Mark Cavendish keert terug naar Deceuninck-Quick-Step. Veel meer dan een sportieve is de transfer een menselijke én commerciële keuze van manager Patrick Lefevere. Een analyse aan de hand van drie vragen aan onze wielerman Jonas Creteur.
Waarom is dit een menselijke keuze?
Goed een maand geleden zei Patrick Lefevere, toen hem werd gevraagd naar een mogelijke terugkeer van Mark Cavendish: ‘Op dit moment zegt mijn hart “ja”, maar mijn verstand “neen”.’ Lefevere is dan ook niet de manager die renners weer in de armen sluit nadat ze eerder de ploeg voor meer geld hebben verlaten. Alleen Frank Vandenbroucke, Kevin De Weert, Gert Steegmans en Dries Devenyns mochten sinds de start van het Quick-Stepteam in 2003 terugkeren naar de oude, vertrouwde stal – met wisselend succes.
Cavendish wordt nu de vijfde in die rij. Bij de bekendmaking van de transfer klonk het bij Lefevere: ‘Ik doe niet aan liefdadigheid, maar heb het hart op de juiste plaats.’ Hem kennende is dat ook gemeend: hij heeft altijd een zwak gehad voor de charismatische Brit, net als hij een man die zelden een blad voor de mond neemt. Weliswaar met een explosief karakter, maar met een hart van koekebrood.
Toen Cavendish eind 2015 naar Dimension Data trok, omdat Lefevere zijn financiële eisen niet meer kon/wilde inwilligen, viel de Brit zelfs huilend in diens armen. Hij bedankte hem voor de onvoorwaardelijke steun en gaf hem een peperduur horloge cadeau. Het eerste geschenk dat Lefevere naar eigen zeggen in dertig jaar van een renner had gekregen.
Ook daarna bleef het contact tussen hem en Cavendish close. Wat nu uitmondt in een contract waarmee de Manxman een waardig slot aan zijn carrière kan breien. Zo’n grote opluchting dat Cav volgens Lefevere aan de telefoon opnieuw begon te wenen, deze keer van pure blijdschap en opluchting.
Waarom is dit een commerciële keuze?
Hoewel Patrick Lefevere benadrukt dat deze transfer een keuze van het hart is, neemt hij als manager zelden of nooit beslissingen op basis van louter emoties. De West-Vlaming waakt als ex-boekhouder zéér goed over zijn budget, kijkt altijd naar wat een renner in ruil voor zijn loon qua return on investment kan opleveren. Niet alleen op sportief, maar ook op commercieel vlak, voor zijn sponsors.
Wat dat betreft heeft Cavendish nog altijd een grote waarde. Het nieuws over de transfer haalde alle headlines, nationaal en internationaal. Mede door de aankondiging van Cavendish zelf op zijn sociale mediakanalen: eerst een foto van een roedel wolven (alluderend op The Wolfpack, de bijnaam van de ploeg), gevolgd door de officiële melding, waarin hij benadrukte dat hij ‘weer thuiskomt’.
Posts die vele duizenden keren geliket en geretweet werden. Niet toevallig staat de Brit nog altijd op plaats vijf in de ranking van meest gevolgde renners op sociale media: met zo’n 2,6 miljoen followers (waarvan de helft op Twitter) komt hij na Sagan, Quintana, Uran en Froome. Deceuninck-Quick-Step, dat hard inzet op sociale media en storytelling van zijn sterren, zal dat grote bereik de komende maanden ten volle benutten.
Extra factor: voor hoofdsponsors Deceuninck (Pvc-ramen) en Quick-Step (laminaat) is Groot-Brittannië, waar Cavendish nog altijd een aansprekende vedette is, al vele jaren een grote afzetmarkt. Vergeet ook de invloedrijke Amerikaanse fietsenleverancier Specialized niet. Die speelde Cavendish in zijn topperiode bij HTC-Highroad en bij Omega Phama/Etixx-Quick-Step (2013/15) uit als wereldwijd gezicht. Het ontwikkelde zelfs de ‘Venge’, een fiets voor ’s werelds snelste man op twee wielen, zoals Specialized Cav toen omschreef.
De Brit is trouwens ook al jaren een ambassadeur van brillenproducent Oakley, tevens partner van… Deceuninck-Quick-Step.
Daartegenover staat ook de lage kostprijs van Cavendish. Die zal niet gratis koersen – zoals hij een maand geleden aanhaalde – want dat mag simpelweg niet. Maar dat hij veel heeft ingeleverd om nog renner te kúnnen zijn, is een feit. In Het Laatste Nieuws wordt gewag gemaakt van een salaris van 100.000 euro, zeer beperkt voor een renner van zijn status. Ter vergelijking: het minimumloon in de WorldTour bedraagt goed 40.000 euro.
Lefevere beklemtoonde dan ook dat het financiële risico laag is, en dat Cavendish zelfs zélf een sponsor aanbracht om zijn salaris te betalen. Dan kan je als manager makkelijker je hart laten spreken. En als de Brit toch nog eens de armen in de lucht steekt, dan zal de grote publicitaire return de mogelijke bonussen in het contract ruimschoots compenseren.
Waarom is dit veel minder een sportieve keuze?
Feit: als het menselijke en commerciële aspect niet had meegespeeld, dan had Lefevere Cavendish nooit aangetrokken. Puur sportief zakte man van het Eiland Man de laatste drie jaar immers steeds verder weg in het sprintersmoeras: het afgelopen seizoen behaalde hij geen enkele toptienplaats en werd hij in elke massasprint weggereden. Zelfs als Cavendish goed gepositioneerd zat, kon hij zijn sprint nooit doortrekken.
Zijn laatste en enige podiumstek in de laatste twéé jaar dateert zelfs al van april 2019: derde in een rit in de Ronde van Turkije, in april 2019. En zijn laatste zege boekte Cav al bijna drie jaar geleden, een etappe in de Ronde van Dubai, in februari 2018.
Vooral te wijten aan het Epstein-Barrvirus dat bij Cavendish in 2017 werd vastgesteld, en dat in de zomer van 2018 weer opflakkerde. Een periode waarin hij ook mentaal heel erg diep zat. Afgelopen zomer bekende de sprinter zelfs dat hij professionele hulp had gezocht om uit een klinische depressie te raken.
Ook de coronacrisis, de lockdown en een mogelijke naderend einde van zijn carrière had het voorbije jaar geen positieve invloed op Cavendish’ gemoed. Dat bleek onder meer uit zijn tranen na Gent-Wevelgem, toen hij – na een hele dag in de aanval te hebben gereden – zei dat hij zijn laatste koers had gereden.
De vraag is: kunnen de ploegleiders en trainers van Deceuninck-Quick-Step hem weer op een respectabel niveau krijgen? ‘We verwachten niet dat Mark zes ritten wint in de Tour’ zei Tom Steels. Dat is niet één, maar zes open deuren intrappen, want de kans dat Cavendish zelfs in de teamselectie voor de Giro of Tour raakt is zeer klein.
Topsprinter Fabio Jakobsen is weliswaar nog maanden verwijderd van een comeback, maar de Giroselectie zal allicht rond Remco Evenepoel gebouwd worden, die van de Tour rond Julian Alaphilippe en groenetruiwinnaar Sam Bennett. Misschien biedt de Vuelta een mogelijkheid, maar da’s nog veraf.
Zelfs als hij geselecteerd zou worden, dan is de kans dat Cavendish nog een rit in een grote ronde wint, bijna onbestaande: de laatste plus 35-jarige sprinter die daarin slaagde was Alessandro Petacchi toen die in 2011 op zijn 37e een Girorit won (voor Cavendish nota bene) en in 2010 op zijn 36e twee etappezeges behaalde in de Tour. Ook een voorbeeldprof als André Greipel kon sinds zijn 34e en een laatste ritsucces in de Giro van 2017 niet meer op tegen het jongere sprintgeweld.
Cavendish uitspelen in een sprinterstrein lijkt ook niet vanzelfsprekend. Hij heeft niet de power om een paar honderd meter op kop te vlammen en als lead-outman heeft hij met zijn 1m75 ook niet het ideale postuur om een sprinter te lanceren. En wil hij, als gezinsvader met drie kinderen, daarvoor ook nog de risico’s nemen?De Brit moet volgens Lefevere met zijn grote knowhow en uitstraling wel advies kunnen geven aan de soms onzekere Sam Bennett. De vraag is echter of die twee überhaupt veel samen zullen koersen.
Volgens ploegleider Tom Steels moet Cavendish eerst het koersplezier terugvinden in kleinere rondes en eendagsraces als de Handzame Classic en Nokere Koerse. Kan de Manx Missile daar nog een rol spelen als sprinter? En zal zijn nukkige zelf dan bovendrijven als het ook in die wedstrijden niet meer lukt?
Een zaak is zeker, zei Lefevere: ‘Als Mark faalt, zal het mijn schuld niet zijn, want hij is al drie jaar nauwelijks boven water gekomen.’
Niets te verliezen dus, alleen maar te winnen. En kan Cavendish dat tóch nog eens – ook al is het in een kleinere koers – dan zal de publicitaire return voor de beperkte investering nog groter zijn dan die nu al is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
