Dat Alberto Bettiol de verrassende winnaar werd van de Ronde van Vlaanderen, weet u intussen al. Maar wat mag/moet u nog onthouden? Een analyse in 13 opvallende vaststellingen.
1) Het kransje favorieten was voor de Ronde zeer groot. En dat blijkt ook uit de uitslag: liefst 18 renners eindigden binnen de 30 seconden van winnaar Alberto Bettiol. Dat is het hoogste aantal sinds de parcourswijziging van de Ronde in 2012. En zelfs op het oude parcours, met aankomst in Meerbeke, lag dat aantal renners binnen de halve minuut slechts twee keer hoger in de 21e eeuw: 24 in 2008 en 32 in 2000.
2) In de groep van 17 renners achter Bettiol had slechts één ploeg drie vertegenwoordigers. Niet toevallig Deceuninck-Quick-Step met drie: de uitgebluste Yves Lampaert en Bob Jungels, die als voorlaatste en laatste van de groep arriveerden, én Kasper Asgreen, de verrassende, maar verdiende tweede. Voor het eerst sinds 2013 kon DQS zo geen twee of drie renners in de top tien posteren. Dat lukte dit jaar zelfs geen enkele ploeg. Lotto-Soudal kwam er dicht bij met Tiesj Benoot (9e) en Jens Keukeleire (12e). Een schrale troost voor de mannen van Marc Sergeant die in alle WorldToureendagskoersen tot nu toe alleen Tim Wellens op het podium zagen finishen (derde in de Omloop Het Nieuwsblad).
3) Dat veel renners in de finale nog bij elkaar zaten, had ook met het mooie, vrij windstille weer te maken. Dat blijkt ook het aantal finishers: 125 van de 175 gestarte renners arriveerden in Oudenaarde. Dat is 71,43 procent of het hoogste percentage van alle Rondes in de naoorlogse geschiedenis. Het was nochtans de snelste Ronde (gemiddeld 42,290 km/u) van alle edities op het nieuwe parcours, nog iets rapper dan de eerste editie met aankomst in Oudenaarde in 2012 (42,134 km/u).
4) De Ronde is een koers waar de beste renner, mede dankzij de hulp van zijn teamgenoten, solo naar de finish kan vlammen. De laatste vier jaar (Sagan, Gilbert, Terpstra, en nu Bettiol) kwam de winnaar telkens alleen over de streep, nadat ook al Fabian Cancellara in 2013 alleen was gearriveerd. Telkens kwam die winnaar ook als eerste over de Paterberg, op 13 kilometer van de eindstreep. Gilbert, Terpstra en Bettiol reden zelfs vroeger weg. De Italiaan is wel de eerste die de Oude Kwaremont als lanceerplatform richting overwinning gebruikte.
5) Of de wissel van de wacht zich vanaf nu definitief zal voltrekken, valt nog te bezien (even goed wint Greg Van Avermaet of een andere ervaren dertiger Parijs-Roubaix), maar feit is wel dat de top vijf van de Ronde van Vlaanderen 2019 (met Bettiol, Asgreen, Kristoff, Van der Poel en Politt, gemiddeld 25,80 jaar) de jongste is sinds de editie van 1991 (25,60 jaar, toen met Van Hooydonck, Museeuw, Sörensen, Gölz, Maassen in de top vijf). Bettiol was met zijn leeftijd van 25 jaar, 5 maanden en 9 dagen dagen ook de jongste Rondewinnaar sinds Boonen in 2005 (24 jaar, 5 maanden en 19 dagen).
6) Alexander Kristoff bewees na winst in Gent-Wevelgem met een derde plaats Oudenaarde nogmaals dat hij te vlug wordt weggezet als een dikzak. Over de laatste zeven edities van de Ronde van Vlaanderen kan hij zelfs de beste resultaten van alle coureurs voorleggen: 15e bij zijn debuut in 2012 (op het nieuwe parcours), daarna 4e, 5e, 1e, 4e, 5e, 16e en 3e afgelopen zondag. Straf van de Noorse flandrien.
7) Wie voor de Ronde van Vlaanderen had gezegd dat Dries Van Gestel (13e) drie en twee plaatsen na Greg Van Avermaet (10e) en Peter Sagan (11e) zou eindigen en één plaats voor Wout van Aert (14e) was gek verklaard. Maar de ook pas 24-jarige Van Gestel deed het wel, als eerste Sport Vlaanderen-Baloiserenner ooit in de top 15 van Vlaanderens Mooiste.
8) Hoezo ervaring? Hoezo parcourskennis? Vier van de eerste acht renners (Asgreen, Van der Poel, Matthews en Valverde) hadden tot voor afgelopen zondag nog nooit de Ronde gereden. Nogmaals een bewijs dat zelfs in Vlaanderen vooral de benen tellen. En dat je met de Google Maps van deze wereld, plus verkenningen en goeie stuurmanskunst, al ver kunt raken. Anderzijds gaf winnaar Alberto Bettiol toe dat hij na enkele valpartijen soms schrik heeft om in een peloton te rijden. En dan toch nog de Ronde winnen… (zonder schijfremmen nota bene).
9) Je hoeft zelfs geen profkoers te hebben gewonnen om een monument als de Ronde van Vlaanderen op zak te steken. Zo bewees ook de Italiaan. De eerste renner die dat verwezenlijkt (eerste profzege in een monument) sinds de ‘onbekende’ Oliver Zaugg in 2011 de Ronde van Lombardije won. In de Ronde van Vlaanderen moet je voor een voorheen zegeloze winnaar teruggaan naar Johan Lammerts in 1984, al won die in zijn debuutjaar in 1983 wel een criterium in Oud Gastel. Daarvoor moet je al terugkeren naar Julien Delbecque, die in 1925 de Ronde als eerste koers op zijn palmares zette.
10) Hét team van de Ronde: EF Education First, dat zelfs Deceuninck-Quick Step en Jumbo-Visma aftroefde, met naast Bettiol ook Sep Vanmarcke en Sebastian Langeveld. Voor de Amerikaanse ploeg van Jonathan Vaughters, die eind 2017 zijn team bijna moest opdoeken en zelfs een crowd funding organiseerde, een opmerkelijke gedaanteverwisseling. De laatste jaren weggezet als de losers van het WorldTourpeloton (vorig jaar behaalde EF slechts zes zeges), dit jaar zitten Bettiol en co al aan zeven overwinningen. De tweet die Vaughters zondagavond de wereld instuurde was dan ook veelzeggend: ‘These are the days I really regret having blocked so many cretins on Twitter. I’d just love to hear them say absolutely……nothing.’
11) Het is van 2003, zijn eerste profjaar, geleden dat wereldkampioen Alejandro Valverde zo lang heeft moeten wachten op zijn tweede seizoenszege. Dit jaar won hij tot dusver alleen in de UAE Tour een rit. In zijn debuutseizoen moest de Spanjaard tot 9 april ‘wachten’ op een eerste zege.
Anderzijds behaalde Valverde dit jaar voor het eerst, op zijn bijna 39e(!), toptienplaatsen in de eerste twee monumenten: in Milaan-Sanremo werd hij zevende en in de Ronde, bij zijn debuut nota bene, achtste. Met zeges in Luik-Bastenaken-Luik en een tweede plaats in de Ronde van Lombardije eindigde hij nu al in vier van de vijf monumenten in de top tien.
Ook Peter Sagan kwam tot dusver nog niet verder dan één zege, een rit in de Tour Down Under. Hij zegt zelf nog niet honderd procent te zijn na zijn ziekte voor Tirreno-Adriatico. En volgens insiders heeft de Slovaak zijn piek ook verlegd, om ook in de Amstel Gold Race én Luik-Bastenaken-Luik mee te strijden voor de zege. Nog afwachten dus om een balans van zijn voorseizoen te maken.
12) Slechts drie overwinningen hebben Belgische renners dit seizoen behaald in de WorldTour: Jasper Philipsen, de toen pas 20-jarige sprinter die (na diskwalificatie van Caleb Ewan) een rit won de Tour Down Under, Victor Campenaerts, die de wereldtop versloeg in de tijdrit van Tirreno-Adriatico, en Thomas De Gendt, die in de Ronde van Catalonië een zoveelste straf nummer opvoerde in een ontsnapping.
Maar dus nog geen enkele zege in een eendagskoers. Zowel in Dwars door Vlaanderen als de Ronde van Vlaanderen haalde zelfs geen enkele Belg het podium. De eerste landgenoot, Oliver Naesen, strandde zondag pas op de zevende plaats. Alleen in 1997 was het nog verder zoeken in de uitslag naar een eerste tricolore vlaggetje, toen Jo Planckaert achtste werd.
13) Slotvraag: wat zouden de renners gedacht hebben die Mathieu van der Poel, na diens valpartij, op de Oude Kwaremont en Koppenberg hebben zien voorbijvlammen? Pure bewondering of ontnuchtering? Verbluffend immers, zijn comeback. Zélfs zijn altijd zeer nuchtere vader Adrie was onder de indruk. Een bevestiging dat MVPD met de druk als favoriet kan omgaan én ook de afstand van 270 kilometer probleemloos verteert. Zijn langste koers tot nu toe was ‘slechts’ 249,5 kilometer lang, Gent Wevelgem. Waar hij, net als in de Ronde, als vierde eindigde – zijn eerste twee WorldTourkoersen…
Eén bedenking slechts: zelfs superman wordt afgestraft als hij – zoals Van der Poel zelf toegaf – te laks is, en zo te ver zit op de laatste beklimming van de Oude Kwaremont. Waardoor hij Alberto Bettiol niet eens zag wegrijden. Zo niet, dan hadden we (allicht/misschien) een andere winnaar gekregen. En had iedereen nu wel gesproken van een fantastische Ronde. Maar dat maakt de rekening niet van Alberto Bettiol. Hij won omdat hij, op MVDP na misschien, gewoonweg de sterkste was.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
