Dagboek uit de Giro – dag 5: Bella ciao, ciao Sicilia
Dinsdag 6 oktober: de laatste dag op Sicilië, waar Adamo niet meer gekend lijkt te zijn.
Het is ze niet zo vaak gegund in deze Giro, maar vandaag zijn de sprinters aan het feest. Omdat we onze mondmaskers in The Beach op de wat uitgestorven camping zijn vergeten, wordt het ook voor ons nog sprinten naar de weg waar we de renners vandaag kunnen zien passeren. Het is nog vroeg in de etappe. Drie kansloze vluchters rijden enkele minuten voor het peloton uit.
Om onze laatste dag op Siciliaanse bodem in stijl te besluiten, hebben we een gitaar meegenomen. De mannen die op een muurtje zitten wachten op het peloton kijken ons een beetje vragend aan. Misschien omdat we voor het lied Cade La Neve kozen, van de op Sicilië geboren Adamo, een titel die zoveel betekent als ‘De sneeuw valt neer’. Niet meteen het meest toepasselijk bij achtentwintig graden, onder een zon die na de snipperdag van gisteren weer volop schijnt. Misschien moeten we later deze Giro, ergens op de Passo dello Stelvio, nog eens een nieuwe poging wagen.
Dan maar even kort het partizanennummer Bella Ciao – en jawel, een van de mannen op het muurtje moet nu glimlachen. Niet dat we zijn mond kunnen zien, want het dragen van een masker wordt ook in Italië weer overal in de publieke ruimte verplicht, maar de lachrimpels aan de zijkant van zijn ogen tonen toch een blijk van sympathie. ‘You play Cocaine, Eric Clapton‘. Opvallend dat hij hierover begint. We lazen deze ochtend nog dat de Cosa Nostra, de Siciliaanse maffia, naar schatting meer dan tien miljard euro per jaar verdient aan drugshandel.
Na de kopgroep rijdt het peloton voorbij; er vliegt een oranje drinkbus onze kant op. Gelukkig komt er deze keer niemand ten val. De Claptonman raapt het souvenir op. Er staat in dikke letters op geschreven: ZAK. Hij is zo blij als een kind. Misschien maar goed dat hij niet begrijpt wat dat in onze taal betekent. Wij knikken en glimlachen – si si, Ilnur Zakarin.
Een sprintje later zien we op de enige beklimming van de dag een beeld dat aan de Tour de France doet denken. Bora-Hansgrohe trekt naar het front en dirigeert het koersverloop. Fernando Gaviria, Álvaro Hodeg en Elia Viviani haken af, al kan die laatste dankzij de hulp van zijn ploegmaats wel nog terugkeren. In de sprint is het Frans kampioen Arnaud Démare die nog net Peter Sagan weet te remonteren. Het verschil is met het blote oog nauwelijks waarneembaar. En ook Davide Ballerini, die aan de andere kant van de Slovaak langszij komt, verliest maar met een banddikte. Zouden zijn gedachten deze avond nog eens afdwalen naar zijn sprintje bij de laatste Traguardo Volante, waar hij meehielp om de roze trui van ploegmaat João Almeida te beschermen? Wie weet komt hij net dàt minieme greintje energie tekort in de laatste hectometers.
En hoe zit dat met de mannen voor het klassement? Plagen zij zichzelf drie weken lang met zulke overwegingen – anticiperend, altijd angstig, als de dood voor de inspanning te veel? Waar later dan de vinger op gelegd zal worden: daar heeft hij de Ronde van Italië verloren.
Ja, Sicilië ligt nu achter ons, maar het vervolg doorheen de laars zelf moet nog komen. En al waren er dan, zeker voor de Britten, al heel wat valse noten te betreuren, er zit nog veel muziek in deze Giro. Te beginnen in het bergachtige binnenland van ruig en pittoresk Calabrië. Er vallen ook daar oneindig veel verhalen te vertellen. Maar die banddikte indachtig, en de lange weg die voor ons ligt, hoeden we ons voor te vroeg pieken. Wordt vervolgd.
Jonas De Bruyn & Lennert De Vroey
Wil je de avonturen van Jonas en Lennert op de voet volgen? Neem dan eens een kijkje op hun Facebook– of Instagrampagina.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier