Dagboek uit de Giro – dag 4: de vulkaan en de cannoli

© Belga Image

Maandag 5 oktober: Calatabiano (nabij Taormina), waar een spontane quote uit The Godfather uit onze mond rolt.

We ontwaken deze ochtend met zicht op de Etna. Hoewel, wat heet zicht? Er hangt een vreemd soort mist in de lucht. Vandaag is nergens zon te zien. Desondanks zijn we gelukkig. De camping Mons Gibel, waar we The Beach vakkundig tussen twee muurtjes van vulkanisch gesteente hebben geparkeerd, ligt naast het parcours, op zo’n zestig kilometer van de aankomst. ‘Monsgibel’ is een plaatselijke bijnaam voor de Etna, die in de mist nog iets donkerder grijze rook uitwasemt. We zetten onze stoeltjes aan de kant van de weg en wachten op de passage van de karavaan.

In de koers weet men hoe spanning op te bouwen. Nadat de rode wagen met het opschrift ‘inizio corsa‘ is voorbijgereden, duurt het nog zeker vijf minuten en dertig motoren met carabinieri voor de kopgroep zich meldt. Het valt op dat het nagenoeg enkel mannen zijn die ons passeren – en dan doelen we niet op de renners zelf, maar op chauffeurs, mecaniciens en bij uitstek de politiediensten.

De Giro blijkt hier toch vooral een mannelijke aangelegenheid. Dat lijkt hier op nog wel meer zaken van toepassing. Onder de 485 kandidaten voor de lokale burgemeestersverkiezingen, die gisteren en vandaag in een deel van Sicilië georganiseerd worden, bevinden zich slechts 55 vrouwen.

Ook daarom valt het ons op dat één bocht verderop een aantal dames in witte schorten naar buiten is gekomen om de renners (vluchter Victor Campenaerts op kop) aan te moedigen. Nog voor de wedstrijd er voorbij komt, zien we al enkele agenten halt houden. Blijkt dat de vrouwen werkzaam zijn in een fabriek waar zoetigheden en gebak geproduceerd worden: Cannolificio Mongibello. Voor de gelegenheid delen ze heerlijke amandelkoekjes uit, maar binnen moeten dus ook duizenden cannoli op hun vulling van ricotta liggen wachten.

Eén van ons citeert spontaan uit The Godfather, waarin caporegime Peter Clemenza na een afrekening tussen de graanveldende legendarische woorden spreekt: ‘Leave the gun, take the cannoli’. Het tweede deel van die zin was een toevoeging van acteur Richard Castellano. Zijn echtgenote in de film, die dat ook in het leven naast de set was, had hem ingefluisterd zeker de cannoli niet te vergeten. En ook dát mogen we niet vergeten te vermelden.

Wie vanavond zeker ook eens met zijn echtgenote belt is Geraint Thomas. Hij komt lelijk ten val in de aanloop naar de officiële start van de etappe – een schuiver over een bidon – en moet al vroeg de rol lossen. Thuisrijder Vincenzo Nibali laat daarop prompt zijn ploegmaats tempo maken. Wanneer vervolgens ook nog Simon Yates de rol moet lossen, is de verrassing helemaal compleet. De getekende gezichten die we zagen, leken er al op te wijzen dat het een zware aanloop is geweest; nog voor de steile laatste kilometers van de eerste échte klim, is de Giro al twee grote favorieten kwijt.

Geraint Thomas kwam gisteren met kleerscheuren en heel wat minuten achterstand over de streep.
Geraint Thomas kwam gisteren met kleerscheuren en heel wat minuten achterstand over de streep.© GETTY

Vroege vluchter Giovanni Visconti kan er helemaal een Siciliaans feestje van maken, maar dat is buiten Jonathan Caicedo gerekend. De Ecuadoraanse kampioen laat zijn kompanen achter en klautert naar de mooiste overwinning uit zijn carrière. Ei zo na haalt hij ook nog de roze trui binnen, maar João Almeida houdt aan de finish net een paar honderdsten over. Deceuninck-Quick Stepmanager Patrick Lefevere is ongetwijfeld weer tevreden.

Die andere Godfather, Vito Corleone, dankt zijn naam in de film aan een lakse ambtenaar op Ellis Island. De man laat Vito’s geboorteplaats registreren als zijn achternaam. Corleone is een stadje op dit eiland, dat we gisteren vanuit de auto zelfs even zagen liggen.

Net als, op de wegwijzers, de plaats Misterbianco, vanwaar een andere bekend geworden emigrant uitreisde. Pino Cerami was nog maar een kleuter toen zijn gezin naar Charleroi verhuisde, waar zijn vader er na één dag in de mijnen al de brui aan gaf en in de staalsector ging werken. In het weekend ging hij met zoon Pino naar de koers, jaren later won die onder meer Parijs-Roubaix en een etappe in de Tour. En hoe anders is zijn verhaal, zou je nog kunnen denken, dan dat van de vluchtelingen die in bootjes arriveren op de paradijselijke stranden van het eiland Lampedusa, tweehonderd kilometer ten zuiden van Sicilië, waarnaar vanuit Catania (de startplaats van rit 4) lowbudget vluchten opstijgen?

Wij wandelen ’s avonds laat vanop een nieuwe camping naar de zee en gaan in de golven staan. We laten de kiezels liggen onder onze voeten, maar schreeuwen naar de branding om te oefenen voor ons commentaar van morgen: ‘En daar gaat Démare. Démare zet nu aan. Komt Gaviria daar nog over? Komt Gaviria daar nog over? Het is Démare die ‘m pakt!’

Jonas De Bruyn en Lennert De Vroey

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content