpopte hij zich tot een betrouwbare goed inspelende voetballer, die zowel centraal als aan de rechterkant uit de voeten kan. Door de komst van Gelin werd Júnior Pius van de Europese lijst geduwd. Was er ook een linksvoetige verdediger gekomen, dan kon Ivan Leko Ritchie De Laet naar rechts schuiven, nu blijft die in een defensie met drie links spelen. De Laet, einde contract, stelde de Kroatische trainer niet teleur in zijn eerste maanden, maar zijn inspeelpass – beter dan die van Abdoulaye Seck -wordt aan de rechterkant wel gemist.
De snaar van Ampomah
Een waaier aan mogelijkheden hier. Na de moeizame thuiszege tegen Eupen half september koos Leko – in afwezigheid van flankspelers als Aurélio Buta en Simen Juklerød – op KV Kortrijk voor een klassieke 4-4-2 in balverlies, waarbij in balbezit iemand van de flank moest doorschuiven naar het middenveld. Tactiek die faliekant mislukte. De eindbeslissing voor die aanpak lag bij de trainer, maar een keer per week heeft die overleg met de bazen en daarin werd hem toch duidelijk gemaakt dat het systeem niet heilig is. Het gaat om het resultaat, en als het moet in een andere veldbezetting of met een aanpak door de lucht… Tant pis. Een trainer kan dan koppig zijn ding doen, of schakelen. En weer terugschakelen, als het niet loopt, zoals in Kortrijk aan de rust.
De injectie die er op het einde van de transferperiode kwam, maakt dat schakelen straks allemaal veel makkelijker. Met Jordan Lukaku komt een polyvalente verdediger mét talent, mét kwaliteit en met wat fysieke vraagtekens. Die waren er vorig seizoen ook bij Steven Defour en Kevin Mirallas, maar anders dan die twee ex-Rode Duivels speelt de leeftijd in het voordeel van Jordan. Wie 26 is, is fysiek niet afgeschreven.
Toen hij Anderlecht ruilde voor KV Oostende kende Lukaku defensieve problemen. Waren top: zijn loopvermogen, inzet en mentaliteit (als je er de zware voet en het soms wat laat komen bijnam), maar dat de jeugd van Anderlecht veelal de baas was, maakte dat hij diverse verdedigende principes niet onder de knie had. Eerst Frederik Vanderbiest en daarna Yves Vanderhaeghe hebben daar stevig aan gewerkt. Vanderbiest speelde nog met vier achter, Vanderhaeghe schoof een beetje. Hij hield vooral de rechterkant achterin, kantelde de ploeg en gaf Lukaku op links vaak de losse teugel. Een echte 3-5-2 was het nooit, maar Jordan werd altijd in de rug gedekt bij het offensief. Zo blonk hij uit, zo scoorde hij ook, en zo kwam hij op de radar van Lazio.
Leko krijgt met Lukaku een volwassen voetballer die, als hij fit is, brokken kanmaken.
Dat verder afgewerkte product kan Leko voluit uitspelen: hij krijgt een volwassen voetballer die, als hij fit is, brokken kanmaken. Lukaku duwt op die manier Didier Lamkel Zé weg van de Europese lijst. De meer in de pas lopende Simen Juklerod bleef erop. Een luid signaal richting de Kameroener, die de voorbije week weer geconcentreerd en goed bezig was op training. Er is veel meer concurrentie, zijn selectie in de ploeg krijgt hij niet langer cadeau bij gebrek aan beter, zoals vorig seizoen. Toen kantelde László Bölöni zijn ploeg in balbezit ook, om Buta veel offensieve vrijheid te geven, Leko kan dat afwisselend doen.
De komst van Nana Ampomah en de aanwezigheid van Benson Manuel geeft Leko óók de mogelijkheid om zijn systeem om te bouwen naar een 4-3-3, met dubbele flanken, afhankelijk van de tegenstand. In de door corona vernieuwde Europe Leagueformule – met drie weken na mekaar midweekwedstrijden en verplaatsingen – wordt rotatie een must. Vandaar de diverse profielen, waarmee je alle richtingen uit kan.
Ampomah kennen we van bij Waasland-Beveren. De Ghanees kwam er als een nobody, met een klein contract en vol honger. Aleksandar Boljevic bekommerde zich om hem, gaf hem bij wijze van spreken eten en legde hem te slapen. Philippe Clement gaf hem vertrouwen, en zes maanden lang presteerde Ampomah op hoog niveau. Nadien was de regelmaat minder. De ploeg viel uit elkaar en werd kwalitatief wat minder. Ampomah ging zelf ook dromen en wilde weg. Hij was niet altijd geconcentreerd, met soms wat fricties, ook intern. Nu en dan kwam hij te laat. Kortom, hij kreeg wat sterallures. Op een gegeven moment stond hij neus aan neus met ‘adoptievader’ Boljevic en vielen er verwijten. Dat hij naast zijn schoenen liep.
In de door corona vernieuwde Europe Leagueformule – met drie weken na mekaar midweekwedstrijden en verplaatsingen – wordt rotatie een must.
Uiteindelijk scheidden hun wegen: de ene trok naar Standard, de ander naar Fortuna Düsseldorf. Welke Ampomah keert nu terug, vragen ze zich in Beveren af: de volwassen versie, geleerd door zijn transfer, of de nog steeds wat dromerige Ampomah? Raakt Leko de goeie snaar, dan heeft Antwerp er een goeie buitenspeler bij. Die, net als Benson, niet te beroerd is om mee te verdedigen, maar dat nooit wekenlang consequent zal doen. Het blijven speelse aanvallers, die met het gezicht naar doel voetballen.
Een alternatief voor Mbokani
Dé lacune in de vernieuwing blijft de aanval. Toen Antwerp een paar jaar geleden Dieumerci Mbokani terughaalde, zaten velen met vraagtekens. Een vedette met een lange staat van dienst, maar met fysieke problemen aan de ledematen… Zou dat lukken? Dieu bleek een schot in de roos. Ook dit seizoen weer: na 8 matchen al 3 goals en 2 assists. In 78 wedstrijden voor Antwerp al 41 doelpunten en 20 assists. Dat zijn cijfers die doen terugdenken aan zijn goeie periode bij Anderlecht toen hij in 79 wedstrijden 48 keer scoorde en 16 assists afleverde. Maar vooral: zeven jaar jonger was. Echt sleet zit er dus niet op, tenzij lijfelijk.
Alleen: vanaf volgende week is het wel om de drie dagen presteren. Vanaf nu tot Nieuwjaar speelt Antwerp nog elf competitiewedstrijden, zes Europese matchen en een 1/16 finale voor de Croky Cup. Nu is Mbokani Europees nog een wedstrijd geschorst, maar het lijkt allemaal toch wat veel.
Daarom wilde de coach er nog graag een ervaren alternatief bij. Toen de ploeg vorig seizoen Zulte Waregem partij gaf, kwamen Bölöni en Luciano D’Onofrio onder de indruk van de prestatie en de présence van Cyle Larin, door Besiktas uitgeleend aan de West-Vlamingen. Geen vlotte schutter als Mbokani, maar iemand die een bal kon bijhouden en zo de ploeg kon laten opschuiven.
Leko wou graag een ervaren alternatief voor Mbokani, maar na een zomer zoeken, kwam die er uiteindelijk niet.
Een hele zomer lang probeerde Antwerp Larin los te weken bij de Turkse ploeg. Uiteindelijk tevergeefs. Niet de transfersom zou het probleem zijn geweest, wel andere financiële eisen: die van de speler en zijn entourage. Een vergelijk werd niet gevonden. Een alternatief evenmin, tenzij het Guy Mbenza is. Een landgenoot van Mbokani, amper 20 en opgevallen in het duel van Cercle tegen Antwerp, match waarin hij twee keer scoorde. Daarna raakte hij geblesseerd. Met het Genkse jeugdproduct Bruny Nsimba (Angolese roots) is hij een wissel op de toekomst.
Kan Cristian Benavente een rol als diepe spits aan? Ja, signaleert men vanuit Charleroi. De Peruviaan, opgeleid bij Real Madrid en van zéér bescheiden komaf, streek in januari 2016 neer op Mambour. Felice Mazzu ontdekte er een timide voetballer, die hij met mondjesmaat lanceerde. Eerst in een rol vanaf de flank, later centraal. Zijn eerste vol kalenderjaar was matig tot zwak, pas vanaf het najaar van 2017, en in samenspel met Kaveh Rezaei zagen we Benavente volledig tot ontplooiing komen. Van een bedeesde voetballer die vooral de bal in de voet wilde, werd hij een genereus aanvallende middenvelder die ook diep ging zonder bal. Een completere voetballer. In die rol viel hij ook op tegen Antwerp, slim de ruimte zoekend waar die lag. Veel in beweging.
Nu Lior Refaelov wat ouder wordt, en ook niet die opeenvolging van wedstrijden aankan, wordt hij een interessant alternatief. Zelfs voor Mbokani, al zal het dan op een andere manier voetballen worden, met veel beweging en diepgang. Zijn Refaelov, Benson en Koji Miyoshi vooral mannen die graag vertrekken met de bal in de voet, dan kunnen Benavente (of Ampomah) en Gerkens in de ruimte worden aangespeeld. Zo kan Antwerp tactisch variëren. De vraag voor de Spaanse Peruviaan is ook wel dezelfde als die voor Ampomah: is er, nadat in het buitenland wat centen werden vergaard, nog veel honger in de voetballer? Aan Leko om dat te prikkelen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
