En toen viel Freddy Maertens van zijn voetstuk

Vrijdag begon de Ronde van Italië. In 1977 betekende deze wedstrijd het begin van het einde voor Freddy Maertens. En een moment van glorie voor zijn ploegmaat Michel Pollentier.

Je houdt het in het huidige tijdsbeeld amper nog voor mogelijk: toen Freddy Maertens in 1977 zeven van de negen ritten won in de Ronde van Italië zat hij, eind mei, aan 33 zeges. Voordien pakte Maertens onder meer dertien ritten in de Ronde van Spanje, naast de eindzege. Op zijn conto stonden 87 overwinningen in anderhalf jaar. Maar toen, in de Giro, gebeurde het. In een massaspurt op het autocircuit van Mugello liep Maertens bij een val een ingewikkelde polsbreuk op en moest opgeven.

De Flandriaploeg veranderde meteen het geweer van schouder. Michel Pollentier, de vriend en trainingscompagnon van Maertens, pakte de roze trui in de Dolomieten en stond die niet meer af. Lomme Driessens, zijn sportdirecteur die zich eerder nauwelijks om hem had bekommerd, praatte zo op het moreel van Pollentier in dat die boven zichzelf uitsteeg. Plots maakte iedereen kennis met de hoekige hardrijder die zichzelf nooit bewierookte, maar op dat moment zeker was van zichzelf. Toen Francesco Moser hem een koffer geld aanbood om de Giro te verliezen, weigerde hij. Voor Pollentier bleek deze wedstrijd een springplank te zijn naar grote successen. Hij won hetzelfde jaar de Ronde van Zwitserland en het Belgisch Kampioenschap in Yvoir, op een selectieve omloop die voor hem op maat was geknipt.

Triomf en tragedie liggen dicht bij elkaar in de sport. Want Freddy Maertens, die tot dan zo fabelachtig reed, viel in Mugello van zijn voetstuk. Onder druk van Driessens startte Maertens nog in de Ronde van Zwitserland. Hij won de eerste rit met zijn arm in het gips, maar in de bergen zag hij ongelooflijk af. Door die arm nam hij op de fiets een onnatuurlijke houding aan, die zette zich over op zijn rug, met een opgave als gevolg.

Het was het begin van een donkere periode waarin Maertens meer zorgen om zijn hoofd had. Hij begon zaken te doen, samen met zijn ploegmaat Marc Demeyer. Een meubelzaak, de Flandriaranch, het bleken slechte investeringen. Later kwamen er nog problemen bij Flandria en diende hij belastingen te betalen op geld dat hij naar eigen zeggen nooit had gekregen. Het dreef Maertens naar de rand van de afgrond.

Toen Freddy Maertens later, in 1981, bij Boule d’Or werd herenigd met zijn mentor Driessens was dit de voorbode van een van de meest sensationele comebacks uit de geschiedenis van de wielersport. Maertens won vijf ritten en de groene trui in de Ronde van Frankrijk en pakte later in Praag de wereldtitel. Het bleek uiteindelijk geen stimulans om door te gaan. Maertens, die ooit 210 koersen op een jaar reed en een onvoorwaardelijke trainingsbeul was, voelde zich verongelijkt toen zijn sponsor bepaalde beloftes niet nakwam. Hij ging opnieuw door een donkere tunnel, kreeg veel roddels te verwerken en een hoop verwensingen naar het hoofd geslingerd. Hij leed in stilte.

Vandaag is Freddy Maertens 66 jaar. De wonden zijn geheeld. Wie met hem naar een koers gaat, merkt hoe onvoorstelbaar populair hij nog steeds is. Freddy Maertens, de goedheid zelf, geniet ervan. Hij heeft het verleden achter zich gelaten.