Dagboek uit de Giro – dag 9: de onmogelijkheid van samen

Zaterdag 10 oktober: Termoli (Molise).

Bar Aldo Moro ligt om de hoek van de finish op de Lungomare in Vieste. Aan pijltjes zien we dat de renners na hun aankomst langs dit pleintje naar de bussen zullen worden afgeleid. Rond half twee ’s middags zit er naast het koppel uitbaters helemaal niemand binnen. Dat is elders wel anders. Wij hebben de voormiddag doorgebracht met nieuws lezen in The Beach (een kleine bom: Simon Yates start niet wegens corona; misschien hangt de Giro aan een heel dun draadje, maar we doen bestendig voort) en een uitje naar het echte strand.

Ons ontbijt hebben we al die tijd wat uitgesteld en bij aankomst in het witte havenstadje zijn we dan ook vooral op zoek naar caffè en een cornetto (een croissant hier, niet het ijsje). Maar het is zaterdag en Giro, dus vloeit op de terrassen al rijkelijk wijn en Aperol, en zitten wielerfans en wielerleken vrolijk pratend rond schalen gefrituurde hapjes.

Het lege café Aldo Moro is vernoemd naar de politicus en staatsman waaraan een buitengewoon verhaal is verbonden. Moro was in de decennia na de Tweede Wereldoorlog meermaals premier van Italië en sterkhouder van de christen-democratische partij. Dat alles in een klimaat, in volle Koude Oorlog, waarin ook in Italië een sterke communistische partij opkwam.

De terroristische Brigate Rosse zorgden vooral in de jaren 70 voor de nodige angst. Toen de communistische partij in 1976 een historische verkiezingsoverwinning boekte, pleitte Moro voor een coalitie mét de communisten, die tot die tijd altijd angstvallig waren weggehouden van de macht.

Die mildheid werd hem door veel mensen kwalijk genomen; noch de overtuigde kiezers van de christen-democraten of de communisten, noch de Verenigde Staten of de Sovjet-Unie waren hiermee erg opgezet. Vandaar ook de complottheorieën die na zijn dood zo welig zijn gaan tieren. Zeker is dat hij in 1978 door de Brigate Rosse op brutale wijze werd ontvoerd. Alle vijf de bodyguards van Moro werden bij die actie omgebracht. Vervolgens werd de kopman gebruikt als pasmunt in hun vraag naar losgeld en de vrijlating van enkele gevangenen.

Toen de regering daaraan geen gehoor gaf, en ook een poging van paus Paulus VI op niets uitliep (in een brief zou hij zelfs hebben voorgesteld zichzelf in ruil voor de politicus aan te bieden), werd Moro in de kofferbak van een Renault met kogels doorzeefd. Door de Brigate Rosse? Of toch in opdracht van de Amerikanen?

Bar Aldo Moro blijft niet leeg: eerst wandelt een stille stamgast binnen en even later ook een luide, uitbundige en trotse inwoner van Vieste, wat duidelijk wordt wanneer hij, als de renners op tv eenmaal het stadje binnenrijden, de naam van iedere straat en rotonde die in beeld komt naar het scherm schreeuwt. In een wat kabbelende etappe heeft hij ruim de tijd om met meerdere Campari’s zijn schorre keel te smeren. Hij hoort de helikopter, loopt naar buiten en begint te zwaaien naar de hemel. Terug binnen wijst hij verrukt naar een luchtbeeld: il Pizzomunno!

De Pizzomunno is een opmerkelijke zuil van wit gesteente, die we de dag voordien al opgemerkt hadden. Volgens de legende was visser Pizzomunno de mooiste jongen van het dorp, zo mooi dat zelfs de zeemeerminnen verliefd op hem werden. Zijn hart lag echter bij, zoals dat gaat, het mooiste meisje van het dorp. Iedere dag stond zij hem op het strand op te wachten. De zeemeerminnen, ziek van jaloezie, besloten een wig te drijven tussen het verliefde stel en roofden haar mee, de zee in. Hij bleef alleen achter, wachtend op de terugkeer van zijn lief, maar tevergeefs: versteend, verstild door zoute tranen.

De onmogelijkheid om samen te komen speelt vandaag ook Salvatore Puccio, Matthew Holmes en Joey Rosskopf parten. Tijdens de plaatselijke ronde in Vieste zijn ze duidelijk de sterkste op het steile klimmetje, maar wanneer de geloste Alex Dowsett terugkeert en meteen ook doorzet kijken ze allemaal naar elkaar. Een minuut voorgift is ruim voldoende voor de Brit om de klim een tweede keer te ronden.

Een eervolle vermelding verdient wel nog Mathias Brändle, die in de achtergrond voorbeeldig afstopt en vooral ook na de finish de tijd maakt voor een praatje voor Bar Aldo Moro. Een uiterst vriendelijke man, die ons bevestigt wat we al vermoedden (het ging weer hard aan het begin, met iedereen die in de vlucht wou zitten) en ons spontaan een drinkbus schenkt als souvenir.

Wél een effectief bindmiddel tussen mensen blijkt eenzelfde gps-systeem. Dat wordt na afloop van de rit erg duidelijk, wanneer we noordwaarts trekken, richting de start van morgen, en in de karavaan van promotiebusjes, perswagens en ploegauto’s verzeild geraken. Als we twijfelen bij een wat vreemde, smalle afslag links, zien we twee Giro-camionetten onze kant uit rijden. We kijken de bestuurders vragend aan. Weg versperd, of toch proberen? Nee nee nee, gewoon rechtdoor.

Jonas De Bruyn en Lennert De Vroey

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content