Hoewel Mads Pedersen de zege allerminst stal in Gent-Wevelgem, was hét thema achteraf het fysieke en vooral verbale duel tussen Wout van Aert en Mathieu van der Poel. Een opflakkering van een tijd waarin ze ook niet zo lief voor elkaar waren.
“Een scheldpartij, een straatgevecht, een flinke pot ambras, een historisch kantelpunt in hun relatie.”
De hyperbolen waren in de analyses na Gent-Wevelgem niet van de lucht. Voor het eerst in hun jarenlange rivaliteit hadden Wout van Aert en Mathieu van der Poel immers zwaar naar elkaar uitgehaald, na al die jaren zo lief te zijn geweest.
Zowel de overdreven omschrijving van hun verklaringen als het ‘historische’ aspect ervan is echter geen juiste weergave van de realiteit. Verder dan ‘een beetje laag’, de woorden die Van der Poel gebruikte als reactie op een overdreven statement van Wout van Aert, kwam het immers niet. In een straatgevecht en in een scheldpartij worden anderen termen gebruikt.
Anderzijds zijn de verbale prikken tussen de twee, op en tussen de lijnen, níét nieuw. In januari 2017 verscheen in Sport/Voetbalmagazine, in aanloop naar het WK in Bièles, al een uitvoerige analyse van de allerminst amicale relatie tussen Van Aert en Van der Poel, en van de nog meer gespannen verhouding tussen hun entourage/familie.
Die animositeit was tijdens die winter immers meer dan ooit bovengedreven. Zónder openlijke scheldpartijen, zoals ook nu, maar van gezellig keuvelen was er nooit sprake. Wel van psychologische spelletjes: via woorden voor en na wedstrijd. En via daden tijdens de cross, onder meer door opzichtige zegegebaren.
In zoverre zelfs dat beiden aan alle kranten een dubbelinterview weigerden voor het WK in Bièles. En de twee rivalen openlijk toegaven dat ze wel respect hadden voor elkaar, maar nooit vrienden zouden worden.
Niet de eerste keer
Iets wat ze ook nooit waren geweest, want vanaf de laatbloeier Van Aert bij de jeugd enigszins zijn voet naast die van Van der Poel kon zetten, bekampten ze elkaar op het scherpste van de snede. Toen ook al door ‘Gent-Wevelgemgewijs’ elkaars wiel te viseren.
Ten bewijze een passage uit ons verhaal in Sport/Voetbalmagazine van 2017:”Als tweedejaarsbelofte doorprikt Van Aert in het seizoen 2012/13 Van der Poels onoverwinnelijke aura, met onder meer demonstraties in Gavere en Baal. Voor het eerst kiemt ook de rivaliteit: op de Koppenberg wint Laurens Sweeck, ‘met dank aan Wout en Mathieu, die elkaar het licht in de ogen niet gunden.'”
Dat gebeurde later nog verschillende keren in het veld bij de profs: herinner u hoe Toon Aerts in 2016 in Pontchâteau naar de Europese titel reed. Of hoe Lars van der Haar in 2017 verrassend won in Ronse, omdat Van Aert en Van der Poel alleen oog voor elkaar hadden gehad.
Na 2018 koelden die spanningen wat af, ook omdat Van der Poel zijn Belgische concurrent in het veld veelal overvleugelde. Van Aert werd wel nog wereldkampioen in 2018 in Valkenburg, maar had in dat seizoen Van der Poel slechts vijf keer kunnen kloppen. Die wereldtitel in Valkenburg is zelfs nog altijd de laatste cross waarin de Herentalsenaar Van der Poel heeft verslagen.
In 2019 stoomde de oppermachtige Nederlander ook op de weg door, met zeges in Dwars door Vlaanderen, de Brabantse Pijl en in de Amstel Gold Race, na zijn fameuze comeback.
Tot echte duels met Van Aert kwam het niet, al zette de Kempenaar zichzelf wel voor het voetlicht in de daaropvolgende Dauphiné en vooral in de Tour de France, met een ritzege.
Tot zijn val in Pau, gevolgd door een maandenlange revalidatie, waardoor hij ook in het crossseizoen van 2019/20 weer alle spotlights aan Van der Poel moest laten.
Niet aangenaam
Weinigen die toen hadden durven te vermoeden dat Van Aert in het uitgestelde coronawielerseizoen de rollen zou omdraaien. Voor Van der Poel “niet aangenaam”, om zijn ploegleider Christoph Roodhooft te citeren (uit een interview met Het Laatste Nieuws van afgelopen weekend).
Ook omdat MVDP in augustus zelf zijn topniveau niet haalde, na iets te veel te hebben getraind in aanloop naar het coronaseizoen. Toch liet Van der Poel niet na om Van Aert te complimenteren. “Hij kan dingen die ik niet kan”, verwijzend naar de uitmuntende klimprestaties van de Herentalsenaar in de Tour.
De Nederlander sleutelde intussen aan zijn vormpeil, via een hoogtestage in Livigno. Met succes: een fabuleuze solo in de BinckBankTour en een zesde plaats in Luik-Bastenaken-Luik. En een nieuw aangekondigd Groot Duel met Wout van Aert in Gent-Wevelgem.
Dat kwam er ook, met vooral de laatste beklimming van de Kemmelberg waar Van Aert, van nabij gevolgd door Van der Poel, als een steigerend paard naar boven vlamde. Een enorme krachttoer, maar wel om het gat dicht te rijden op een kopgroep die net ervoor was ontsnapt. Niet om met zijn tweeën weg te rijden.
Omdat ook hun ploegmaats waren weggevallen – die van Van der Poel zelfs letterlijk (Jonas Rickaert en Gianni Vermeersch) – zaten beiden nadien zo alleen in een groep van negen renners. En was het niet meer dan logisch dat de zeven anderen naar de Nederlander en vooral de Belg keken.
Van Aerts straalmotor bleef immers aanslaan, terwijl Van der Poels benzinetank (zoals ook al op het einde van de Brabantse Pijl) leeg begon te raken – verrassend na wat hij in de BinckBankTour liet zien.
Zo niet, dan had de allerbeste MVDP ongetwijfeld zélf aangevallen. Nu moest hij zich beperken tot reageren op de aanvallen van Van Aert. Ook omdat niemand anders daartoe in staat was. Of omdat anderen, zoals de slimme Mads Pedersen, daarop gokten.
Emoties
Vreemd was het dan ook om de Kempenaar achteraf te horen verklaren dat Van der Poel de hele tijd naar hem had gekeken en blijkbaar liever wou dat Van Aert zou verliezen dan dat hij zelf zou winnen.
Vreemd omdat dit niet past bij het beeld van de mentaal sterke renner. Een renner die, mede dankzij zijn psycholoog Rudy Heylen, de laatste jaren geleerd heeft om correcte en duidelijke analyses te maken. En om zich meteen na een wedstrijd niet te laten verleiden door de emotie van het moment, wat Van Aert in zijn jongere jaren weleens overkwam.
Extra opvallend was zijn verklaring ook, omdat de Jumbo-Vismarenner na een al schitterend seizoen zonder druk hoeft te koersen. Een volbloedwinnaar die nu wel zal moeten leren leven met de status van topfavoriet, waarbij iedereen op zijn wiel rijdt en hij zo koersen kan verliezen – Peter Sagan heeft het in zijn topperiode ook ervaren.
De druk zou bij Van der Poel zelfs groter moeten zijn, wat ook bleek uit zijn onmiddellijke reactie in de Sporza-studio. Al vertelde hij daar, behalve toen hij het woordje ‘laag’ gebruikte, wel nuchter en kalm zijn versie van de feiten. Door zelfs te bekennen dat hij niet goed genoeg was (en Van Aert dus beter was).
Een beetje oorlog
Zo is de animositeit van vroeger helemaal terug. Een heel kleine beetje oorlog hoeft voor het wielrennen echter niet slecht te zijn. Integendeel, duels tussen twee grote rivalen zwengelen de belangstelling alleen maar aan, zo is in het dichte en verre wielerverleden meermaals gebleken.
Zolang het maar niet ontaardt in een échte scheldpartij en beiden alle koersfans in de Ronde van Vlaanderen vooral met hun benen op een episch duel trakteren. Mét Julian Alaphilippe als mogelijk extra piment.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
