En toen voelde Roger De Vlaeminck zich door Eddy Merckx vernederd

Iedere zaterdag brengen we een opmerkelijk verhaal uit de wondere wereld van het wielrennen. Vandaag: de dag dat Roger De Vlaeminck op zijn tenen werd getrapt door Eddy Merckx.

Roger De Vlaeminck was een complexe persoonlijkheid, een vrijgevochten kampioen. Hij droeg het hart op de tong. De Vlaeminck was niet bang van stekelige uitspraken. Hoewel de Oost-Vlaming een van de meest complete renners aller tijden is en probleemloos van het veld naar de baan en de weg overschakelde, heeft hij zichzelf nooit bewierookt.

Hoogmoed paste niet bij hem, ook al gaf hij door zijn onbezonnenheid en attitude wel eens een andere indruk. Roger wilde graag gezien worden. En hij was gevoelig. Alleen verborg hij dat achter stoerheid. Er was echter niet veel nodig om hem tot in het diepste van zijn ziel te treffen.

Woede als brandstof

Voor Roger was woede vaak een brandstof om boven zichzelf uit te stijgen. Het beste voorbeeld daarvan is een verhaal uit de Ronde van Zwitserland van 1975. Zijn in een dopingaffaire verwikkelde broer Eric was toen net gearresteerd en voor de start van de eerste etappe duwde Merckx hem een krantenartikel onder de neus. Op de eerste pagina stond een foto van Eric die geboeid werd weggeleid.

Roger dacht dat de aarde onder zijn voeten weggleed, hij voelde zich vernederd. Maar op hetzelfde moment kwam er een dusdanig gevoel van kwaadheid in hem op dat hij in die rit, die nochtans over een aantal cols voerde, iedereen naar huis reed. Het was een van zijn zes etappeoverwinningen. De Vlaeminck won die Ronde van Zwitserland met veel overmacht en beschouwt dat als het hoogtepunt van zijn rijke carrière.

Roger De Vlaeminck is altijd een man van uitersten geweest. Hij kon zo radicaal reageren dat hij alle zin voor realiteit verloor. Dat hij toen in die Ronde van Zwitserland Eddy Merckx achter zich liet, gaf hem extra voldoening. Diens aanwezigheid duwde hem naar een hoger niveau. Niets schonk De Vlaeminck meer voldoening dan de Kannibaal te kloppen. Die rivaliteit vond hij het mooiste in de sport, het botsen van karakters, het duel man tegen man.

Egoïstisch

Precies die overwinning in de Ronde van Zwitserland sterkte De Vlaeminck in de overtuiging dat hij in grote rittenwedstrijden veel meer had kunnen bereiken. Maar hij kon zich moeilijk op lange rondes concentreren en dacht wat dat betreft te egoïstisch. Naar de Tour ging hij liever niet, omdat hij zich stoorde aan het chauvinisme van de Fransen. Hij startte maar drie keer in de Ronde van Frankrijk en gaf drie keer voortijdig op. En hij won maar één etappe. Dat misstaat op zijn palmares. Maar Roger De Vlaeminck bereidde zich dan ook nooit op grote rondes voor en ging bijvoorbeeld nooit bergritten verkennen. Hij dacht later nog vaak terug aan de gemiste kansen.

Over De Vlaeminck bestond het idee dat hij niet kon klimmen. Terwijl hij in de Ronde van Italië 1975 zeven ritten won, waaronder een etappe met vijf cols en een rit over de Stelvio. In het eindklassement finishte hij toen als vierde. In de Giro was De Vlaeminck ontembaar: hij won in totaal 22 ritten en pakte drie keer het puntenklassement. Maar koersen op Italiaanse bodem was dan ook iets speciaals voor De Vlaeminck die lang voor Italiaanse sponsors reed.