Mag Alejandro Valverde, nu hij eindelijk de regenboogtrui heeft veroverd, definitief uitgeroepen worden tot de beste renner van zijn generatie? Ja, zeggen de cijfers.
Zelden waren de meningen over een nieuwe wereldkampioen zo verdeeld als vorige zondag, toen Alejandro Valverde bij zijn 12e poging en na 6 podiumplaatsen de wereldtitel behaalde. Als enige overgeblevene van een vervuilde generatie, als ooit geschorste renner die nooit heeft bekend, als 38-jarige geen geloofwaardige renner, vinden sommigen. En dus een slechte zaak voor het wielrennen, zijn wereldtitel. Over Valverdes hevige vreugde na de finish tweette een Engelse journalist schamper: ‘Hij is niet emotioneel, hij weet dat hij een grote schuld aan de duivel moet afbetalen.’
Veel heeft Valverdes wereldtitel dan ook niet veranderd: degenen die twijfelen blijven dat doen, zoals Tom Dumoulin en Tim Wellens, die vorige zondag weliswaar hun woorden wikten. Degenen die geloven in zijn zuiverheid en hem loven voor zijn bodemloze drive en beroepsernst spraken dat ook zondag uit. Zoals Peter Sagan, de flashy kampioen en het gezicht van de nieuwe, cleanere generatie die zélf aandrong bij de UCI om Valverde de regenboogtrui te mogen overhandigen – groter kon het contrast niet zijn.
Discussie over Valverdes geloofwaardigheid zal er altijd blijven bestaan, maar zijn toppositie in de ranking van de beste coureurs in de 21e eeuw, zoals Tom Boonen aangaf, zullen weinigen nog betwisten.
Het strafste is vooral dat Valverde als geen enkele andere renner van zijn generatie overwinningen in grote eendagswedstrijden met eind/ritzeges/ereplaatsen in grote/kleine rondes combineert.
Op zijn 38e heeft El Imbatido al meer haren dan koersen verloren. En dus staan er nu op zijn palmares liefst 122 zeges, fenomenaal voor een niet-sprinter. In de 21e eeuw doen dan ook alleen André Greipel (155), Alessandro Petacchi (154), Erik Zabel (149) en Mark Cavendish (146) qua kwantiteit beter. Qua kwáliteit van zijn palmares staat geen enkele andere renner zelfs op de foto. Dat bewijzen ook de statistieken. Aan de hand van het puntensysteem, gebaseerd op zeges en ereplaatsen, dat dit magazine enkele jaren geleden hanteerde om een top 50 van de beste Belgische renners ooit op te stellen, scoort Valverde nu 5575 punten.
Uiteraard minder dan de onbereikbare Eddy Merckx (10205), maar méér dan Roger De Vlaeminck (4450), Rik Van Looy (4190), Freddy Maertens (3750), Tom Boonen (2840), Philippe Gilbert (2510) en Johan Museeuw (2365). Ook andere hoogscorende buitenlandse renners van de laatste 20 jaar komen niet eens in de buurt: Peter Sagan (3270), Vincenzo Nibali (3015), Alberto Contador (2885), Chris Froome (2800) en Fabian Cancellara (2630).
Het strafste is vooral dat Valverde als geen enkele andere renner van zijn generatie overwinningen in grote eendagswedstrijden met eind/ritzeges/ereplaatsen in grote/kleine rondes combineert. Een snipperdag permitteert hij zich nooit: niet op training, niet in een koers. De laatste keer dat hij níét in de top 50 van eender welke race eindigde? 7 mei 2016, de 2e etappe van de Giro (73e in een massasprint). Sindsdien finishte de Movistarrenner 189 (!) keer op rij in de eerste 50. Je kan er nu al een huis op verwedden dat hij volgende zaterdag in Ronde van Lombardije die reeks zal voortzetten. Met zijn huidige vorm is de kans zelfs reëel dat hij ook dat hiaat op zijn palmares (na twee tweede plaatsen) zal opvullen. Tot spijt van wie het benijdt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
